ໃນປາກິສຖານປັດຈຸບັນນີ້ ມີຫຼາຍກວ່າ ສອງລ້ານຄົນຮວມ
ທັງເດັກນ້ອຍ ເຮັດວຽກເປັນຄົນງານເພື່ອໃຊ້ໜີ້ ຊຶ່ງເປັນລະ
ບົບທີ່ສະຫະປະຊາຊາດບັນລະຍາຍວ່າ ຂ້າທາດສະໄໝ
ໃໝ່. Sharon Benh ຜູ້ສື່ຂ່າວ ວີໂອເອ ມີລາຍງານກ່ຽວກັບ
ຊີວິດຂອງຄົນປັ້ນດິນຈີ່ ທີ່ໃຊ້ພວກລູກເຕົ້າເຂົາເຈົ້າ ເປັນສິ່ງ
ຄ້ຳປະກັນໃນການທົດແທນໜີ້ສິນ ໃຫ້ແກ່ບັນດານາຍຈ້າງ
ຂອງເຂົາເຈົ້າ ຊຶ່ງ ກິ່ງສະຫວັນ ຈະນຳເອົາລາຍລະອຽດ ມາ
ສະເໜີທ່ານ.
ທ້າວ Mohammad Ali ໄດ້ປັ້ນດິນຈີ່ຕັ້ງແຕ່ລາວເປັນເດັກນ້ອຍ.
ຄືກັນກັບພໍ່ຂອງລາວທີ່ໄດ້ເຮັດມາກ່ອນລາວ ຄອບຄົວຂອງທ້າວ
Ali ທັງໝົດພາກັນເຮັດວຽກປັ້ນດິນຈີ່ ເພື່ອໃຊ້ໜີ້ ທີ່ລາວໄດ້ກູ້ຢືມ
ຈາກເຈົ້າຂອງໂຮງງານ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບເງິນປະມານ 6 ໂດລາ ຕໍ່ດິນຈີ່ນຶ່ງພັນກ້ອນ.
ທ້າວ Ali ກ່າວວ່າ “ເຂົາເຈົ້າມາເກັບເອົາເງິນນຶ່ງສ່ວນສາມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຮັບ. ເຂົາ
ເຈົ້າເອົາວ້ໃຫ້ພວກເຮົາຈຳນວນນຶ່ງ ແລະເຂົາເຈົ້າເອົາໄປຈຳນວນນຶ່ງ. ແຕ່ໜີ້ສິນດັ່ງ
ກ່າວນີ້ຈະບໍ່ມີວັນສີ້ນສຸດ ເພາະວ່າ ບາງບາງຄາວພວກເຮົາບໍ່ສະບາຍ. ບາງເທຶ່ອ
ພວກເຮົາຕ້ອງການສຳລັບຈ່າຍຄ່າໄຟຟ້າ.ບາງເທຶ່ອພວກເຮົາຢຸດພັກນຶ່ງມື້. ແລະ
ເຮົາຕ້ອງດ້ຢືມເງິນຕື່ມອີກ. ແລະຈ່າຍໜີ້ບໍ່ໝົດເປັນຈັກເທື່ອ.”
ທ້າວ Ali ເວລານີ້ເປັນໂຣກປອດແຫ້ງ. ຖ້າຫາກລາວເສຍຊີວິດໄວ ລູກເຕົ້າຂອງລາວ
ຕ້ອງໃຊ້ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ ເຮັດວຽກເພື່ອໃຊ້ໜີ້ໃຫ້ລາວ.
ສະຫະປະຊາຊາດກ່າວວ່າ ທັງໝົດນີ້ ແມ່ນລະບົບຂ້າທາດສະໄໝໃໝ່ ຊຶ່ງຕົກຄ້າງຢູ່
ໃນວົງຈອນຂອງໜີ້ສິນ ທີ່ເຂົາເຈົ້າເກືອບບໍ່ເຂົ້າໃຈເລີຍ.
ທ່ານ Francesco d’Ovidio ຫົວໜ້າອົງການແຮງງານສາກົນ ສະຫະປະຊາຊາດ
ໃນນະຄອນ Islamabad ກ່າວວ່າ ບັນດາບໍລິສັດຕ່າງປະເທດ ພາກັນຂົ່ມຂູ່ທີ່ຈະໜີ
ອອກຈາກປາກິສຖານ ຖ້າການໃຊ້ຄົນງານແບບຂ້າທາດດັ່ງກ່າວ ຫາກບໍ່ໄດ້ຮັບການ
ຍົກເລີກ.
ທ່ານ d’Ovidio ເວົ້າວ່າ “ດັ່ງນັ້ນ ນອກຈາກມູມມອງ ທາງດ້ານສິດທິມະນຸດແລ້ວ ຍັງ
ມີເຫດຜົນທາງດ້ານເສດຖະກິດນຳດ້ວຍ ເພື່ອປັບປຸງການປະຕິບັດ ຕາມມາດຕະຖານ
ເຫລົ່ານີ້ ແລະຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງກ່າວວ່າ ໂດຍສະເພາະປາກິສ ຖານ ທີ່ກຳລັງຮູ້ສຶກກ່ຽວ
ກັບການຂົ່ມຂູ່ດັ່ງກ່າວນີ້ຢ່າງແຮງນັ້ນກຳລັງຖືເອົາການຂົ່ມຂູ່ນີ້ຢ່າງຈິງຈັງ.”
ນາງ Zareena BiBi ໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ເຕົາເຜົາດິນຈີ່ຫລາຍແຫ່ງ ຕັ້ງແຕ່ລາວມີອາຍຸແປດ
ປີ. ຍ້ອນຄວາມທຸກຍາກ ທີ່ຮ້າຍແຮງນັ້ນ ພວກລູກເຕົ້າຂອງນາງທັງໝົດກໍຕ້ອງໄດ້ເຮັດ
ວຽກເຊັ່ນດຽວກັນ.
ນາງ Zareena BiBi ກ່າວວ່າ “ເວລາລູກຂອງຂ້ອຍຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ ຂ້ອຍ ຕີເຂົາ
ເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ເຮັດວຽກໜັກຂື້ນຈຶ່ງໄດ້ເງິນມາລ້ຽງພວກເຮົາ. ແລະຕໍ່ມາໃນວັນນຶ່ງ ຕີນ
ຂອງຂ້ອຍເປັນບາດ ແລະມີເລືອດອອກຫລາຍ ແຕ່ວ່າ ຂ້ອຍມີລູກຫລາຍຄົນ ແລະ
ຂອບໃຈພະເຈົ້າ ຢ່າງໜ້ອຍພວກເຮົາກໍຍັງມີອາຫານກິນ.”
ຈົນເຖິງຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້ ບັນດາຄົນງານເຫຼົ່ານີ້ ແລະຄອບຄົວເຂົາເຈົ້າ ບໍ່ມີແມ່ນກະທັ້ງ
ໜັງສືຢັ້ງຢືນການເກີດ ແລະການຕາຍ ຫລືບັດປະຈຳໂຕໃດໆເລີຍ. ໃນ ດ້ານເທັກນິກ
ແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ມີຢູ່ໃນໂລກນີ້ເລີຍ.”
ທ່ານ Chouldhry Faiz Rasoul ແມ່ນເຈົ້າຂອງໂຮງງານຜູ້ນຶ່ງ ທີ່ບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ ເຫັນກັນ
ຊຶ່ງໄດ້ໄປຂໍບັດປະກັນສັງຄົມໃຫ້ແກ່ຄົນງານຂອງລາວເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີສິດໄດ້ຮັບ
ໂຄງການສົງເຄາະຕ່າງໆຂອງລັດຖະບານ ແຕ່ລາວກໍເວົ້າວ່າ ຄວາມບໍ່ສາມາດໃນການ
ເຮັດງົບປະມານຂອງພວກຄົນງານນັ້ນ ແມ່ນສ່ວນນຶ່ງຂອງບັນຫາ.
ທ່ານ Choudhry Faiz Rasoul ເຈົ້າຂອງໂຮງງານດິນຈີ່ກ່າວວ່າ “ລັດຖະບານຢາກ
ໃຫ້ພວກເຮົາລົບລ້າງໜີ້ສິນທີ່ມີຢູ່ນັ້ນ. ນີ້ຈະທຳລາຍທຸກສິ່ງຢ່າງ. ຖ້າເຈົ້າລົບລ້າງໜີ້
ສິນຂອງເຂົາເຈົ້າມື້ນີ້ ແລະມື້ອຶ່ນ ເຂົາເຈົ້າຈະເລີ້ມ ຢືມເງິນອີກ. ເຂົ້າເຈົ້າຈະໜີຈາກ
ຂ້ອຍ ໄປຫາເຕົາເຜົາດິນຈີ່ແຫ່ງອຶ່ນ ຢືມເງິນຕື່ມອີກ ແລະກັບຄືນມາຫາຂ້ອຍ ແລະ
ຂໍຢືມອີກ ແລະອຸດສາຫະກຳທັງໝົດຈະຖືກທຳລາຍ.”
ເສດຖະກິດປາກິສຖານ ແມ່ນເພິ່ງພາອາໄສຢ່າງໜັກ ຕໍ່ແຮງງານຄ່າຈ້າງຖືກ. ຄວາມ
ທຸກຍາກທີ່ຮ້າຍແຮງ ການກືກໜັງສື ແລະການຂາດຄວາມຊຳນິຊຳນານ ຮັບປະກັນວ່າ
ບັນດາຄົນງານແລະຄອບຄົວເຂົາເຈົ້າແມ່ນພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະອອກ ແຮງງານດັ່ງກ່າວນີ້
ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຂົາເຈົ້າຈະຕິດຢູ່ຕະຫລອດຊີວິດກໍຕາມ.
ທັງເດັກນ້ອຍ ເຮັດວຽກເປັນຄົນງານເພື່ອໃຊ້ໜີ້ ຊຶ່ງເປັນລະ
ບົບທີ່ສະຫະປະຊາຊາດບັນລະຍາຍວ່າ ຂ້າທາດສະໄໝ
ໃໝ່. Sharon Benh ຜູ້ສື່ຂ່າວ ວີໂອເອ ມີລາຍງານກ່ຽວກັບ
ຊີວິດຂອງຄົນປັ້ນດິນຈີ່ ທີ່ໃຊ້ພວກລູກເຕົ້າເຂົາເຈົ້າ ເປັນສິ່ງ
ຄ້ຳປະກັນໃນການທົດແທນໜີ້ສິນ ໃຫ້ແກ່ບັນດານາຍຈ້າງ
ຂອງເຂົາເຈົ້າ ຊຶ່ງ ກິ່ງສະຫວັນ ຈະນຳເອົາລາຍລະອຽດ ມາ
ສະເໜີທ່ານ.
ທ້າວ Mohammad Ali ໄດ້ປັ້ນດິນຈີ່ຕັ້ງແຕ່ລາວເປັນເດັກນ້ອຍ.
ຄືກັນກັບພໍ່ຂອງລາວທີ່ໄດ້ເຮັດມາກ່ອນລາວ ຄອບຄົວຂອງທ້າວ
Ali ທັງໝົດພາກັນເຮັດວຽກປັ້ນດິນຈີ່ ເພື່ອໃຊ້ໜີ້ ທີ່ລາວໄດ້ກູ້ຢືມ
ຈາກເຈົ້າຂອງໂຮງງານ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບເງິນປະມານ 6 ໂດລາ ຕໍ່ດິນຈີ່ນຶ່ງພັນກ້ອນ.
ທ້າວ Ali ກ່າວວ່າ “ເຂົາເຈົ້າມາເກັບເອົາເງິນນຶ່ງສ່ວນສາມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຮັບ. ເຂົາ
ເຈົ້າເອົາວ້ໃຫ້ພວກເຮົາຈຳນວນນຶ່ງ ແລະເຂົາເຈົ້າເອົາໄປຈຳນວນນຶ່ງ. ແຕ່ໜີ້ສິນດັ່ງ
ກ່າວນີ້ຈະບໍ່ມີວັນສີ້ນສຸດ ເພາະວ່າ ບາງບາງຄາວພວກເຮົາບໍ່ສະບາຍ. ບາງເທຶ່ອ
ພວກເຮົາຕ້ອງການສຳລັບຈ່າຍຄ່າໄຟຟ້າ.ບາງເທຶ່ອພວກເຮົາຢຸດພັກນຶ່ງມື້. ແລະ
ເຮົາຕ້ອງດ້ຢືມເງິນຕື່ມອີກ. ແລະຈ່າຍໜີ້ບໍ່ໝົດເປັນຈັກເທື່ອ.”
ທ້າວ Ali ເວລານີ້ເປັນໂຣກປອດແຫ້ງ. ຖ້າຫາກລາວເສຍຊີວິດໄວ ລູກເຕົ້າຂອງລາວ
ຕ້ອງໃຊ້ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ ເຮັດວຽກເພື່ອໃຊ້ໜີ້ໃຫ້ລາວ.
ສະຫະປະຊາຊາດກ່າວວ່າ ທັງໝົດນີ້ ແມ່ນລະບົບຂ້າທາດສະໄໝໃໝ່ ຊຶ່ງຕົກຄ້າງຢູ່
ໃນວົງຈອນຂອງໜີ້ສິນ ທີ່ເຂົາເຈົ້າເກືອບບໍ່ເຂົ້າໃຈເລີຍ.
ທ່ານ Francesco d’Ovidio ຫົວໜ້າອົງການແຮງງານສາກົນ ສະຫະປະຊາຊາດ
ໃນນະຄອນ Islamabad ກ່າວວ່າ ບັນດາບໍລິສັດຕ່າງປະເທດ ພາກັນຂົ່ມຂູ່ທີ່ຈະໜີ
ອອກຈາກປາກິສຖານ ຖ້າການໃຊ້ຄົນງານແບບຂ້າທາດດັ່ງກ່າວ ຫາກບໍ່ໄດ້ຮັບການ
ຍົກເລີກ.
ທ່ານ d’Ovidio ເວົ້າວ່າ “ດັ່ງນັ້ນ ນອກຈາກມູມມອງ ທາງດ້ານສິດທິມະນຸດແລ້ວ ຍັງ
ມີເຫດຜົນທາງດ້ານເສດຖະກິດນຳດ້ວຍ ເພື່ອປັບປຸງການປະຕິບັດ ຕາມມາດຕະຖານ
ເຫລົ່ານີ້ ແລະຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງກ່າວວ່າ ໂດຍສະເພາະປາກິສ ຖານ ທີ່ກຳລັງຮູ້ສຶກກ່ຽວ
ກັບການຂົ່ມຂູ່ດັ່ງກ່າວນີ້ຢ່າງແຮງນັ້ນກຳລັງຖືເອົາການຂົ່ມຂູ່ນີ້ຢ່າງຈິງຈັງ.”
ນາງ Zareena BiBi ໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ເຕົາເຜົາດິນຈີ່ຫລາຍແຫ່ງ ຕັ້ງແຕ່ລາວມີອາຍຸແປດ
ປີ. ຍ້ອນຄວາມທຸກຍາກ ທີ່ຮ້າຍແຮງນັ້ນ ພວກລູກເຕົ້າຂອງນາງທັງໝົດກໍຕ້ອງໄດ້ເຮັດ
ວຽກເຊັ່ນດຽວກັນ.
ນາງ Zareena BiBi ກ່າວວ່າ “ເວລາລູກຂອງຂ້ອຍຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ ຂ້ອຍ ຕີເຂົາ
ເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ເຮັດວຽກໜັກຂື້ນຈຶ່ງໄດ້ເງິນມາລ້ຽງພວກເຮົາ. ແລະຕໍ່ມາໃນວັນນຶ່ງ ຕີນ
ຂອງຂ້ອຍເປັນບາດ ແລະມີເລືອດອອກຫລາຍ ແຕ່ວ່າ ຂ້ອຍມີລູກຫລາຍຄົນ ແລະ
ຂອບໃຈພະເຈົ້າ ຢ່າງໜ້ອຍພວກເຮົາກໍຍັງມີອາຫານກິນ.”
ຈົນເຖິງຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້ ບັນດາຄົນງານເຫຼົ່ານີ້ ແລະຄອບຄົວເຂົາເຈົ້າ ບໍ່ມີແມ່ນກະທັ້ງ
ໜັງສືຢັ້ງຢືນການເກີດ ແລະການຕາຍ ຫລືບັດປະຈຳໂຕໃດໆເລີຍ. ໃນ ດ້ານເທັກນິກ
ແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ມີຢູ່ໃນໂລກນີ້ເລີຍ.”
ທ່ານ Chouldhry Faiz Rasoul ແມ່ນເຈົ້າຂອງໂຮງງານຜູ້ນຶ່ງ ທີ່ບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ ເຫັນກັນ
ຊຶ່ງໄດ້ໄປຂໍບັດປະກັນສັງຄົມໃຫ້ແກ່ຄົນງານຂອງລາວເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີສິດໄດ້ຮັບ
ໂຄງການສົງເຄາະຕ່າງໆຂອງລັດຖະບານ ແຕ່ລາວກໍເວົ້າວ່າ ຄວາມບໍ່ສາມາດໃນການ
ເຮັດງົບປະມານຂອງພວກຄົນງານນັ້ນ ແມ່ນສ່ວນນຶ່ງຂອງບັນຫາ.
ທ່ານ Choudhry Faiz Rasoul ເຈົ້າຂອງໂຮງງານດິນຈີ່ກ່າວວ່າ “ລັດຖະບານຢາກ
ໃຫ້ພວກເຮົາລົບລ້າງໜີ້ສິນທີ່ມີຢູ່ນັ້ນ. ນີ້ຈະທຳລາຍທຸກສິ່ງຢ່າງ. ຖ້າເຈົ້າລົບລ້າງໜີ້
ສິນຂອງເຂົາເຈົ້າມື້ນີ້ ແລະມື້ອຶ່ນ ເຂົາເຈົ້າຈະເລີ້ມ ຢືມເງິນອີກ. ເຂົ້າເຈົ້າຈະໜີຈາກ
ຂ້ອຍ ໄປຫາເຕົາເຜົາດິນຈີ່ແຫ່ງອຶ່ນ ຢືມເງິນຕື່ມອີກ ແລະກັບຄືນມາຫາຂ້ອຍ ແລະ
ຂໍຢືມອີກ ແລະອຸດສາຫະກຳທັງໝົດຈະຖືກທຳລາຍ.”
ເສດຖະກິດປາກິສຖານ ແມ່ນເພິ່ງພາອາໄສຢ່າງໜັກ ຕໍ່ແຮງງານຄ່າຈ້າງຖືກ. ຄວາມ
ທຸກຍາກທີ່ຮ້າຍແຮງ ການກືກໜັງສື ແລະການຂາດຄວາມຊຳນິຊຳນານ ຮັບປະກັນວ່າ
ບັນດາຄົນງານແລະຄອບຄົວເຂົາເຈົ້າແມ່ນພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະອອກ ແຮງງານດັ່ງກ່າວນີ້
ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຂົາເຈົ້າຈະຕິດຢູ່ຕະຫລອດຊີວິດກໍຕາມ.
