ນາງ ເມ ລີ ແມ່ນຊາວສວນ ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນລັດ ມິນເນໂຊຕ້າ. ນາງ ກັບລູກຂອງລາວຊື່ວ່າ ມົນພາ, ເປັນຜູ້ດຳເນີນກິດຈະການສວນ ມົນພາ ນຳກັນ, ເຊິ່ງຜະລິດຜັກຫຼາກຫຼາຍຊະນິດ, ເພາະພັນພືດ ແລະ ສະໝຸນໄພສຳລັບປະຊາຊົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເຂດ ເຊ້ນ ພອລ, ລັດ ມິນເນໂຊຕ້າ. ນັກຂ່າວວີໂອເອ ມາຊາ ເຈມສ໌ ມີລາຍງານ, ເຊິ່ງ ພຸດທະສອນ ຈະນຳລາຍລະອຽດມາສະເໜີທ່ານໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ.
ໝາກເຜັດໃຫຍ່, ໝາກແຕງ, ສາລີຫວານ, ໝາກເລັ່ນ, ຫົວບົ່ວ ແລະ ໝາກຖົ່ວຍັດ ແມ່ນຜັກບາງຊະນິດທີ່ປູກຢູ່ໃນສວນຂອງລາວ. ນາງ ລີ ເວົ້າວ່າ ການເຮັດສວນເຮັດໃຫ້ລາວຄິດຮອດຕອນລາວເປັນເດັກນ້ອຍ.
ນາງ ເມ ລີ ເວົ້າວ່າ “ຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນເດັກຍິງຊາວນາ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ໃນປະເທດ ລາວ. ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີນາຫຼາຍທົ່ງ, ມີສວນໝາກສາລີ, ນາເຂົ້າ, ໝາກກ້ວຍ, ສວນມັນຕົ້ນ, ສວນອ້ອຍ ແລະ ເຜືອກ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນ. ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ບ້ານກັບແມ່ ແລະ ພໍ່ ເພື່ອເບິ່ງແຍງສວນ.
ຄອບຄົວຂອງນາງ ເມ ລີ ເລີ່ມເຮັດສວນໃນ ສະຫະລັດ ໃນຊຸມປີ 1980 ແລະ ລາວໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົບເພີ່ມເຕີມກັບສະມາຄົມອາຫານລັດ ມິນເນໂຊຕ້າ ຫຼື MFA.
ນາງ ເມ ເວົ້າວ່າ “MAF ມີໂຄງການໃຫ້ການສຶກສາແກ່ຊາວສວນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະໝັກ ແລະ ໄດ້ຖືກຮັບໂດຍໂຄງການນັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າສອນຊາວສວນ ວິທີໝຸນໃຊ້ທີ່ດິນ, ວິທີປູກຜັກປອດສານພິດທີ່ໄດ້ຮັບການຢືນຢັນ, ວິທີຈັດແຈງກັບຜັກ ຫຼັງຈາກການເກັບກ່ຽວພ້ອມກັບແຜນການທຸລະກິດ ແລະ ການຕະຫຼາດ.”
ຄອບຄົວຂອງນາງ ເມ ໄດ້ກາຍເປັນຄອບຄົວຊາວມົ້ງຄົນທຳອິດທີ່ໄດ້ຮັບການຢືນຢັນໃນການເຮັດສວນປອດສານພິດໃນລັດ ມິນເນໂຊຕ້າ, ແລະ ນາງ ເມ ເວົ້າວ່າ ການປູກອາຫານທີ່ບໍ່ມີສານພິດແມ່ນດີກວ່າ ສຳລັບການເຮັດນາເຮັດສວນ. ສວນ ມົນພາ ກໍໄດ້ເປັນຜູ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນລະບົບສົ່ງເສີມກະສິກຳຊຸມຊົນ ຫຼື CSA ຂອງກຸ່ມ Big River Farms.
ນາງ ເມ ເວົ້າວ່າ ຜັກຊີ, ໝາກຊຸກຄີນີ ແລະ ໝາກແຕງແມ່ນຜັກທີ່ລາວມັກ, ແລະ ລາວກໍມັກໝາກຖົ່ວຕາເສືອ, ແຕ່ເວົ້າວ່າມັນປູກຍາກຫຼາຍ.
ນາງ ເມ ເວົ້າວ່າ ສະມາຄົມອາຫານ ມິນເນໂຊຕ້າ ໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອລາວຫຼາຍ, ແລະ ລາວໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ໃຫ້ຄຳປຶກສາໃຫ້ຊາວສວນຄົນອື່ນໆ, ສອນເຂົາເຈົ້າ ກ່ຽວກັບ ການປະຕິບັດປອດສານພິດຂອງສະມາຄົມ. ລາວ ແລະ ຄອບຄົວຂອງລາວ ກໍໄດ້ແລກປ່ຽນອາຫານ ມົ້ງ ຜ່ານການສອນແຕ່ງກິນ ແລະ ການນຳສະແດງ.
ລາວເວົ້າວ່າ “ອາຫານມົ້ງແມ່ນອາຫານທີ່ຈາງ, ບໍ່ຄືອາຫານເຜັດ ອາຫານທີ່ມີໝາກເຜັດເຜັດ. ຄົນມົ້ງເຮັດແຈ່ວທີ່ກິນກັບອາຫານແກ້ມຂອງພວກເຮົາ. ຜັກກາດ ບັອກຊອຍ, ໝາກເຂືອ ແລະ ຫົວຜັກກາດຫຼາຍຊະນິດ ແລະ ຜັກອື່ນໆພວກເຮົາໃຊ້ເວລາແຕ່ງກິນ.”
ນາງ ເມ ລີ ເວົ້າວ່າ ການເຮັດສວນແມ່ນວິຖີຊີວິດນຶ່ງ ແລະ ລາວກໍມັກວຽກຂອງລາວຢູ່ສວນ ແລະ ການສິດສອນອື່ນໆ.
ນາງເວົ້າວ່າ “ພວກເຮົາພາກພູມໃຈໃນການໃຊ້ທີ່ດິນເພື່ອສະໜອງອາຫານໃຫ້ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຊຸມຊົນ.”
