SMITHSBURG, MARYLAND —
ສະໝອງຂອງເດັກນ້ອຍ
ແມ່ນຕ້ອງການອາຫານທີ່ດີຕໍ່ສຸຂະພາບເພື່ອການເຕີບໃຫຍ່.
ສ່ວນຄອບຄົວຊາວໄຮ່ຊາວສວນກໍຕ້ອງການລູກຄ້າທີ່ສະໝໍ່າ
ສະເໝີ ເພື່ອກິດຈະການຂອງຕົນຈະໄດ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ. ຢູ່
ໃນທົ່ວໂລກເວລານີ້ ມີການເຄື່ອນໄຫວເພື່ອເອົາສອງຢ່າງນີ້
ມາພົວພັນກັນ ຊຶ່ງໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ ເປັນຜົນດີແກ່ທັງສອງ
ຝ່າຍ. ໃນມື້ນີ້ ທີ 16 ຕຸລາ ຊຶ່ງເປັນວັນອາຫານໂລກນັ້ນ Steve
Baragona ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ ພິຈາລະນາເບິ່ງການເຄື່ອນໄຫວ
ຢູ່ໃນທົ່ວໂລກ ເພື່ອເອົາອາຫານຈາກຟາມຫລືສວນ ໄປລ້ຽງເດັກ
ນ້ອຍຢູ່ໂຮງຮຽນນັ້ນ ຊຶ່ງດາຣາມີລາຍລະອຽດມາສະເໜີທ່ານ.
ຢູ່ໂຮງຮຽນປະຖົມ Ruth Ann Monroe ໃນເມືອງ Hagerstown ນອກນະຄອນຫລວງ Washington D.C. ໃນເວລາກິນເຂົ້າທ່ຽງມື້ນຶ່ງ ພວກເດັກນ້ອຍນັກຮຽນກໍາລັງລຽນແຖວ
ລໍຖ້າເອົາອາຫານ ໝູອົບ ທີ່ມາຈາກຟາມທ້ອງຖິ່ນແຫ່ງນຶ່ງ. ທ່ານ Jeffrey Proulx ເປັນຫົວໜ້າບໍລິຫານໂຮງອາຫານຂອງໝວດໂຮງຮຽນເຂດເມືອງ Hagerstown ຂອງລັດແມຣີແລນດ໌.
ທ່ານ Proulx ເວົ້າວ່າ “ພວກເຮົາຍັງມີໝາກ apple ຈາກສວນທ້ອງຖິ່ນນໍາ ຊຶ່ງ
ມື້ນີ້ ແມ່ນຊະນິດສີເຫລືອງຂຽວ ທີ່ເອີ້ນວ່າ Golden ຫລື Yellow Delicious
ຫລື ເຫລືອງແຊບ ມາຈາກສວນແອັປເປິ້ນ Rinehart Orchards ຢູ່ເມືອງ
Smithsburg.”
ປະມານ 85 ປີເຊັນ ຂອງໝາກແອັປເປິ້ນ ທີ່ບໍລິໂພກຢູ່ໂຮງຮຽນນີ້ ແມ່ນມາຈາກສວນ
ແອັປເປິ້ນຂອງ J. D. Rinehart ທີ່ຢູ່ຫ່າງຈາກໂຮງຮຽນ ໄປພຽງແຕ່ 20 ຫລັກ.
ທ່ານ Rinehart ກັບທ່ານ Proulx ແມ່ນເປັນຄູ່ພາຄີໃນໂຄງການ farm-to-school
ຫລື ຈາກຟາມຫລືສວນ ຫາ ໂຮງຮຽນ ທີ່ມີຈໍານວນຫລາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ຢູ່ໃນສະຫະລັດ.
ໃນແຕ່ລະມື້ ພວກໂຮງຮຽນຫລວງທັງຫລາຍ ແມ່ນສະໜອງອາຫານໃຫ້ເດັກນັກຮຽນ
ຫລາຍກວ່າ 30 ລ້ານຄົນ. ໃນນັ້ນ ປະມານ 20 ລ້ານຄົນ ແມ່ນເປັນເດັກນ້ອຍທີ່ມາຈາກ
ຄອບຄົວລາຍໄດ້ຕໍ່າ ທີ່ກາງຕໍ່ອາຫານທີ່ໄດ້ຮັບການເກື້ອກຸນຈາກລັດຖະບານກາງ ເພື່ອ
ປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າອຶດຫິວ ແລະໃຫ້ຕັ້ງໃຈໃສ່ແຕ່ການຮຽນ.
ແຕ່ ທ່ານ Jeffrey Proulx ເວົ້າວ່າ ພວກໂຮງຮຽນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ເສີບອາຫານທີ່ປຸງແຕ່ງ
ມາສົດໆ ບໍ່ຄືໝວດໂຮງຮຽນຂອງທ່ານ.
“ແທ້ໆແລ້ວ ພວກເຮົາແມ່ນໄດ້ກ້າວມາຮອດ ຂັ້ນກາຍການບໍລິໂພກອາຫານ ທີ່
ເອົາອອກມາຈາກລັງ ໄປສູ່ເຕົາອົບ ກໍຄືອາຫານທີ່ປຸງແຕ່ງມາແລ້ວ ແລະພ້ອມ
ສໍາລັບອຸ່ນໃຫ້ຮ້ອນແລະເສີບໄດ້ໂລດນັ້ນ. ສະນັ້ນແລ້ວ ກໍແມ່ນວ່າພວກເຮົາໄດ້
ກັບຄືນໄປຍັງຮາກເຫງົ້າຂອງພວກເຮົາ ກໍຄືປຸງແຕ່ງອາຫານເອົາເອງ.”
ພວກທີ່ຕ້ອງຕິເວົ້າວ່າ ອາຫານໂຮງຮຽນທີ່ສໍາເລັດຮູບປຸງແຕ່ງມາແລ້ວນັ້ນ ມີສ່ວນຊ່ວຍ
ເຮັດໃຫ້ໂຣກອ້ວນພີຂອງເດັກນ້ອຍ ແຜ່ລະບາດອອກ ໄປອີກ. ແຕ່ກົດລະບຽບໃໝ່ຂອງ
ລັດຖະບານແມ່ນແນໃສ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ອາຫານທີ່ເສີບຢູ່ໂຮງຮຽນຕ່າງໆ ມີໂພຊະນາການ
ແລະເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ສຸຂະພາບຫລາຍຂຶ້ນ. ທ່ານ Proulx ເວົ້າວ່າ ສ່ວນປະກອບຫລື
ເຄື່ອງປຸງແຕ່ງທີ່ສົດໆ ແມ່ນຈະເຮັດໃຫ້ງ່າຍຂຶ້ນ ທີ່ຈະຫລຸດລະດັບທີ່ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່
ສຸຂະພາບ ຂອງເກືອແລະນໍ້າມັນ ນັ້ນ.
“ວິທີທີ່ຈະໃຫ້ບັນລຸລະດັບໃໝ່ທີ່ລັດຖະບານວາງອອກນັ້ນ ກໍແມ່ນປຸງແຕ່ງ
ອາຫານເອົາເອງ ແລະເພື່ອທີ່ຈະຄວບຄຸມສິ່ງທີ່ຢູ່ທາງໃນອາຫານໃຫ້ໄດ້
ແທ້ໆນັ້ນ ພວກເຮົາກໍຕ້ອງຊອກແຫລ່ງເອົາເອງ.”
ແລະການຊອກແຫລ່ງອາຫານ ຈາກຟາມຂອງກະເສດຕະກອນທີ່ຢູ່ໃກ້ໆນັ້ນ ກໍແມ່ນຈະ
ຊ່ວຍນໍາເອົາເງິນກັບຄືນເຂົ້າສູ່ເສດຖະກິດອີກ ອິງຕາມຊາວສວນປູກໝາກໄມ້ J. D. Rinehart ທີ່ກ່າວວ່າ:
“ມັນອໍານວຍໃຫ້ພວກເຮົາສາມາດປັບປຸງສະຖານທີ່ຮົ້ວສວນຂອງພວກເຮົາ
ສາມາດຊື້ອຸປະກອນຈາກທ້ອງຖິ່ນໄດ້. ການຮັກສາເງິນໃຫ້ໝຸນວຽນຢູ່ໃນທ້ອງ
ຖິ່ນ ແມ່ນເປັນເລື້ອງໃຫຍ່ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ສໍາລັບພວກເຮົາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ສໍາລັບຜູ້ຊື້
ທີ່ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດ ຈາກພວກເຮົານໍາ.”
ການຮັກສາເງິນໄວ້ຢູ່ໃນເສດຖະກິດທ້ອງຖິ່ນ ໃນຂະນະທີ່ສະໜອງອາຫານສົດໃຫ້ແກ່
ພວກເດັກນັກຮຽນທ້ອງຖິ່ນນີ້ເອງ ເປັນເຫດຜົນທີ່ ພາໃຫ້ແລເຫັນໄດ້ງ່າຍໆວ່າ ເປັນຫຍັງ
ໂຄງການ farm-to-school ຈຶ່ງໄດ້ຂະຫຍາຍ ຈາກ 6 ລັດ ໃນປີ 1997 ອອກໄປສູ່ທັງ
ໝົດ 50 ລັດ ໃນປັດຈຸບັນນີ້.
ແຕ່ວ່າສະຫະລັດບໍ່ແມ່ນຜູ້ນໍາໂລກ ໃນການເຄື່ອນໄຫວດັ່ງກ່າວນີ້ ອິງຕາມທ່ານນາງ
Carmen Burbano ຈາກອົງການອາຫານໂລກ ຫລື World Food Program.
ທ່ານນາງ Burbano ເວົ້າວ່າ ເລື້ອງລາວແຫ່ງຄວາມສໍາລັບໃນລະດັບທົ່ວໂລກນັ້ນແມ່ນ
ປະເທດ ບຣາຊີລ.
ໃນຕອນເປັນປະທານາທິບໍດີຂອງບຣາຊີລນັ້ນ ທ່ານ Luis Inacio Lula da Silva ໄດ້
ຮັບການຮັບຮູ້ຈາກນາໆຊາດ ຍ້ອນໂຄງການຕໍ່ຕ້ານຄວາມທຸກຈົນ ທີ່ເອີ້ນວ່າ “Zero
Hunger” ກໍຄື ບໍ່ໃຫ້ມີຄວາມອຶດຫິວຈັກດີ້ເລີຍ ຂອງທ່ານ.
ທ່ານນາງ Burbano ຊີ້ແຈງວ່າ “ຫລັກໝັ້ນອັນນຶ່ງຂອງແຜນການນັ້ນ ກໍຄື ໂຄງການ
ລ້ຽງອາຫານເດັກນັກຮຽນ. ແຕ່ວ່າ ໃນປີ 2009 ນັ້ນ ພວກເຂົາເຈົ້າມາສໍານຶກໄດ້
ວ່າ ໂຄງການນີ້ ຊຶ່ງກໍາລັງເຮັດໃຫ້ລັດຖະບານສິ້ນເປືອງເງິນຢ່າງຫລວງຫລາຍ
ນັ້ນ ສາມາດຫລຸດຄ່າໃຊ້ຈ່າຍລົງໄດ້ ໂດຍການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບພວກກະເສດ
ຕະກອນຄອບຄົວ.“
ບັດນີ້ ໂຄງການດັ່ງກ່າວແມ່ນບັງຄັບໃຫ້ ໂຮງຮຽນທັງຫລາຍໃຊ້ສ່ວນປະກອບຂອງອາ
ຫານຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ມາຈາກຟາມຫລືສວນຂອງກະເສດຕະກອນທ້ອງຖິ່ນນັ້ນ 30%. ໂຄງການຂອງບຣາຊີລໄດ້ຮັບຜົນສໍາເລັດຫລາຍ ຈົນວ່າ ເວລານີ້ ລັດຖະບານບຣາຊີລ
ກໍາລັງຊ່ວຍຫລາຍໆປະເທດໃນອາຟຣິກາ ຈັດຕັ້ງໂຄງການຂອງຕົນເອງຂຶ້ນ ເພື່ອຊ່ວຍ
ເດັກນັກຮຽນໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່ ມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ ແລະພ້ອມດຽວກັນ ກໍຊ່ວຍທຸລະກິດ
ຂອງພວກກະເສດຕະກອນທ້ອງຖິ່ນ ໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ນໍາ.
ແມ່ນຕ້ອງການອາຫານທີ່ດີຕໍ່ສຸຂະພາບເພື່ອການເຕີບໃຫຍ່.
ສ່ວນຄອບຄົວຊາວໄຮ່ຊາວສວນກໍຕ້ອງການລູກຄ້າທີ່ສະໝໍ່າ
ສະເໝີ ເພື່ອກິດຈະການຂອງຕົນຈະໄດ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ. ຢູ່
ໃນທົ່ວໂລກເວລານີ້ ມີການເຄື່ອນໄຫວເພື່ອເອົາສອງຢ່າງນີ້
ມາພົວພັນກັນ ຊຶ່ງໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ ເປັນຜົນດີແກ່ທັງສອງ
ຝ່າຍ. ໃນມື້ນີ້ ທີ 16 ຕຸລາ ຊຶ່ງເປັນວັນອາຫານໂລກນັ້ນ Steve
Baragona ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ ພິຈາລະນາເບິ່ງການເຄື່ອນໄຫວ
ຢູ່ໃນທົ່ວໂລກ ເພື່ອເອົາອາຫານຈາກຟາມຫລືສວນ ໄປລ້ຽງເດັກ
ນ້ອຍຢູ່ໂຮງຮຽນນັ້ນ ຊຶ່ງດາຣາມີລາຍລະອຽດມາສະເໜີທ່ານ.
ຢູ່ໂຮງຮຽນປະຖົມ Ruth Ann Monroe ໃນເມືອງ Hagerstown ນອກນະຄອນຫລວງ Washington D.C. ໃນເວລາກິນເຂົ້າທ່ຽງມື້ນຶ່ງ ພວກເດັກນ້ອຍນັກຮຽນກໍາລັງລຽນແຖວ
ລໍຖ້າເອົາອາຫານ ໝູອົບ ທີ່ມາຈາກຟາມທ້ອງຖິ່ນແຫ່ງນຶ່ງ. ທ່ານ Jeffrey Proulx ເປັນຫົວໜ້າບໍລິຫານໂຮງອາຫານຂອງໝວດໂຮງຮຽນເຂດເມືອງ Hagerstown ຂອງລັດແມຣີແລນດ໌.
ທ່ານ Proulx ເວົ້າວ່າ “ພວກເຮົາຍັງມີໝາກ apple ຈາກສວນທ້ອງຖິ່ນນໍາ ຊຶ່ງ
ມື້ນີ້ ແມ່ນຊະນິດສີເຫລືອງຂຽວ ທີ່ເອີ້ນວ່າ Golden ຫລື Yellow Delicious
ຫລື ເຫລືອງແຊບ ມາຈາກສວນແອັປເປິ້ນ Rinehart Orchards ຢູ່ເມືອງ
Smithsburg.”
ປະມານ 85 ປີເຊັນ ຂອງໝາກແອັປເປິ້ນ ທີ່ບໍລິໂພກຢູ່ໂຮງຮຽນນີ້ ແມ່ນມາຈາກສວນ
ແອັປເປິ້ນຂອງ J. D. Rinehart ທີ່ຢູ່ຫ່າງຈາກໂຮງຮຽນ ໄປພຽງແຕ່ 20 ຫລັກ.
ທ່ານ Rinehart ກັບທ່ານ Proulx ແມ່ນເປັນຄູ່ພາຄີໃນໂຄງການ farm-to-school
ຫລື ຈາກຟາມຫລືສວນ ຫາ ໂຮງຮຽນ ທີ່ມີຈໍານວນຫລາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ຢູ່ໃນສະຫະລັດ.
ໃນແຕ່ລະມື້ ພວກໂຮງຮຽນຫລວງທັງຫລາຍ ແມ່ນສະໜອງອາຫານໃຫ້ເດັກນັກຮຽນ
ຫລາຍກວ່າ 30 ລ້ານຄົນ. ໃນນັ້ນ ປະມານ 20 ລ້ານຄົນ ແມ່ນເປັນເດັກນ້ອຍທີ່ມາຈາກ
ຄອບຄົວລາຍໄດ້ຕໍ່າ ທີ່ກາງຕໍ່ອາຫານທີ່ໄດ້ຮັບການເກື້ອກຸນຈາກລັດຖະບານກາງ ເພື່ອ
ປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າອຶດຫິວ ແລະໃຫ້ຕັ້ງໃຈໃສ່ແຕ່ການຮຽນ.
ແຕ່ ທ່ານ Jeffrey Proulx ເວົ້າວ່າ ພວກໂຮງຮຽນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ເສີບອາຫານທີ່ປຸງແຕ່ງ
ມາສົດໆ ບໍ່ຄືໝວດໂຮງຮຽນຂອງທ່ານ.
“ແທ້ໆແລ້ວ ພວກເຮົາແມ່ນໄດ້ກ້າວມາຮອດ ຂັ້ນກາຍການບໍລິໂພກອາຫານ ທີ່
ເອົາອອກມາຈາກລັງ ໄປສູ່ເຕົາອົບ ກໍຄືອາຫານທີ່ປຸງແຕ່ງມາແລ້ວ ແລະພ້ອມ
ສໍາລັບອຸ່ນໃຫ້ຮ້ອນແລະເສີບໄດ້ໂລດນັ້ນ. ສະນັ້ນແລ້ວ ກໍແມ່ນວ່າພວກເຮົາໄດ້
ກັບຄືນໄປຍັງຮາກເຫງົ້າຂອງພວກເຮົາ ກໍຄືປຸງແຕ່ງອາຫານເອົາເອງ.”
ພວກທີ່ຕ້ອງຕິເວົ້າວ່າ ອາຫານໂຮງຮຽນທີ່ສໍາເລັດຮູບປຸງແຕ່ງມາແລ້ວນັ້ນ ມີສ່ວນຊ່ວຍ
ເຮັດໃຫ້ໂຣກອ້ວນພີຂອງເດັກນ້ອຍ ແຜ່ລະບາດອອກ ໄປອີກ. ແຕ່ກົດລະບຽບໃໝ່ຂອງ
ລັດຖະບານແມ່ນແນໃສ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ອາຫານທີ່ເສີບຢູ່ໂຮງຮຽນຕ່າງໆ ມີໂພຊະນາການ
ແລະເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ສຸຂະພາບຫລາຍຂຶ້ນ. ທ່ານ Proulx ເວົ້າວ່າ ສ່ວນປະກອບຫລື
ເຄື່ອງປຸງແຕ່ງທີ່ສົດໆ ແມ່ນຈະເຮັດໃຫ້ງ່າຍຂຶ້ນ ທີ່ຈະຫລຸດລະດັບທີ່ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່
ສຸຂະພາບ ຂອງເກືອແລະນໍ້າມັນ ນັ້ນ.
“ວິທີທີ່ຈະໃຫ້ບັນລຸລະດັບໃໝ່ທີ່ລັດຖະບານວາງອອກນັ້ນ ກໍແມ່ນປຸງແຕ່ງ
ອາຫານເອົາເອງ ແລະເພື່ອທີ່ຈະຄວບຄຸມສິ່ງທີ່ຢູ່ທາງໃນອາຫານໃຫ້ໄດ້
ແທ້ໆນັ້ນ ພວກເຮົາກໍຕ້ອງຊອກແຫລ່ງເອົາເອງ.”
ແລະການຊອກແຫລ່ງອາຫານ ຈາກຟາມຂອງກະເສດຕະກອນທີ່ຢູ່ໃກ້ໆນັ້ນ ກໍແມ່ນຈະ
ຊ່ວຍນໍາເອົາເງິນກັບຄືນເຂົ້າສູ່ເສດຖະກິດອີກ ອິງຕາມຊາວສວນປູກໝາກໄມ້ J. D. Rinehart ທີ່ກ່າວວ່າ:
“ມັນອໍານວຍໃຫ້ພວກເຮົາສາມາດປັບປຸງສະຖານທີ່ຮົ້ວສວນຂອງພວກເຮົາ
ສາມາດຊື້ອຸປະກອນຈາກທ້ອງຖິ່ນໄດ້. ການຮັກສາເງິນໃຫ້ໝຸນວຽນຢູ່ໃນທ້ອງ
ຖິ່ນ ແມ່ນເປັນເລື້ອງໃຫຍ່ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ສໍາລັບພວກເຮົາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ສໍາລັບຜູ້ຊື້
ທີ່ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດ ຈາກພວກເຮົານໍາ.”
ການຮັກສາເງິນໄວ້ຢູ່ໃນເສດຖະກິດທ້ອງຖິ່ນ ໃນຂະນະທີ່ສະໜອງອາຫານສົດໃຫ້ແກ່
ພວກເດັກນັກຮຽນທ້ອງຖິ່ນນີ້ເອງ ເປັນເຫດຜົນທີ່ ພາໃຫ້ແລເຫັນໄດ້ງ່າຍໆວ່າ ເປັນຫຍັງ
ໂຄງການ farm-to-school ຈຶ່ງໄດ້ຂະຫຍາຍ ຈາກ 6 ລັດ ໃນປີ 1997 ອອກໄປສູ່ທັງ
ໝົດ 50 ລັດ ໃນປັດຈຸບັນນີ້.
ແຕ່ວ່າສະຫະລັດບໍ່ແມ່ນຜູ້ນໍາໂລກ ໃນການເຄື່ອນໄຫວດັ່ງກ່າວນີ້ ອິງຕາມທ່ານນາງ
Carmen Burbano ຈາກອົງການອາຫານໂລກ ຫລື World Food Program.
ທ່ານນາງ Burbano ເວົ້າວ່າ ເລື້ອງລາວແຫ່ງຄວາມສໍາລັບໃນລະດັບທົ່ວໂລກນັ້ນແມ່ນ
ປະເທດ ບຣາຊີລ.
ໃນຕອນເປັນປະທານາທິບໍດີຂອງບຣາຊີລນັ້ນ ທ່ານ Luis Inacio Lula da Silva ໄດ້
ຮັບການຮັບຮູ້ຈາກນາໆຊາດ ຍ້ອນໂຄງການຕໍ່ຕ້ານຄວາມທຸກຈົນ ທີ່ເອີ້ນວ່າ “Zero
Hunger” ກໍຄື ບໍ່ໃຫ້ມີຄວາມອຶດຫິວຈັກດີ້ເລີຍ ຂອງທ່ານ.
ທ່ານນາງ Burbano ຊີ້ແຈງວ່າ “ຫລັກໝັ້ນອັນນຶ່ງຂອງແຜນການນັ້ນ ກໍຄື ໂຄງການ
ລ້ຽງອາຫານເດັກນັກຮຽນ. ແຕ່ວ່າ ໃນປີ 2009 ນັ້ນ ພວກເຂົາເຈົ້າມາສໍານຶກໄດ້
ວ່າ ໂຄງການນີ້ ຊຶ່ງກໍາລັງເຮັດໃຫ້ລັດຖະບານສິ້ນເປືອງເງິນຢ່າງຫລວງຫລາຍ
ນັ້ນ ສາມາດຫລຸດຄ່າໃຊ້ຈ່າຍລົງໄດ້ ໂດຍການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບພວກກະເສດ
ຕະກອນຄອບຄົວ.“
ບັດນີ້ ໂຄງການດັ່ງກ່າວແມ່ນບັງຄັບໃຫ້ ໂຮງຮຽນທັງຫລາຍໃຊ້ສ່ວນປະກອບຂອງອາ
ຫານຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ມາຈາກຟາມຫລືສວນຂອງກະເສດຕະກອນທ້ອງຖິ່ນນັ້ນ 30%. ໂຄງການຂອງບຣາຊີລໄດ້ຮັບຜົນສໍາເລັດຫລາຍ ຈົນວ່າ ເວລານີ້ ລັດຖະບານບຣາຊີລ
ກໍາລັງຊ່ວຍຫລາຍໆປະເທດໃນອາຟຣິກາ ຈັດຕັ້ງໂຄງການຂອງຕົນເອງຂຶ້ນ ເພື່ອຊ່ວຍ
ເດັກນັກຮຽນໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່ ມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ ແລະພ້ອມດຽວກັນ ກໍຊ່ວຍທຸລະກິດ
ຂອງພວກກະເສດຕະກອນທ້ອງຖິ່ນ ໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ນໍາ.
