ຍານາງມະນີພອນ ກ່າວໃຫ້ວີໂອເອ ລາວ ຟັງອີກວ່າ ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂຽບໝູ ຂອງບໍລິສັດ ມີຫຼາຍກວ່າທີ່ໂຮງງານຈະສະໜອງໃຫ້ລູກຄ້າ ສະນັ້ນເພິ່ນຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຂະຫຍາຍກິດຈະການອອກຕື່ມ.
ຊົນເຜົ່າອາເມຣິກັນພື້ນເມືອງໃຊ້ຫຼາຍພາສາແຕກຕ່າງກັນ, ເຊິ່ງພາສາທີ່ໃຊ້ກັນຫຼາຍທີ່ສຸດໃນທຸກມື້ນີ້ແມ່ນພາສາ ນາວາໂຮ, ຕາມດ້ວຍພາສາ ຢູປິກ ຂອງຊົນເຜົ່າໃນລັດ ອາລາສກາ.
ທ່ານວຽງຄອນ ພົມມະສິດ ເປັນຄົນລາວອົບພະຍົບຜູ້ນຶ່ງ ທີ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດສູງ ໃນການສ້າງຖະນະຄອບຄົວ ແລະເປັນຜູ້ນຶ່ງທີ່ມີຊື່ສຽງໃນສັງຄົມລາວ ພາຍຫຼັງມາຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ເມືອງຈອນສ໌ຕັນ, ລັດໂຣດໄອແລນແຕ່ປີ 1984.
ໃນທີ່ສຸດ ຕົກມາໃນປີ 2014 ທັງສອງຜົວເມຍ ກໍໄດ້ເປີດຮ້ານເລັບ ຊື່ວ່າ ສາແມນຕາສ໌ ແນລສ໌ ແອນ ແລດຊິສ (Samantha’s Nails & Lashes) ຂອງຕົນເອງໄດ້ເປັນທີ່ສຳເລັດ.
ທ່ານນາງ ບັອບບີ ກ່າວວ່າ ກິລາ ພິກໂກບອລ ແມ່ນກຳລັງຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງວ່ອງໄວ ເຊິ່ງດຽວນີ້ມີນັກກິລາທີ່ໄດ້ລົງຖະບຽນແລ້ວຫ້າລ້ານກວ່າຄົນ.
ຫລັງຈາກກະສຽນອາຍຸຈາກການເຮັດວຽກ ເພິ່ນກໍ່ມ່ວນຊື່ນກັບການເຮັດຮົ້ວເຮັດສວນໃນແຕ່ລະວັນຂອງເພິ່ນ ເຊິ່ງເພິ່ນໄດ້ປູກໝາກເພີຊິິມມອນ (persimmon) ຫລືຫລາຍໆຄົນ ຮ້ອງກັນວ່າ ໝາກເຫລືອງ.
ທ່ານສົມລິດ ມະນີວົງມາຈາກບ້ານຈອມເພັດ, ນະຄອນຫລວງວຽງຈັນ ແລະດຽວນີ້ເປັນນັກວິຊາການໜຸ່ມ ທີ່ເປັນຊ່ຽວຊານດ້ານການເກັບກຳເອກະສານ ທາງດິຈິຕອລ ໃນຫໍສະໝຸດ ຂອງລັດຖະສາພາສະຫະລັດ.
ຍານາງມອນຄຳ ກ່າວວ່າ “ເພາະວ່າເຮົາມາຈັ່ງຊີ້ເຮົາກະບໍ່ມີຄວາມຮູ້ເດ້ ພາສາອັງກິດເຮົາກະບໍ່ເກັ່ງຊັ້ນນ່າ ຕາມຂ້ອຍຄຶດກະດີກວ່າໄປເຮັດວຽກອັນອື່ນຫັ້ນນ່າ ເພາະວ່າຕອນເຮົາມາເຮົາກະບໍ່ມີຄວາມຮູ້ຊີ້ນ່າ ເຮົາສິໄປເຮັດຫຍັງໄດ້.”
ທ່ານ ອາເລັກສ໌ ເກີດຢູ່ສູນອົບພະຍົບ ອຸບົນ ໃນປະເທດ ໄທ. ລາວໄດ້ມາຮອດ ລັດ ວິສຄອນຊິນ ຂອງ ສະຫະລັດ ປີ 1982, ໂດຍໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນ ຈາກໂບດ ລູເຕິນ ໃນລັດ ວິສຄອນຊິນ.
ທ່ານບົວສີ ກິດຕິພັນ, ເກີດຢູ່ເມືອງໂພນທອງ, ແຂວງຈໍາປາສັກ ແລະເປັນອະດີດນາຍທະຫານດ້ານສື່ສານ ໃນສະໄໝລັດຖະບານຣາດຊະອານາຈັກລາວ.
ໃນຊ່ວງໄລຍະນຶ່ງ ເປັນຊ່ວງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກສັບສົນຫຼາຍປະການ ສຳລັບຊີວິດຂອງຍານາງ ເພາະວ່າຍານາງຕ້ອງໄດ້ຢູ່ຕາມລຳພັງ ໂດຍປາສະຈາກພໍ່ແມ່ ແລະຍາດຕິພີ່ນ້ອງ ນອກຈາກນັ້ນແລ້ວ ພໍ່ແລະແມ່ຂອງເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ກັບຄືນມາສະຫະລັດເລີຍ.
ຍານາງ ແຄລລີ ນ້ອຍ ກໍເປັນນຶ່ງໃນຄົນລາວຈຳນວນຫຼາຍ ທີ່ໄດ້ອົບພະຍົບມາຢູ່ ສະຫະລັດ ຕັ້ງແຕ່ຕອນຍັງນ້ອຍກັບພໍ່ແມ່.
ໂຫລດຕື່ມອີກ
