ໃນປີ 2015, ທ້າວ ວິນ ດີນາ (Vin Dyna) ຊຶ່ງຕອນນັ້ນອາຍຸໄດ້ 21 ປີພົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກນຳການຮຽນທີ່ໜັກຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ ບວກກັບການຮຽນພາສາເກົາຫລີ ແບບສ່ວນຕົວຢູ່ນອກໂຮງຮຽນ.
ລາວໄປຖາມແມ່ຂອງລາວ, ນາງ ຫອມ ແສງ (Horm Seang) ເພື່ອຂໍຄຳແນະນຳ ແລະແມ່ລາວຈື່ໄດ້ວ່າ ໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ຄິດດົນ ກໍໃຫ້ຄຳຕອບແກ່ລາວໂລດ.
"ລາວຖາມຂ້ອຍວ່າ ຄວນຈະຢຸດຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນທີ່ເປັນພາສາຂະເໝນບໍ ຫລື ຊິຢຸດຮຽນພາສາເກົາຫລີ ຂ້ອຍບອກລາວວ່າ ໃຫ້ເລືອກເອົາການຮຽນພາສາເກົາຫລີ ແລະແລ້ວລາວກໍເສັງຜ່ານ," ນັ້ນຄືຄຳເວົ້າຂອງນາງຫອມ, ອາຍຸ 54 ປີ ຊຶ່ງນາງເວົ້າຕໍ່ໄປວ່າ ນາງໄດ້ບອກໃຫ້ລູກຊາຍຂອງນາງເລີ້ມຮຽນພາສາເກົາຫລີ ສອງ ສາມປີ ກ່ອນໜ້ານັ້ນ.
"ຂ້ອຍເຫັນຫລາຍຄົນ [ຢູ່ໃນຄຸ້ມບ້ານຂອງຂ້ອຍ] ໄປເຮັດວຽກຢູ່ເກົາຫລີໃຕ້. ພວກເຮົາທຸກຈົນ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈບອກໃຫ້ລາວໄປເຮັດວຽກຢູ່ພຸ້ນ" ນັ້ນຄືຄຳເວົ້າຜູ້ເປັນແມ່ທີ່ມີລູກ 5 ຄົນກ່າວຕໍ່ວີໂອເອພະແນກພາສາຂະເໝນ ຢູ່ໃນການສຳພາດໃນເຂດເປຣັກ ອາຈິ (Prek Achi) ຊຶ່ງເປັນເມືອງທີ່ທຸກຈົນຢູ່ໃນເຂດຊົນນະບົດ ຢູ່ແຂວງກຳປົງຈາມ ທີ່ຕັ້ງຢູ່ພາກກາງຂອງກຳປູເຈຍ.
ທ້າວ ວິນ ອອກໂຮງຮຽນໂດຍຮຽນບໍ່ຈົບມັດທະຍົມຕອນປາຍ ໃນເວລາທີ່ລາວມີອາຍຸໄດ້ 11 ປີ ແຕ່ກໍໄດ້ບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງລາວ ໃນການເຮັດວຽກຢູ່ໃນໂຮງງານຜະລິດອາໄຫລ່ລົດແຫ່ງນຶ່ງໃນເກົາຫລີໃຕ້. ແລະໄດ້ເກືອບ 3 ປີແລ້ວ ລາວໄດ້ເປັນສ່ວນນຶ່ງໃນກຸ່ມກຳມະກອນຍົກຍ້າຍຖິ່ນຖານນ້ອຍໆກຸ່ມນຶ່ງທີ່ໜີຈາກບ້ານໄປເພື່ອຫາເງິນມາຄ້ຳຈຸນຄອບຄົວ.
ລາວສົ່ງເງິນກັບບ້ານເດືອນລະເກືອບຮອດ 1 ພັນໂດລາ, ນາງຫອມເວົ້າຢ່າງມີຄວາມພູມໃຈ ຊຶ່ງເປັນເງິນຈຳນວນຫລວງຫລາຍ ສຳລັບຄອບຄົວນຶ່ງ ທີ່ກາງຕໍ່ອາໄສການເຮັດໄຮ່ ເຮັດນາຢູ່ໃນດິນທີ່ກວ້າງ 3 ເອັກເກີ ຫລື 1.21 ເຮັກຕາ ຢູ່ໃນເຂດທີ່ມີວຽກເຮັດງານທຳພຽງແຕ່ໜ້ອຍດຽວແຫ່ງນັ້ນ.
