ໃນຕົ້ນເດືອນພຶດສະພາຜ່ານມານີ້ ຄົນງານຕັດຫຍິບຊາວກໍາປູ
ເຈຍສອງຄົນເສຍຊີວິດ ແລະອີກຫຼາຍກວ່າ 30 ຄົນໄດ້ຮັບບາດ
ເຈັບ ເວລາສ່ວນນຶ່ງຂອງໂຮງງານຕັດຫຍິບສອງແຫ່ງຢູ່ໃນຕຶກ
ດຽວກັນພັງລົງ. ອຸບັດເຫດດັ່ງກ່າວເກີດຂຶ້ນ ທ່າມກາງທີ່ມີການ
ເພ່ງເລັງເພີ້ມຂຶ້ນໃສ່ເລື້ອງຄວາມປອດໄພ ຂອງ ວົງການອຸດສາ ຫະກໍາຕັດຫຍິບຂອງໂລກ ຫຼັງຈາກຕຶກໂຮງງານຕັດຫຍິບ ແບບ ດຽວກັນໄດ້ພັງລົງທີ່ບັງກລາແດັສ ທີ່ຍັງຜົນໃຫ້ມີຜູ້ເສຍຊີວິດ
ຫຼາຍກວ່າ 1,100 ຄົນ. ບັດນີ້ບັນດາເຈົ້າຂອງໂຮງງານຕັດຫຍິບ
ທັງຫຼາຍໃນກໍາປູເຈຍ ກໍາລັງຕົກຢູ່ພາຍໃຕ້ຄວາມກົດດັນໃຫ້ຮັບ ປະກັນຄວາມປອດໄພຂອງຕຶກໂຮງ ງານ ຂອງພວກເຂົາເຈົ້າ.
Robert Carmichael ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ ລາຍ ງານ ຈາກນະ
ຄອນຫຼວງພະນົມເປັນ ຊຶ່ງທອງປານມີເລຶ່ອງນີ້ມາສະເໜີທ່ານ
ໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ
ໃນທ້າຍເດືອນແລ້ວນີ້ ໄດ້ມີຈົດຫຼາຍສະບັບນຶ່ງ ສົ່ງໄປເຖິງໂຮງ ງານຕັດເກີບແລະຕັດ
ຫຍິບ 500 ແຫ່ງໃນກໍາປູເຈຍ ແນະນໍາໃຫ້ພວກເຂົາເຈົ້າ ຈ້າງພວກກວດກາ ໄປກວດ
ສອບເບິ່ງຄວາມແຂງແຮງຂອງໂຄງສ້າງ ຂອງຕຶກໂຮງງານ ຂອງເຂົາເຈົ້າທັງໝົດນັ້ນ.
ຈົດໝາຍສະບັບດັ່ງກ່າວແມ່ນມາຈາກ ອົງການແຮງງານສາກົນຂອງສະຫະປະຊາຊາດ
ຫຼື ILO ແລະສະມາຄົມຜູ້ຜະລິດເສື້ອຜ້າໃນກໍາປູເຈຍ ຫຼື GMAC ຊຶ່ງເປັນອົງກອນຕາງໜ້າ
ພວກເຈົ້າຂອງໂຮງງານຕັດຫຍິບທັງຫຼາຍ. ພາຍໃຕ້ໂຄງການ ໂຮງຈັກໂຮງງານ ທີ່ດີຂຶ້ນ ຂອງກໍາປູເຈຍ ຫຼື Better Factories Cambodia ນັ້ນ ອົງການ ILO ຕິດຕາມເບິ່ງ
ສະພາບຂອງຕຶກໂຮງງານປະມານ 430 ແຫ່ງ ທີ່ຈ້າງຄົນງານຫຼາຍກວ່າ ສີ່ແສນຄົນ.
ການກໍ່ສ້າງແບບລວກໆບໍ່ໄດ້ມາດຕະຖານຄວາມແຂງແຮງທົນທານ ແມ່ນເປັນສາເຫດ
ໃຫຍ່ທີ່ເຮັດໃຫ້ຕຶກພັງລົງ ສົ່ງຜົນໃຫ້ຄົນງານເສຍຊີວິດສອງຄົນ ແລະບາດເຈັບອີກຫຼາຍ
ສິບຄົນນັ້ນ. ອົງການ GMAC ແລະ ILO ບອກ ບັນດາເຈົ້າຂອງໂຮງງານວ່າ ຄວາມປອດ
ໄພຂອງຄົນງານ ແລະຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງອຸດສາຫະກໍາແມ່ນເປັນເດີມພັນ ແລະວ່າມັນ
ນອນຢູ່ໃນຜົນປະໂຫຍດຂອງອຸດສາຫະກໍານີ້ ທີ່ຈະຕ້ອງລົງມືປະຕິບັດ ແຕ່ບັດນີ້ໄປ.
Jason Judd ທີ່ປຶກສາດ້ານວິຊາການປະຈໍາອົງການແຮງງານສາກົນ ຫຼື ILO ເວົ້າວ່າ
ມີບາງໂຮງງານທີ່ເຫັນພ້ອມກັບຂໍ້ສະເໜີດັ່ງກ່າວນີ້ແລ້ວ.
ທ່ານ ຈັດ ເວົ້າວ່າ: “ອໍານາດທີ່ຈະໃຊ້ງັດງ້າງເພື່ອໃຫ້ມີການປ່ຽນແປງໃນໂຮງຈັກ
ໂຮງງານເຫຼົ່ານີ້ ທໍາອິດແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບພວກຜູ້ຊື້ທັງຫຼາຍ ແຕ່ໃນບັ້ນສຸດທ້າຍແລ້ວ
ກໍແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບລັດຖະບານກໍາປູເຈຍ. ພວກຜູ້ຊື້ກໍມີອິດທິພົນ ກວມໂຮງຈັກໂຮງ
ງານຫຼາຍຢູ່. ພວກເຮົາຄິດວ່າ ບັນດາໂຮງງານທີ່ຖືກຜັກດັນ ຢ່າງແທ້ຈິງ ໂດຍ
ພວກຮັບຊື້ສິນຄ້າຂອງເຂົາເຈົ້ານັ້ນ ແມ່ນມີທາງວ່າ ຈະເປັນຜູ້ຕົກລົງໃຫ້ມີການ
ກວດສອບໂຄງສ້າງຕຶກຂອງເຂົາເຈົ້າ ຫຼາຍກ່ວາພວກອື່ນ.”
ພວກຄົນງານຕັດຫຍິບ ປະທ້ວງເຈົ້າຂອງໂຮງງານ
ອຸດສາຫະກໍາຜະລິດເສື້ອຜ້າຂອງກໍາປູເຈຍ ເປັນຫຼັກແກນກາງ
ຂອງເສດຖະກິດຂອງປະ ເທດ ຄືມີມູນຄ່າເກືອບຫ້າພັນລ້ານໂດ
ລາຕໍ່ປີ ແລະເປັນອຸດສາຫະກໍາທີ່ສ້າງລາຍໄດ້ຈາກການສົ່ງອອກ ລາຍໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງປະເທດ ແລະເປັນນາຍຈ້າງທາງການທີ່
ໃຫຍ່ທີ່ ສຸດ. ຜູ້ມີສ່ວນໄດ້ສ່ວນເສຍສໍາຄັນສາມຝ່າຍຢູ່ໃນອຸດສາ ຫະກໍາຜະລິດເສື້ອຜ້າຂອງ ກໍາ ປູເຈຍ ກໍຄືລັດຖະບານ, ພວກບໍລິ ສັດທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງໂຮງງານ ຊຶ່ງສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນມາຈາກຈີນ ເກົາ
ຫຼີໃຕ້ ແລະໄຕ້ຫວັນ ແລະພວກບໍລິສັດຮັບຊື້ຊຶ່ງໂຮມທັງບໍລິສັດຍີ່
ຫໍ້ ລະດັບໂລກ ເຊັ່ນ Nike, Adidas ແລະ Walmart
Dave Welsh ເປັນຜູ້ອໍານວຍການສາຂາກໍາປູເຈຍ ຂອງສູນກາງເອກກະພາບແຮງງານ ສາກົນອະເມຣິກັນ ຊຶ່ງເປັນສູນກາງທີ່ບໍ່ຫວັງຜົນກໍາໄລ ທີ່ປະຕິບັດງານຮ່ວມກັບຂະບວນ
ການແຮງງານ ທີ່ມີສໍານັກງານຢູ່ໃນສະຫະລັດ. ທ່ານ Welsh ໄດ້ອ້າງເຖິງລາຍງານສະ
ບັບນຶ່ງເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ໂດຍ ໂຄງການໂຮງງານທີ່ດີກວ່າຂອງກໍາປູເຈຍ ຫຼື Better Factories Cambodia ທີ່ພົບວ່າ 14 ເປີເຊັນ ຂອງພວກໂຮງງານທີ່ຖືກສໍາຫຼວດພາ
ກັນໃສ່ກຸນແຈອັດທາງອອກສຸກເສີນຫຼືທາງຫຼົບໄຟ ຊຶ່ງແມ່ນເພີ້ມຂຶ້ນ ຈາກນຶ່ງເປີເຊັນ ເມື່ອ
ສອງປີກ່ອນ ແລະມີ 41 ເປີເຊັນຂອງພວກໂຮງງານ ທີ່ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຝຶກຊ້ອມການໜີໄຟ ທຸກໆຫົກເດືອນ.
ທ່ານ Welsh ເວົ້າວ່າ: “ຖ້າເວົ້າໃນລະດັບໂລກແລ້ວ ແມ່ນເຮົາກໍາລັງເວົ້າເຖິງ
ໂຮງຈັກໂຮງງານບໍ່ເທົ່າໃດແຫ່ງ ແລະອຸດສາຫະກໍາທີ່ໃຫ້ກໍາໄລງາມ. ສະນັ້ນ
ການຮັບປະກັນ ໃຫ້ມີທາງອອກສໍາລັບຫຼົບໄຟ ແລະໃຫ້ໂຄງສ້າງຂອງພວກ
ໂຮງງານສົ່ງອອກ 400 ແຫ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ ແໜ້ນໜາໄດ້ມາດຕະຖານສາກົນ ກໍ
ແມ່ນຢູ່ພາຍໃນຂອບເຂດທີ່ສາມາດຈະເຮັດໄດ້ ບໍ່ສະເພາະແຕ່ພາກລັດຖະ
ບານເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພວກບໍລິສັດຍີ່ຫໍ້ທີ່ຮັບຊຶ້ ແລະພວກໂຮງງານນໍາດ້ວຍ. ແຕ່
ວ່າ ຕາມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຢູ່ໃນລາຍງານຂອງ ILO ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ມັນ
ເບິ່ງຄືວ່າໄພພິບັດກໍາລັງລໍຖ້າເວລາທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນ ແລະບັດນີ້ ມັນເຖິງເວລາ
ແລ້ວ.”
Ken Loo ເລຂາທິການໃຫຍ່ຂອງສະຫະພັນກໍາມະບານ GMAC ເວົ້າວ່າ ສະມາຊິກ ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງ GMAC ແມ່ນຈະປະຕິບັດຕາມຄໍາແນະນໍາຂອງ GMAC ແລະກໍພ້ອມ ຈະໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ມາກວດກາຕຶກໂຮງງານຕາມກໍານົດ.
ທ່ານ ລູ ເວົ້າວ່າ: “ ມັນບໍ່ແມ່ນເລື້ອງກ່ຽວກັບວ່າ ພວກໂຮງຈັກໂຮງງານ ຈໍາເປັນ ຈະຕ້ອງເຮັດໃນເວລາໃດ ແຕ່ມັນເປັນແບບນີ້ຫຼາຍກວ່າ ຄືມັນເປັນເລື້ອງທີ່ວ່າ
ຖ້າເຮົາເປັນສະມາຊິກຂອງກໍາມະບານ ເຮົາກໍຄວນຈະເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບເລື້ອງ
ນີ້ ແລະສະນັ້ນ ເຮົາກໍຄວນຈະເອົາໃຈໃສ່.”
ໃນເດືອນກຸມພາຜ່ານມານີ້ ໂຄງການໂຮງງານທີ່ດີກວ່າຂອງກໍາປູເຈຍ ເອງ ກໍຖືກ
ໂຈມຕີຢ່າງໜັກ ຍ້ອນຂໍ້ຫາວ່າ ຂາດຄວາມໂປ່ງໃສແລະບໍ່ສາມາດບັງຄັບໃຫ້ມີການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດຕາມ ຜົນການສໍາຫຼວດຂອງຕົນໄດ້.
ທ່ານ Ben Hensler ຮອງຜູ້ອໍານວຍການສະມາຄົມສິດທິຂອງຄົນງານ ເວົ້າຜ່ານ
Skype ວ່າ ອົງການ ILO ເຮັດຜິດພາດ ເວລາໄດ້ຕົກລົງໃນ ປີ 2006 ທີ່ຈະບໍ່ນໍາ
ເອົາ ຜົນການສໍາຫຼວດຂອງຕົນ ອອກເຜີຍແຜ່ນັ້ນ.
ທ່ານ Hensler ເວົ້າວ່າ: “ເພາະພວກເຮົາຄິດວ່າ ວິທີດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ສະພາບການ
ຈະດີຂຶ້ນໄດ້ ກໍຕ້ອງມີຄວາມໂປ່ງໃສໃນລະດັບໃດລະດັບນຶ່ງ ແລະຕ້ອງໃຫ້ພວກ
ໂຮງຈັກໂຮງງານ ແລະບໍລິສັດຜູ້ຊື້ ຮູ້ວ່າ ຖ້າຫາກພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດປະຕິ
ບັດມາດຕະຖານ ການເຮັດໃຫ້ພວກຄົນງານມີຄວາມ ປອດໄພແລ້ວ ມະຫາຊົນ
ກໍຈະຮູ້ເລື້ອງນີ້ ແລະຊື່ສຽງຂອງພວກເຂົາເຈົ້າ ກໍຈະເສຍຫາຍ.”
ທ່າທາງນ Jason Judd ປະຈໍາ ILO ເວົ້າວ່າ ທາງອົງການຮັບຮູ້ ຄວາມຈໍາເປັນທີ່ຈະຕ້ອງມີການປ່ຽນແປງ ແລະກໍມີແຜນຈະເປີດເຜີຍໂຄງການດັດແກ້ ໃນທ້າຍປີນີ້.
ທ່ານ Judd ເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາກໍາລັງຮ່າງລາຍລະອຽດໃນເລື້ອງນັ້ນຢູ່ ແຕ່ການ
ເປີດເຜີຍໃຫ້ສາທາລະນະຮູ້ ກໍຈະຕ້ອງມີເປົ້າໝາຍ ເພື່ອວ່າມັນ ຈະຜັກດັນໃຫ້
ມີການປັບປຸງໃຫ້ດີຂຶ້ນ ໃນພວກໂຮງຈັກໂຮງງານ ທີ່ແທ້ໆ ແລ້ວ ເປັນຜູ້ລະເມີດ
ກົດໝາຍແບບຊໍ້າໆຊາກໆ ຫຼືແບບຊໍາເຮື້ອນັ້ນ ແລະ ນອກນັ້ນແລ້ວ ກໍຈະຊ່ວຍ
ຊຸກຍູ້ໃຫ້ມີການປັບປຸງໃຫ້ດີຂຶ້ນກ່ຽວກັບບັນຫາ ຄວາມປອດໄພ ເວລາເກີດໄຟ
ໄໝ້ນັ້ນນໍາ.”
ແຕ່ທ່ານ Judd ເນັ້ນຢໍ້າວ່າ ຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ໄດ້ສໍາເລັດນັ້ນ
ໃນບັ້ນສຸດທ້າຍແລ້ວ ກໍແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບພວກມີອໍານາດ ທີ່ຈະທໍາການປ່ຽນແປງສິ່ງເຫຼົ່າ
ນັ້ນໄດ້ ຊຶ່ງກໍໄດ້ແກ່ ພວກເຈົ້າຂອງໂຮງຈັກໂຮງງານ ພວກບໍລິສັດຍີ່ຫໍ້ທີ່ຮັບຊື້ ແລະລັດ
ຖະບານກໍາປູເຈຍ ນັ້ນເອງ.
ເບິ່ງວີດິໂອກ່ຽວກັບ ໂຮງງານພັງທີ່ກໍາປູເຈຍ:
ຜູ້ກ່າວໃນວີດິໂອຄົນທີນຶ່ງ - ຍາດຂອງຜູ້ເສຍຊີວິດຄົນນຶ່ງ: “ຂ້ອຍຢາກຂໍໃຫ້
ລັດຖະບານ ເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ ມີຄວາມປອດໄພຢູ່ໃນໂນງງານ ເພື່ອວ່າ
ພວກຄົນງານລຸ້ນຕໍ່ໄປ ຈະບໍ່ປະສົບກັບບັນຫາແບບດຽວກັນນີ້.”
ຄົນທີສອງ - ປະທານສະຫະພັນກໍາມະບານກໍາປູເຈຍ: “ຖ້າຫາກວ່າ ສ່ວນນຶ່ງຂອງ
ຕຶກຫລັງນີ້ ທີ່ຫາກໍປຸກຂຶ້ມາໄດ້ພຽງປີດຽວ ສາມາດພັງລົງມາໄດ້ ແລ້ວພວກຕຶກ
ຫລັງອື່ນໆຢູ່ໃນກໍາປູເຈຍ ຫັ້ນເດ້? ອັນນີ້ແມ່ນເລື້ອງຄວາມເປັນຫ່ວງອັນໃຫຍ່
ຫລວງ ສໍາລັບທັງພວກຄົນງານແລະພະນັກງານ ເພາະພວກເຮົາຮູ້ດີວ່າ
ຢູ່ໃນປະເທດນີ້ ການກໍ່ສ້າງແມ່ນບໍ່ປະຕິບັດຕາມກົດລະບຽບດ້ານເທັກນິກ
ຢູ່ສະເໝີໄປ.”
ຄົນທີສາມ - ທ່ານອິດ ສໍາເຮັງ ລັດຖະມົນຕີກະຊວງກິດສັງຄົມ: “ພວກເຮົາເສຍໃຈ
ຫລາຍ ແລະຂໍສະແດງຄວາມເສົ້າສະລົດໃຈ ໄປຍັງບັນດາຄອບຄົວຂອງຄົນ
ງານສອງຄົນນັ້ນ. ທາງລັດຖະບານຈະດໍາເນີນການເພື່ອຮັບປະກັນ ບໍ່ໃຫ້ເຫດ
ຮ້າຍທໍານອງນີ້ເກີດຂຶ້ນອີກ.”
ເຈຍສອງຄົນເສຍຊີວິດ ແລະອີກຫຼາຍກວ່າ 30 ຄົນໄດ້ຮັບບາດ
ເຈັບ ເວລາສ່ວນນຶ່ງຂອງໂຮງງານຕັດຫຍິບສອງແຫ່ງຢູ່ໃນຕຶກ
ດຽວກັນພັງລົງ. ອຸບັດເຫດດັ່ງກ່າວເກີດຂຶ້ນ ທ່າມກາງທີ່ມີການ
ເພ່ງເລັງເພີ້ມຂຶ້ນໃສ່ເລື້ອງຄວາມປອດໄພ ຂອງ ວົງການອຸດສາ ຫະກໍາຕັດຫຍິບຂອງໂລກ ຫຼັງຈາກຕຶກໂຮງງານຕັດຫຍິບ ແບບ ດຽວກັນໄດ້ພັງລົງທີ່ບັງກລາແດັສ ທີ່ຍັງຜົນໃຫ້ມີຜູ້ເສຍຊີວິດ
ຫຼາຍກວ່າ 1,100 ຄົນ. ບັດນີ້ບັນດາເຈົ້າຂອງໂຮງງານຕັດຫຍິບ
ທັງຫຼາຍໃນກໍາປູເຈຍ ກໍາລັງຕົກຢູ່ພາຍໃຕ້ຄວາມກົດດັນໃຫ້ຮັບ ປະກັນຄວາມປອດໄພຂອງຕຶກໂຮງ ງານ ຂອງພວກເຂົາເຈົ້າ.
Robert Carmichael ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ ລາຍ ງານ ຈາກນະ
ຄອນຫຼວງພະນົມເປັນ ຊຶ່ງທອງປານມີເລຶ່ອງນີ້ມາສະເໜີທ່ານ
ໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ
ໃນທ້າຍເດືອນແລ້ວນີ້ ໄດ້ມີຈົດຫຼາຍສະບັບນຶ່ງ ສົ່ງໄປເຖິງໂຮງ ງານຕັດເກີບແລະຕັດ
ຫຍິບ 500 ແຫ່ງໃນກໍາປູເຈຍ ແນະນໍາໃຫ້ພວກເຂົາເຈົ້າ ຈ້າງພວກກວດກາ ໄປກວດ
ສອບເບິ່ງຄວາມແຂງແຮງຂອງໂຄງສ້າງ ຂອງຕຶກໂຮງງານ ຂອງເຂົາເຈົ້າທັງໝົດນັ້ນ.
ຈົດໝາຍສະບັບດັ່ງກ່າວແມ່ນມາຈາກ ອົງການແຮງງານສາກົນຂອງສະຫະປະຊາຊາດ
ຫຼື ILO ແລະສະມາຄົມຜູ້ຜະລິດເສື້ອຜ້າໃນກໍາປູເຈຍ ຫຼື GMAC ຊຶ່ງເປັນອົງກອນຕາງໜ້າ
ພວກເຈົ້າຂອງໂຮງງານຕັດຫຍິບທັງຫຼາຍ. ພາຍໃຕ້ໂຄງການ ໂຮງຈັກໂຮງງານ ທີ່ດີຂຶ້ນ ຂອງກໍາປູເຈຍ ຫຼື Better Factories Cambodia ນັ້ນ ອົງການ ILO ຕິດຕາມເບິ່ງ
ສະພາບຂອງຕຶກໂຮງງານປະມານ 430 ແຫ່ງ ທີ່ຈ້າງຄົນງານຫຼາຍກວ່າ ສີ່ແສນຄົນ.
ການກໍ່ສ້າງແບບລວກໆບໍ່ໄດ້ມາດຕະຖານຄວາມແຂງແຮງທົນທານ ແມ່ນເປັນສາເຫດ
ໃຫຍ່ທີ່ເຮັດໃຫ້ຕຶກພັງລົງ ສົ່ງຜົນໃຫ້ຄົນງານເສຍຊີວິດສອງຄົນ ແລະບາດເຈັບອີກຫຼາຍ
ສິບຄົນນັ້ນ. ອົງການ GMAC ແລະ ILO ບອກ ບັນດາເຈົ້າຂອງໂຮງງານວ່າ ຄວາມປອດ
ໄພຂອງຄົນງານ ແລະຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງອຸດສາຫະກໍາແມ່ນເປັນເດີມພັນ ແລະວ່າມັນ
ນອນຢູ່ໃນຜົນປະໂຫຍດຂອງອຸດສາຫະກໍານີ້ ທີ່ຈະຕ້ອງລົງມືປະຕິບັດ ແຕ່ບັດນີ້ໄປ.
Jason Judd ທີ່ປຶກສາດ້ານວິຊາການປະຈໍາອົງການແຮງງານສາກົນ ຫຼື ILO ເວົ້າວ່າ
ມີບາງໂຮງງານທີ່ເຫັນພ້ອມກັບຂໍ້ສະເໜີດັ່ງກ່າວນີ້ແລ້ວ.
ທ່ານ ຈັດ ເວົ້າວ່າ: “ອໍານາດທີ່ຈະໃຊ້ງັດງ້າງເພື່ອໃຫ້ມີການປ່ຽນແປງໃນໂຮງຈັກ
ໂຮງງານເຫຼົ່ານີ້ ທໍາອິດແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບພວກຜູ້ຊື້ທັງຫຼາຍ ແຕ່ໃນບັ້ນສຸດທ້າຍແລ້ວ
ກໍແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບລັດຖະບານກໍາປູເຈຍ. ພວກຜູ້ຊື້ກໍມີອິດທິພົນ ກວມໂຮງຈັກໂຮງ
ງານຫຼາຍຢູ່. ພວກເຮົາຄິດວ່າ ບັນດາໂຮງງານທີ່ຖືກຜັກດັນ ຢ່າງແທ້ຈິງ ໂດຍ
ພວກຮັບຊື້ສິນຄ້າຂອງເຂົາເຈົ້ານັ້ນ ແມ່ນມີທາງວ່າ ຈະເປັນຜູ້ຕົກລົງໃຫ້ມີການ
ກວດສອບໂຄງສ້າງຕຶກຂອງເຂົາເຈົ້າ ຫຼາຍກ່ວາພວກອື່ນ.”
ອຸດສາຫະກໍາຜະລິດເສື້ອຜ້າຂອງກໍາປູເຈຍ ເປັນຫຼັກແກນກາງ
ຂອງເສດຖະກິດຂອງປະ ເທດ ຄືມີມູນຄ່າເກືອບຫ້າພັນລ້ານໂດ
ລາຕໍ່ປີ ແລະເປັນອຸດສາຫະກໍາທີ່ສ້າງລາຍໄດ້ຈາກການສົ່ງອອກ ລາຍໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງປະເທດ ແລະເປັນນາຍຈ້າງທາງການທີ່
ໃຫຍ່ທີ່ ສຸດ. ຜູ້ມີສ່ວນໄດ້ສ່ວນເສຍສໍາຄັນສາມຝ່າຍຢູ່ໃນອຸດສາ ຫະກໍາຜະລິດເສື້ອຜ້າຂອງ ກໍາ ປູເຈຍ ກໍຄືລັດຖະບານ, ພວກບໍລິ ສັດທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງໂຮງງານ ຊຶ່ງສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນມາຈາກຈີນ ເກົາ
ຫຼີໃຕ້ ແລະໄຕ້ຫວັນ ແລະພວກບໍລິສັດຮັບຊື້ຊຶ່ງໂຮມທັງບໍລິສັດຍີ່
ຫໍ້ ລະດັບໂລກ ເຊັ່ນ Nike, Adidas ແລະ Walmart
Dave Welsh ເປັນຜູ້ອໍານວຍການສາຂາກໍາປູເຈຍ ຂອງສູນກາງເອກກະພາບແຮງງານ ສາກົນອະເມຣິກັນ ຊຶ່ງເປັນສູນກາງທີ່ບໍ່ຫວັງຜົນກໍາໄລ ທີ່ປະຕິບັດງານຮ່ວມກັບຂະບວນ
ການແຮງງານ ທີ່ມີສໍານັກງານຢູ່ໃນສະຫະລັດ. ທ່ານ Welsh ໄດ້ອ້າງເຖິງລາຍງານສະ
ບັບນຶ່ງເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ໂດຍ ໂຄງການໂຮງງານທີ່ດີກວ່າຂອງກໍາປູເຈຍ ຫຼື Better Factories Cambodia ທີ່ພົບວ່າ 14 ເປີເຊັນ ຂອງພວກໂຮງງານທີ່ຖືກສໍາຫຼວດພາ
ກັນໃສ່ກຸນແຈອັດທາງອອກສຸກເສີນຫຼືທາງຫຼົບໄຟ ຊຶ່ງແມ່ນເພີ້ມຂຶ້ນ ຈາກນຶ່ງເປີເຊັນ ເມື່ອ
ສອງປີກ່ອນ ແລະມີ 41 ເປີເຊັນຂອງພວກໂຮງງານ ທີ່ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຝຶກຊ້ອມການໜີໄຟ ທຸກໆຫົກເດືອນ.
ທ່ານ Welsh ເວົ້າວ່າ: “ຖ້າເວົ້າໃນລະດັບໂລກແລ້ວ ແມ່ນເຮົາກໍາລັງເວົ້າເຖິງ
ໂຮງຈັກໂຮງງານບໍ່ເທົ່າໃດແຫ່ງ ແລະອຸດສາຫະກໍາທີ່ໃຫ້ກໍາໄລງາມ. ສະນັ້ນ
ການຮັບປະກັນ ໃຫ້ມີທາງອອກສໍາລັບຫຼົບໄຟ ແລະໃຫ້ໂຄງສ້າງຂອງພວກ
ໂຮງງານສົ່ງອອກ 400 ແຫ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ ແໜ້ນໜາໄດ້ມາດຕະຖານສາກົນ ກໍ
ແມ່ນຢູ່ພາຍໃນຂອບເຂດທີ່ສາມາດຈະເຮັດໄດ້ ບໍ່ສະເພາະແຕ່ພາກລັດຖະ
ບານເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພວກບໍລິສັດຍີ່ຫໍ້ທີ່ຮັບຊຶ້ ແລະພວກໂຮງງານນໍາດ້ວຍ. ແຕ່
ວ່າ ຕາມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຢູ່ໃນລາຍງານຂອງ ILO ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ມັນ
ເບິ່ງຄືວ່າໄພພິບັດກໍາລັງລໍຖ້າເວລາທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນ ແລະບັດນີ້ ມັນເຖິງເວລາ
ແລ້ວ.”
Ken Loo ເລຂາທິການໃຫຍ່ຂອງສະຫະພັນກໍາມະບານ GMAC ເວົ້າວ່າ ສະມາຊິກ ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງ GMAC ແມ່ນຈະປະຕິບັດຕາມຄໍາແນະນໍາຂອງ GMAC ແລະກໍພ້ອມ ຈະໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ມາກວດກາຕຶກໂຮງງານຕາມກໍານົດ.
ທ່ານ ລູ ເວົ້າວ່າ: “ ມັນບໍ່ແມ່ນເລື້ອງກ່ຽວກັບວ່າ ພວກໂຮງຈັກໂຮງງານ ຈໍາເປັນ ຈະຕ້ອງເຮັດໃນເວລາໃດ ແຕ່ມັນເປັນແບບນີ້ຫຼາຍກວ່າ ຄືມັນເປັນເລື້ອງທີ່ວ່າ
ຖ້າເຮົາເປັນສະມາຊິກຂອງກໍາມະບານ ເຮົາກໍຄວນຈະເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບເລື້ອງ
ນີ້ ແລະສະນັ້ນ ເຮົາກໍຄວນຈະເອົາໃຈໃສ່.”
ໃນເດືອນກຸມພາຜ່ານມານີ້ ໂຄງການໂຮງງານທີ່ດີກວ່າຂອງກໍາປູເຈຍ ເອງ ກໍຖືກ
ໂຈມຕີຢ່າງໜັກ ຍ້ອນຂໍ້ຫາວ່າ ຂາດຄວາມໂປ່ງໃສແລະບໍ່ສາມາດບັງຄັບໃຫ້ມີການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດຕາມ ຜົນການສໍາຫຼວດຂອງຕົນໄດ້.
ທ່ານ Ben Hensler ຮອງຜູ້ອໍານວຍການສະມາຄົມສິດທິຂອງຄົນງານ ເວົ້າຜ່ານ
Skype ວ່າ ອົງການ ILO ເຮັດຜິດພາດ ເວລາໄດ້ຕົກລົງໃນ ປີ 2006 ທີ່ຈະບໍ່ນໍາ
ເອົາ ຜົນການສໍາຫຼວດຂອງຕົນ ອອກເຜີຍແຜ່ນັ້ນ.
ທ່ານ Hensler ເວົ້າວ່າ: “ເພາະພວກເຮົາຄິດວ່າ ວິທີດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ສະພາບການ
ຈະດີຂຶ້ນໄດ້ ກໍຕ້ອງມີຄວາມໂປ່ງໃສໃນລະດັບໃດລະດັບນຶ່ງ ແລະຕ້ອງໃຫ້ພວກ
ໂຮງຈັກໂຮງງານ ແລະບໍລິສັດຜູ້ຊື້ ຮູ້ວ່າ ຖ້າຫາກພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດປະຕິ
ບັດມາດຕະຖານ ການເຮັດໃຫ້ພວກຄົນງານມີຄວາມ ປອດໄພແລ້ວ ມະຫາຊົນ
ກໍຈະຮູ້ເລື້ອງນີ້ ແລະຊື່ສຽງຂອງພວກເຂົາເຈົ້າ ກໍຈະເສຍຫາຍ.”
ທ່າທາງນ Jason Judd ປະຈໍາ ILO ເວົ້າວ່າ ທາງອົງການຮັບຮູ້ ຄວາມຈໍາເປັນທີ່ຈະຕ້ອງມີການປ່ຽນແປງ ແລະກໍມີແຜນຈະເປີດເຜີຍໂຄງການດັດແກ້ ໃນທ້າຍປີນີ້.
ທ່ານ Judd ເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາກໍາລັງຮ່າງລາຍລະອຽດໃນເລື້ອງນັ້ນຢູ່ ແຕ່ການ
ເປີດເຜີຍໃຫ້ສາທາລະນະຮູ້ ກໍຈະຕ້ອງມີເປົ້າໝາຍ ເພື່ອວ່າມັນ ຈະຜັກດັນໃຫ້
ມີການປັບປຸງໃຫ້ດີຂຶ້ນ ໃນພວກໂຮງຈັກໂຮງງານ ທີ່ແທ້ໆ ແລ້ວ ເປັນຜູ້ລະເມີດ
ກົດໝາຍແບບຊໍ້າໆຊາກໆ ຫຼືແບບຊໍາເຮື້ອນັ້ນ ແລະ ນອກນັ້ນແລ້ວ ກໍຈະຊ່ວຍ
ຊຸກຍູ້ໃຫ້ມີການປັບປຸງໃຫ້ດີຂຶ້ນກ່ຽວກັບບັນຫາ ຄວາມປອດໄພ ເວລາເກີດໄຟ
ໄໝ້ນັ້ນນໍາ.”
ແຕ່ທ່ານ Judd ເນັ້ນຢໍ້າວ່າ ຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ໄດ້ສໍາເລັດນັ້ນ
ໃນບັ້ນສຸດທ້າຍແລ້ວ ກໍແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບພວກມີອໍານາດ ທີ່ຈະທໍາການປ່ຽນແປງສິ່ງເຫຼົ່າ
ນັ້ນໄດ້ ຊຶ່ງກໍໄດ້ແກ່ ພວກເຈົ້າຂອງໂຮງຈັກໂຮງງານ ພວກບໍລິສັດຍີ່ຫໍ້ທີ່ຮັບຊື້ ແລະລັດ
ຖະບານກໍາປູເຈຍ ນັ້ນເອງ.
ເບິ່ງວີດິໂອກ່ຽວກັບ ໂຮງງານພັງທີ່ກໍາປູເຈຍ:
ຜູ້ກ່າວໃນວີດິໂອຄົນທີນຶ່ງ - ຍາດຂອງຜູ້ເສຍຊີວິດຄົນນຶ່ງ: “ຂ້ອຍຢາກຂໍໃຫ້
ລັດຖະບານ ເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ ມີຄວາມປອດໄພຢູ່ໃນໂນງງານ ເພື່ອວ່າ
ພວກຄົນງານລຸ້ນຕໍ່ໄປ ຈະບໍ່ປະສົບກັບບັນຫາແບບດຽວກັນນີ້.”
ຄົນທີສອງ - ປະທານສະຫະພັນກໍາມະບານກໍາປູເຈຍ: “ຖ້າຫາກວ່າ ສ່ວນນຶ່ງຂອງ
ຕຶກຫລັງນີ້ ທີ່ຫາກໍປຸກຂຶ້ມາໄດ້ພຽງປີດຽວ ສາມາດພັງລົງມາໄດ້ ແລ້ວພວກຕຶກ
ຫລັງອື່ນໆຢູ່ໃນກໍາປູເຈຍ ຫັ້ນເດ້? ອັນນີ້ແມ່ນເລື້ອງຄວາມເປັນຫ່ວງອັນໃຫຍ່
ຫລວງ ສໍາລັບທັງພວກຄົນງານແລະພະນັກງານ ເພາະພວກເຮົາຮູ້ດີວ່າ
ຢູ່ໃນປະເທດນີ້ ການກໍ່ສ້າງແມ່ນບໍ່ປະຕິບັດຕາມກົດລະບຽບດ້ານເທັກນິກ
ຢູ່ສະເໝີໄປ.”
ຄົນທີສາມ - ທ່ານອິດ ສໍາເຮັງ ລັດຖະມົນຕີກະຊວງກິດສັງຄົມ: “ພວກເຮົາເສຍໃຈ
ຫລາຍ ແລະຂໍສະແດງຄວາມເສົ້າສະລົດໃຈ ໄປຍັງບັນດາຄອບຄົວຂອງຄົນ
ງານສອງຄົນນັ້ນ. ທາງລັດຖະບານຈະດໍາເນີນການເພື່ອຮັບປະກັນ ບໍ່ໃຫ້ເຫດ
ຮ້າຍທໍານອງນີ້ເກີດຂຶ້ນອີກ.”
