ສະບາຍດີ ທ່ານຜູ້ຟັງທີ່ເຄົາຣົບ ລະດູຮ້ອນທີ່ອົບເອົ້າມາເປັນເວ
ລາຫລາຍເດືອນນັ້ນ ບັດນີ້ໄດ້ເລີ້ມເຢັນລົງແດ່ແລ້ວ ຢູ່ໃນ ສະຫະ
ລັດອາເມຣິກາ. ບັດນີ້ ລະດູໃບໄມ້ຫລົ່ນກຳລັງເລີ້ມຕົ້ນຂຶ້ນ ໂດຍ
ສະເພາະຢູ່ພາກເໜືອຂອງປະເທດ ໃບໄມ້ທີ່ຂຽວປົກຄຸມຕົ້ນຂອງ
ມັນ ກໍາລັງປ່ຽນຈາກສີຂຽວ ມາເປັນສີເຫລືອງ ສີ້ນ້ຳໝາກກ້ຽງ ສີ
ຊ້ຳ ປະສົມກັບສີຕ່າງໆຢ່າງງົດງາມ. ການປ່ຽນແປງທໍາມະຊາດ
ດັ່ງກ່າວນີ້ ໄດ້ ບອກເຖິງລະດູລ່າເນື້ອ.
ເພາະສະນັ້ນ ລາຍການຊີວິດຊາວລາວໃນຕ່າງແດນ ແລງວັນພະຫັດມື້ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າ ຈຶ່ງຢາກນຳພາທ່ານໄປຮຽນຮູ້ ແລະສຶກສາເບິ່ງ ການລ່າສັດ ຢູ່ລັດ Oregon ແຄມຝັ່ງມະຫາສະມຸດປາຊິຟິກ ກໍ້າຕາເວັນຕົກສຽງເໜືອ ຂອງສະຫະລັດ.
ການລ່າເນື້ອໃນລະດູໃບໄມ້ຫລົ່ນມັກມີ ອາກາດເຢັນ ມີຟ້າລົມຝົນຕົກ ພາຍຸຝົນ ແລະບາງ
ຄັ້ງອາກາດໜາວຈົນກາຍເປັນນໍ້າກ້ອນ. ການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດດັ່ງກ່າວນີ້ ເຮັດໃຫ້
ຫລາຍໆຄົນເກີດຄວາມຫງອຍເຫງົາ ໂສກເສົ້າ ເນື່ອງຈາກຟ້າມືດຄຶ້ມ ແລະບໍ່ຄ່ອຍມີແສງ
ຕາເວັນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ ລະດູໃບໄມ້ຫລົ່ນ ແມ່ນລະດູຫາປາບາງຊະນິດ ແລະລ່າເນື້ອສັດ
ປ່າເຊັ່ນວ່າ ກວາງ elk ແລະ moose. ເພາະສະນັ້ນ ຢູ່ໃນລະດູການດັ່ງກ່າວນີ້ ປະຊາກອນ
ອາເມຣິກັນ ປະມານ 400,000 ຫາ 450,000 ຄົນຢູ່ໃນລັດ Oregon ຈຶ່ງພາກັນອອກບ້ານ
ຂັບລົດເຮືອນເຄຶ່ອນທີ່ ແລະລົດກະບະ ພ້ອມດ້ວຍອາຫານການກິນ ຫ້າງຫາປືນຜາໜ້າກະ
ບອກ ຂຶ້ນພູຜາ ເຂົ້າປ່າດົງ ຕັ້ງເຕັ້ນ ຕັ້ງຜາມ ລ່າສັດອັນເປັນເກມກິລາ ຫາເວລາພັກຜ່ອນ
ຢ່າງນຶ່ງ ທີ່ເຂົາເຈົ້າພາກັນໄປນອນຢູ່ປ່າເປັນເວລາ ນຶ່ງຫາສອງອາທິດ.
ໃນຈໍານວນນາຍພານທີ່ກ່າວມານີ້ ບາງຈຳພວກກໍຈະປະ ສົບຜົນສໍາເລັດ ໂດຍໄດ້ ນໍາເອົາ
ຊີ້ນສັດປ່າມາສູ່ຄອບຄົວ ແລະມາຝາກມາຕ້ອນໝູ່ເພື່ອນ ແລະເພື່ອຕຽມ ສະຫລອງບຸນ
Thanksgiving ຫລື ບຸນວັນຂອບຄຸນພະເຈົ້າ ຊຶ່ງຕໍ່ໄປກໍຈະແມ່ນ ບຸນຄຣິສ ມາສ ນຳ ທີ່
ຈະຕິດຕາມມາໃນອີກສອງສາມອາທິດຂ້າງໜ້າຕໍ່ກັນມາ.
ຄວາມເປັນມາຂອງການລ່າເນື້ອ ຫາປາ ຍິງສັດປ່າ ແມ່ນການຫາຢູ່ຫາກິນລ້ຽງຊີບຂອງມະ
ນຸດໂລກ ທີ່ໄດ້ພາກັນປະຕິບັດມາຕັ້ງແຕ່ໂບຮານະການ. ນອກຈາກຊີ້ນຳເອົາຊີ້ນສັດມາ
ເປັນອາຫານແລ້ວ ເຮົາກໍຍັງໃຊ້ໜັງຂອງມັນມາເປັນເຄຶ່ອງນຸ່ງຫົ່ມນຳ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ສັງຄົມ
ມະນຸດເຮົາ ຈະໄດ້ພັດທະມາຈົນເຖິງໂລກສະໄໝໃໝ່ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງມາແລ້ວກໍຕາມ
ແຕ່ວ່າ ຢູ່ໃນບັນດາປະເທດທີ່ກຳລັງ ພັດທະນາ ຜູ້ຄົນຈຳນວນຫຼາຍກໍຍັງພາກັນອາໄສ
ວິຊາຊີບອັນເກົ່າແກ່ໂບຮານນີ້ ລ່າເນື້ອຍິງສັດລ້ຽງຊີບມາຈົນເຖິງເທົ້າທຸກວັນນີ້ຢູ່.
ການລ່າເນື້ອຍິງສັດ ຢູ່ໃນປະເທດອຸດສະຫະກຳຮັ່ງມີ ແມ່ນມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນ ກັບ ຢູ່
ໃນປະເທດທີ່ກໍາລັງພັດທະນາຫລາຍທີ່ສຸດ. ຢູ່ໃນປະເທດອຸດສາຫະກໍາ ການລ່າເນື້ອຖື
ວ່າເປັນເກມກິລາ ເປັນການຜັກຜ່ອນຢ່ອນອາລົມ ນອກຈາກນັ້ນອີກແລ້ວ ກໍແມ່ນເພື່ອ
ເປັນການຄວບຄຸມສັດປ່າບໍ່ໃຫ້ ແຜ່ຂະຫຍາຍອອກໄປ ຫລາຍເກີນຂອບເຂດ ແລະຮັກສາ
ບໍ່ໃຫ້ສູນພັນໄປ. ຢູ່ໃນສະຫະລັດ ອາເມຣິກາ ໃນແຕ່ລະລັດ ຈະມີ ກະຊວງ ປາ ແລະສັດ
ປ່າ ຫລື Department of Fish and Wildlife ຊຶ່ງເປັນຫ້ອງການຮັບຜິດ ຊອບຄວບຄຸມ
ແລະຮັກສາສັດປ່າ ໂດຍກົງ. ດ້ວຍເຫດນີ້ເອງ ແຕ່ລະລະດູການ ຫ້ອງການດັ່ງກ່າວນີ້ຈຶ່ງມີ
ໜ້າທີ່ອອກປະຕິທິນ ແລະກົດລະບຽບ ໃຫ້ປະຊາກອນ ໄດ້ມີໂອກາດ ລ່າສັດປ່າຕ່າງໆ
ໂດຍອອກໃບອະນຸຍາດພາຍໄຕ້ກົດລະບຽບອັນເຄັ່ງຄັດ ຊຶ່ງຜູ້ສະແຫວງຫາການລ່າສັດ
ຕ້ອງໄດ້ ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບ ກົດລະບຽບນີ້ ກ່ອນຈະຖືອາວຸດ ເຂົ້າປ່າລ່າເນື້ອໄດ້.
ທ່ານສຸກຈັນທະຄູນ ປະຊາ ກອນລາວ-ອາເມຣິກັນ ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນລັດ Oregon ກໍ
ແມ່ນນັກໂຮ່ເນຶ້ອຍິງສັດປ່າຄົນນຶ່ງ. ທ່ານ ໄດ້ເລົ່າຄວາມເປັນມາຂອງການໂຮ່ເນື້ອ ແລະ
ເປັນຫຍັງຈຶ່ງມັກໂຮ່ເນື້ອສູ່ ວີໂອເອ ຟັງວ່າ:
ຟັງການສໍາພາດ ທ່ານສຸກ ຈັນທະຄູນ
ຫລັງຈາກພວກນາຍພານຍິງສັດປ່າໄດ້ແລ້ວ ສິ່ງທໍາອິດທີ່ເຂົາ
ເຈົ້າຕ້ອງປະຕິບັດກໍຄືຊົວະເອົາເຄື່ອງໃນໃສ້ພຸງອອກໃຫ້ໝົດ
ແລ້ວປະໄວ້ຢູ່ບ່ອນສັດລົ້ມຕາຍນັ້ນກ່ອນ ດ້ວຍເຫດຜົນຫລາຍ
ຢ່າງເຊັ່ນ ເພື່ອເປັນການຜ່ອນເບົາ ກ່ອນຈະນໍາເອົາໂຕສັດກັບມາບ່ອນພັກເຊົາອີກປະ
ການນຶ່ງກໍແມ່ນວ່າ ຊາວອາເມຣິກັນສ່ວນຫຼາຍ ບໍ່ມັກພາກັນກິນເຄື່ອງໃນໃສ້ພຸງສັດ. ຫລັງ
ຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ນຳເອົາໂຕສັດ ມາແຂວນໄວ້ໃຫ້ເລືອດໄຫຼອອກໜົດເສຍກ່ອນ
ໃຊ້ເວລາປະມານນຶ່ງຫາສອງອາທິດ ເພື່ອໃຫ້ຊີ້ນສັດນັ້ນແຫ້ງແໜ້ນເຂົ້າກັນດີ ກ່ອນຈະ
ນຳເອົາມາກິນ. ຫລືບໍ່ດັ່ງນັ້ນກໍຈະນໍາເອົາໂຕສັດ ໄປຮ້ານປາດຊີ້ນສັດປ່າລອກໜັງ ຕັດ
ເອົາແຕ່ຊີ້ນເປັນຕ່ອນ ຕາມທີ່ຕ້ອງການ ໃສ່ຖົງຢາງ ແລ້ວນໍາໄປໃສ່ຕູ້ນ້ຳກ້ອນເກັບໄວ້ກິນ
ຕາມເວລາທີ່ຕ້ອງການ.
ຊາວອາເມຣິກັນ ມັກນໍາເອົາຊີ້ນສັດປ່າມາເຮັດ steak, hamburger, sausage ຫລື ເຮັດໃສ້ອົ່ວ ແລະອຶ່ນໆ. ແຕ່ສຳລັບ ຊາວລາວ-ອາເມຣິກັນ ແລ້ວ ທ່ານສຸກ ຜູ້ເປັນນາຍພານໄດ້ກ່າວຕໍ່ ວີໂອເອ ອີກວ່າ:
ຟັງການສໍາພາດ ທ່ານສຸກ ຈັນທະຄູນ
ບັນຍາກາດອີກຢ່າງນຶ່ງ ທີ່ບັນດານາຍພານ ມີປະສົບການກໍຄື ພໍ
ຕາເວັນຕົກດິນ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາເຈົ້າພາກັນພັກຜ່ອນຢູ່ນັ້ນ
ພາຍໃຕ້ທ້ອງຟ້າອັນມືດມົວ ຈົນຫລຽວບໍ່ເຫັນຂ້າງນອກ ແຕ່ຈະ
ເຫັນທ້ອງຟ້າເຕັມໄປດ້ວຍດວງດາວຕ່າງໆ ທີ່ພາກັນເລື່ອນລອຍ ສົ່ງແສງມິບໆແມບໆຢູ່ນັ້ນ ພວກສັດປ່າທີ່ພາກັນຫາກິນຢູ່ໃນຄວາມມືດ ຕ່າງກໍຈະອອກມາ ໂດຍສະເພາະຢ່າງຍິ່ງ ພວກໝາປ່າ kayote ຈະພາກັນຫອນມາເປັນຝູງ ມີສຽງອັນເຢືອກເຢັນມາແຕ່ໄກໆ ສົ່ງສັນຍານໃຫ້ກັນຮູ້ວ່າ ມີອາຫານເຄື່ອງໃນຕັບໄຕໃສ້ພຸງ ທີ່ພວກນາຍພານໄດ້ປະຖີ້ມໄວ້ຢູ່ໃນປ່ານັ້ນ. ບອກກັນວ່າ ຮີບມາກິນເດີ້.
ການໄປໂຮ່ເນື້ອແມ່ນເກມກິລາຂອງພວກຜູ້ຊາຍ ການໄປໂຮ່ເນື້ອຂອງຊາວອາເມຣິກັນ
ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ມີອາຫານການກິນ ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວ ຖ້າເຂົາເຈົ້າ
ຢາກກິນ ຊີ້ນສັດປ່າເຂົາເຈົ້າຈະຊື້ມາກິນກໍໄດ້ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງລົງເຮືອນໄປໂຮ່. ການໄປໂຮ່
ເນື້ອແຕ່ລະຄັ້ງ ພວກນາຍພານແຕ່ລະຄົນຈະຕ້ອງໄດ້ຈ່າຍເງິນຢ່າງໜ້ອຍ $300 ຫາ
$500 ໂດລາ ເພື່ອເປັນຄ່າທໍານຽມ ແລະອາຫານການກິນ. ເພາະສະນັ້ນ ການໂຮ່ເນື້ອ
ແມ່ນການສະແຫວງຫາການຜັກຜ່ອນຢ່າງນຶ່ງ ເພື່ອໜີອອກຈາກຊີວິດຢູ່ໃນເມືອງໄປຢູ່
ໃນປ່າຊົ່ວລະຍະນຶ່ງ. ທ່ານສົມເພັດ ປະຖັມມະວົງ ນັກລ່າເນື້ອອີກຄົນນຶ່ງໄດ້ໃຫ້ເຫດຜົນ
ຂອງທ່ານຕໍ່ ວີໂອເອວ່າ:
ທ່ານສົມເພັດ ປະຖັມມະວົງ ນັກໂຮ່ເນື້ອ ທີ່ລັດ Oregon
ຢູ່ໃນ ສະຫະລັດ ປະຊາຊົນ ອາເມຣິກັນ ຈະສາມາດ ຫາປາ ໂຮ່
ເນື້ອໄດ້ຕາມລະດູການຕະຫລອດປີ. ປັດຈຸບັນນີ້ມີປະຊາກອນ
ລາວ-ອາເມຣິກັນ ຜູ້ດຸໝັ່ນ ຢູ່ຕາມລັດຕ່າງໆ ທີ່ມັກໂຮ່ເນື້ອ ຫາ
ປາເປັນປະຈໍານັ້ນ ມັກພາກັນໄປຕຶຶກເບັດ ເຮັດປາແຫ້ງ ປາແດກ ສົ້ມປາ ແລະອາຫານ
ພື້ນເມຶອງລາວຕ່າງໆ ສົ່ງໄປຂາຍໃຫ້ຜູ້ຢູ່ໃນເມືອງ ແລະເຂດທີ່ຫາປາໂຮ່ເນື່ອບໍ່ໄດ້ນັ້ນ ໄດ້ຢູ່ໄດ້ກິນນຳ.
![ນັກລ່າສັດ ລາວ-ອາເມຣິກັນ]()
Photo Gallery:
ລາຫລາຍເດືອນນັ້ນ ບັດນີ້ໄດ້ເລີ້ມເຢັນລົງແດ່ແລ້ວ ຢູ່ໃນ ສະຫະ
ລັດອາເມຣິກາ. ບັດນີ້ ລະດູໃບໄມ້ຫລົ່ນກຳລັງເລີ້ມຕົ້ນຂຶ້ນ ໂດຍ
ສະເພາະຢູ່ພາກເໜືອຂອງປະເທດ ໃບໄມ້ທີ່ຂຽວປົກຄຸມຕົ້ນຂອງ
ມັນ ກໍາລັງປ່ຽນຈາກສີຂຽວ ມາເປັນສີເຫລືອງ ສີ້ນ້ຳໝາກກ້ຽງ ສີ
ຊ້ຳ ປະສົມກັບສີຕ່າງໆຢ່າງງົດງາມ. ການປ່ຽນແປງທໍາມະຊາດ
ດັ່ງກ່າວນີ້ ໄດ້ ບອກເຖິງລະດູລ່າເນື້ອ.
ເພາະສະນັ້ນ ລາຍການຊີວິດຊາວລາວໃນຕ່າງແດນ ແລງວັນພະຫັດມື້ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າ ຈຶ່ງຢາກນຳພາທ່ານໄປຮຽນຮູ້ ແລະສຶກສາເບິ່ງ ການລ່າສັດ ຢູ່ລັດ Oregon ແຄມຝັ່ງມະຫາສະມຸດປາຊິຟິກ ກໍ້າຕາເວັນຕົກສຽງເໜືອ ຂອງສະຫະລັດ.
ການລ່າເນື້ອໃນລະດູໃບໄມ້ຫລົ່ນມັກມີ ອາກາດເຢັນ ມີຟ້າລົມຝົນຕົກ ພາຍຸຝົນ ແລະບາງ
ຄັ້ງອາກາດໜາວຈົນກາຍເປັນນໍ້າກ້ອນ. ການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດດັ່ງກ່າວນີ້ ເຮັດໃຫ້
ຫລາຍໆຄົນເກີດຄວາມຫງອຍເຫງົາ ໂສກເສົ້າ ເນື່ອງຈາກຟ້າມືດຄຶ້ມ ແລະບໍ່ຄ່ອຍມີແສງ
ຕາເວັນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ ລະດູໃບໄມ້ຫລົ່ນ ແມ່ນລະດູຫາປາບາງຊະນິດ ແລະລ່າເນື້ອສັດ
ປ່າເຊັ່ນວ່າ ກວາງ elk ແລະ moose. ເພາະສະນັ້ນ ຢູ່ໃນລະດູການດັ່ງກ່າວນີ້ ປະຊາກອນ
ອາເມຣິກັນ ປະມານ 400,000 ຫາ 450,000 ຄົນຢູ່ໃນລັດ Oregon ຈຶ່ງພາກັນອອກບ້ານ
ຂັບລົດເຮືອນເຄຶ່ອນທີ່ ແລະລົດກະບະ ພ້ອມດ້ວຍອາຫານການກິນ ຫ້າງຫາປືນຜາໜ້າກະ
ບອກ ຂຶ້ນພູຜາ ເຂົ້າປ່າດົງ ຕັ້ງເຕັ້ນ ຕັ້ງຜາມ ລ່າສັດອັນເປັນເກມກິລາ ຫາເວລາພັກຜ່ອນ
ຢ່າງນຶ່ງ ທີ່ເຂົາເຈົ້າພາກັນໄປນອນຢູ່ປ່າເປັນເວລາ ນຶ່ງຫາສອງອາທິດ.
ໃນຈໍານວນນາຍພານທີ່ກ່າວມານີ້ ບາງຈຳພວກກໍຈະປະ ສົບຜົນສໍາເລັດ ໂດຍໄດ້ ນໍາເອົາ
ຊີ້ນສັດປ່າມາສູ່ຄອບຄົວ ແລະມາຝາກມາຕ້ອນໝູ່ເພື່ອນ ແລະເພື່ອຕຽມ ສະຫລອງບຸນ
Thanksgiving ຫລື ບຸນວັນຂອບຄຸນພະເຈົ້າ ຊຶ່ງຕໍ່ໄປກໍຈະແມ່ນ ບຸນຄຣິສ ມາສ ນຳ ທີ່
ຈະຕິດຕາມມາໃນອີກສອງສາມອາທິດຂ້າງໜ້າຕໍ່ກັນມາ.
ຄວາມເປັນມາຂອງການລ່າເນື້ອ ຫາປາ ຍິງສັດປ່າ ແມ່ນການຫາຢູ່ຫາກິນລ້ຽງຊີບຂອງມະ
ນຸດໂລກ ທີ່ໄດ້ພາກັນປະຕິບັດມາຕັ້ງແຕ່ໂບຮານະການ. ນອກຈາກຊີ້ນຳເອົາຊີ້ນສັດມາ
ເປັນອາຫານແລ້ວ ເຮົາກໍຍັງໃຊ້ໜັງຂອງມັນມາເປັນເຄຶ່ອງນຸ່ງຫົ່ມນຳ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ສັງຄົມ
ມະນຸດເຮົາ ຈະໄດ້ພັດທະມາຈົນເຖິງໂລກສະໄໝໃໝ່ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງມາແລ້ວກໍຕາມ
ແຕ່ວ່າ ຢູ່ໃນບັນດາປະເທດທີ່ກຳລັງ ພັດທະນາ ຜູ້ຄົນຈຳນວນຫຼາຍກໍຍັງພາກັນອາໄສ
ວິຊາຊີບອັນເກົ່າແກ່ໂບຮານນີ້ ລ່າເນື້ອຍິງສັດລ້ຽງຊີບມາຈົນເຖິງເທົ້າທຸກວັນນີ້ຢູ່.
ການລ່າເນື້ອຍິງສັດ ຢູ່ໃນປະເທດອຸດສະຫະກຳຮັ່ງມີ ແມ່ນມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນ ກັບ ຢູ່
ໃນປະເທດທີ່ກໍາລັງພັດທະນາຫລາຍທີ່ສຸດ. ຢູ່ໃນປະເທດອຸດສາຫະກໍາ ການລ່າເນື້ອຖື
ວ່າເປັນເກມກິລາ ເປັນການຜັກຜ່ອນຢ່ອນອາລົມ ນອກຈາກນັ້ນອີກແລ້ວ ກໍແມ່ນເພື່ອ
ເປັນການຄວບຄຸມສັດປ່າບໍ່ໃຫ້ ແຜ່ຂະຫຍາຍອອກໄປ ຫລາຍເກີນຂອບເຂດ ແລະຮັກສາ
ບໍ່ໃຫ້ສູນພັນໄປ. ຢູ່ໃນສະຫະລັດ ອາເມຣິກາ ໃນແຕ່ລະລັດ ຈະມີ ກະຊວງ ປາ ແລະສັດ
ປ່າ ຫລື Department of Fish and Wildlife ຊຶ່ງເປັນຫ້ອງການຮັບຜິດ ຊອບຄວບຄຸມ
ແລະຮັກສາສັດປ່າ ໂດຍກົງ. ດ້ວຍເຫດນີ້ເອງ ແຕ່ລະລະດູການ ຫ້ອງການດັ່ງກ່າວນີ້ຈຶ່ງມີ
ໜ້າທີ່ອອກປະຕິທິນ ແລະກົດລະບຽບ ໃຫ້ປະຊາກອນ ໄດ້ມີໂອກາດ ລ່າສັດປ່າຕ່າງໆ
ໂດຍອອກໃບອະນຸຍາດພາຍໄຕ້ກົດລະບຽບອັນເຄັ່ງຄັດ ຊຶ່ງຜູ້ສະແຫວງຫາການລ່າສັດ
ຕ້ອງໄດ້ ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບ ກົດລະບຽບນີ້ ກ່ອນຈະຖືອາວຸດ ເຂົ້າປ່າລ່າເນື້ອໄດ້.
ທ່ານສຸກຈັນທະຄູນ ປະຊາ ກອນລາວ-ອາເມຣິກັນ ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນລັດ Oregon ກໍ
ແມ່ນນັກໂຮ່ເນຶ້ອຍິງສັດປ່າຄົນນຶ່ງ. ທ່ານ ໄດ້ເລົ່າຄວາມເປັນມາຂອງການໂຮ່ເນື້ອ ແລະ
ເປັນຫຍັງຈຶ່ງມັກໂຮ່ເນື້ອສູ່ ວີໂອເອ ຟັງວ່າ:
ຫລັງຈາກພວກນາຍພານຍິງສັດປ່າໄດ້ແລ້ວ ສິ່ງທໍາອິດທີ່ເຂົາ
ເຈົ້າຕ້ອງປະຕິບັດກໍຄືຊົວະເອົາເຄື່ອງໃນໃສ້ພຸງອອກໃຫ້ໝົດ
ແລ້ວປະໄວ້ຢູ່ບ່ອນສັດລົ້ມຕາຍນັ້ນກ່ອນ ດ້ວຍເຫດຜົນຫລາຍ
ຢ່າງເຊັ່ນ ເພື່ອເປັນການຜ່ອນເບົາ ກ່ອນຈະນໍາເອົາໂຕສັດກັບມາບ່ອນພັກເຊົາອີກປະ
ການນຶ່ງກໍແມ່ນວ່າ ຊາວອາເມຣິກັນສ່ວນຫຼາຍ ບໍ່ມັກພາກັນກິນເຄື່ອງໃນໃສ້ພຸງສັດ. ຫລັງ
ຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ນຳເອົາໂຕສັດ ມາແຂວນໄວ້ໃຫ້ເລືອດໄຫຼອອກໜົດເສຍກ່ອນ
ໃຊ້ເວລາປະມານນຶ່ງຫາສອງອາທິດ ເພື່ອໃຫ້ຊີ້ນສັດນັ້ນແຫ້ງແໜ້ນເຂົ້າກັນດີ ກ່ອນຈະ
ນຳເອົາມາກິນ. ຫລືບໍ່ດັ່ງນັ້ນກໍຈະນໍາເອົາໂຕສັດ ໄປຮ້ານປາດຊີ້ນສັດປ່າລອກໜັງ ຕັດ
ເອົາແຕ່ຊີ້ນເປັນຕ່ອນ ຕາມທີ່ຕ້ອງການ ໃສ່ຖົງຢາງ ແລ້ວນໍາໄປໃສ່ຕູ້ນ້ຳກ້ອນເກັບໄວ້ກິນ
ຕາມເວລາທີ່ຕ້ອງການ.
ຊາວອາເມຣິກັນ ມັກນໍາເອົາຊີ້ນສັດປ່າມາເຮັດ steak, hamburger, sausage ຫລື ເຮັດໃສ້ອົ່ວ ແລະອຶ່ນໆ. ແຕ່ສຳລັບ ຊາວລາວ-ອາເມຣິກັນ ແລ້ວ ທ່ານສຸກ ຜູ້ເປັນນາຍພານໄດ້ກ່າວຕໍ່ ວີໂອເອ ອີກວ່າ:
ບັນຍາກາດອີກຢ່າງນຶ່ງ ທີ່ບັນດານາຍພານ ມີປະສົບການກໍຄື ພໍ
ຕາເວັນຕົກດິນ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາເຈົ້າພາກັນພັກຜ່ອນຢູ່ນັ້ນ
ພາຍໃຕ້ທ້ອງຟ້າອັນມືດມົວ ຈົນຫລຽວບໍ່ເຫັນຂ້າງນອກ ແຕ່ຈະ
ເຫັນທ້ອງຟ້າເຕັມໄປດ້ວຍດວງດາວຕ່າງໆ ທີ່ພາກັນເລື່ອນລອຍ ສົ່ງແສງມິບໆແມບໆຢູ່ນັ້ນ ພວກສັດປ່າທີ່ພາກັນຫາກິນຢູ່ໃນຄວາມມືດ ຕ່າງກໍຈະອອກມາ ໂດຍສະເພາະຢ່າງຍິ່ງ ພວກໝາປ່າ kayote ຈະພາກັນຫອນມາເປັນຝູງ ມີສຽງອັນເຢືອກເຢັນມາແຕ່ໄກໆ ສົ່ງສັນຍານໃຫ້ກັນຮູ້ວ່າ ມີອາຫານເຄື່ອງໃນຕັບໄຕໃສ້ພຸງ ທີ່ພວກນາຍພານໄດ້ປະຖີ້ມໄວ້ຢູ່ໃນປ່ານັ້ນ. ບອກກັນວ່າ ຮີບມາກິນເດີ້.
ການໄປໂຮ່ເນື້ອແມ່ນເກມກິລາຂອງພວກຜູ້ຊາຍ ການໄປໂຮ່ເນື້ອຂອງຊາວອາເມຣິກັນ
ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ມີອາຫານການກິນ ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວ ຖ້າເຂົາເຈົ້າ
ຢາກກິນ ຊີ້ນສັດປ່າເຂົາເຈົ້າຈະຊື້ມາກິນກໍໄດ້ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງລົງເຮືອນໄປໂຮ່. ການໄປໂຮ່
ເນື້ອແຕ່ລະຄັ້ງ ພວກນາຍພານແຕ່ລະຄົນຈະຕ້ອງໄດ້ຈ່າຍເງິນຢ່າງໜ້ອຍ $300 ຫາ
$500 ໂດລາ ເພື່ອເປັນຄ່າທໍານຽມ ແລະອາຫານການກິນ. ເພາະສະນັ້ນ ການໂຮ່ເນື້ອ
ແມ່ນການສະແຫວງຫາການຜັກຜ່ອນຢ່າງນຶ່ງ ເພື່ອໜີອອກຈາກຊີວິດຢູ່ໃນເມືອງໄປຢູ່
ໃນປ່າຊົ່ວລະຍະນຶ່ງ. ທ່ານສົມເພັດ ປະຖັມມະວົງ ນັກລ່າເນື້ອອີກຄົນນຶ່ງໄດ້ໃຫ້ເຫດຜົນ
ຂອງທ່ານຕໍ່ ວີໂອເອວ່າ:
ຢູ່ໃນ ສະຫະລັດ ປະຊາຊົນ ອາເມຣິກັນ ຈະສາມາດ ຫາປາ ໂຮ່
ເນື້ອໄດ້ຕາມລະດູການຕະຫລອດປີ. ປັດຈຸບັນນີ້ມີປະຊາກອນ
ລາວ-ອາເມຣິກັນ ຜູ້ດຸໝັ່ນ ຢູ່ຕາມລັດຕ່າງໆ ທີ່ມັກໂຮ່ເນື້ອ ຫາ
ປາເປັນປະຈໍານັ້ນ ມັກພາກັນໄປຕຶຶກເບັດ ເຮັດປາແຫ້ງ ປາແດກ ສົ້ມປາ ແລະອາຫານ
ພື້ນເມຶອງລາວຕ່າງໆ ສົ່ງໄປຂາຍໃຫ້ຜູ້ຢູ່ໃນເມືອງ ແລະເຂດທີ່ຫາປາໂຮ່ເນື່ອບໍ່ໄດ້ນັ້ນ ໄດ້ຢູ່ໄດ້ກິນນຳ.
