ລັດແມຣີແລນຂອງສະຫະລັດໃນພາກກາງ-ແອັດແລນຕິກ ອາດຈະເບິ່ງຄືເປັນ ສະຖານທີ່ທີ່ແປກສຳລັບການເຕັ້ນ ຮູລາ. ແຕ່ທຸກໆທ້າຍອາທິດ, ນັກເຕັ້ນຈະມາ ເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ໃຈກາງເມືອງ Silver Spring ເພື່ອຝຶກຊ້ອມສິລະປະການເລົ່າ ເລື່ອງແບບບູຮານ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະຢູ່ຫ່າງຈາກລັດ ຮາວາຍ, ເຊິ່ງແມ່ນລັດເກາະເຂດຮ້ອນເຊິ່ງເປັນແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງ ຮູລາ ກໍຕາມ.
ໃນຫ້ອງເຕັ້ນຂະໜາດນ້ອຍຢູ່ໃຈກາງເມືອງ Silver Spring, ລັດແມຣີແລນ, ທ່ານ ໄຄມານາຊີ, ອາຈານສອນສິລະປະການເຕັ້ນ ຮູລາ ຫຼືທີ່ເອີ້ນກັນວ່າ "ຄູມາ ຮູລາ" ໄດ້ມາພົບປະກັບຄົນອື່ນເພື່ອເຕັ້ນ.
ທ່ານ ຊີ ເປັນຜູ້ຮ່ວມກໍ່ຕັ້ງກຸ່ມ ຮາລາອູ ໂນໂຮນາ ຮາວາຍ, ເຊິ່ງມີຈຸດປະສົງ ເພື່ອປູກຝັງ ແລະ ປົກປັກຮັກສາວັດທະນະທໍາ ຮາວາຍ ແລະ ປະເພນີຂອງ ຕົນ.
ທ່ານ ໄຄມານາຊີ, ກຸ່ມ ຮາລາອູ ໂນໂຮນາ ຮາວາຍ ກ່າວວ່າ
"ໃນຖານະທີ່ເປັນຄົນຮາວາຍພື້ນເມືອງ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງ ຂ້ອຍຕໍ່ຜູ້ຄົນ ແລະ ວັດທະນະທຳຂອງເຮົາ ແມ່ນການເປັນຜູ້ດູແລວັດທະນະທຳ ທີ່ດີ ແລະ ໃຫ້ການສຶກສາ."
ຄຳວ່າ "ຮູລາ" ອາດຈະເຮັດໃຫ້ເຫັນພາບການເຕັ້ນທີ່ຊວນຫຼົງໄຫຼໂດຍຜູ້ຍິງ ຊາວຮາວາຍ ໃສ່ເສື້ອຊັ້ນໃນທີ່ເຮັດຈາກເປືອກໝາກພ້າວ ແລະ ກະໂປ່ງຫຍ້າ - ເຊິ່ງເປັນພາບຄວາມຈຳທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນມາຕະຫຼອດຫຼາຍທົດສະວັດຜ່ານທາງ ໂທລະພາບ ແລະ ຮູບເງົາທີ່ມີຊື່ສຽງ.
ທ່ານ ໄຄມານາຊີ, ກຸ່ມ ຮາລາອູ ໂນໂຮນາ ຮາວາຍ ກ່າວວ່າ
"ມັນມີຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຫຼາຍກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ແມ່ນຮູລາ ແລະ ສິ່ງທີ່ບໍ່ແມ່ນ. ຮູລາ ມັກຖືກກ່າວເຖິງວ່າເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງພາສາຮາວາຍ, ຈັງຫວະຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ວິທີການຮັກສາວັດທະນະທຳ. ສິ່ງທີ່ຮູລາບໍ່ແມ່ນ - ຮູລາບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ການ ເຕັ້ນເທົ່ານັ້ນ.
ໃນປີ 1778 ກັບຕັນ ເຈມສ໌ ຄຸກ, ນັກສຳຫຼວດຊາວອັງກິດ, ໄດ້ກາຍເປັນຄົນຢູໂຣບຄົນທຳອິດທີ່ຕິດຕໍ່ກັບໝູ່ເກາະຮາວາຍ. ນັກເຜີຍແຜ່ສາສະໜາຄຣິສຕຽນ ຕໍ່ມາກໍໄດ້ເດີນທາງເສັ້ນທາງຂອງລາວໄປຕາມຕ່ອງໂສ້ເກາະນັ້ນ.
ທ່ານນາງ ວິກກີ້ ຮອກ໌ ທາຄາມິເນ, ນັກເຕັ້ນ ຄູມາຮູລາ ແລະ ຜູ້ອຳນວຍການ ບໍລິຫານມູນນິທິ ພາອີ, ເຊິ່ງເປັນກຸ່ມສົ່ງເສີມວັດທະນະທຳຂອງຮາວາຍ, ກ່າວວ່າ ການມາຮອດຂອງຄົນຕ່າງຊາດນັ້ນບັງຄັບໃຫ້ ຮູລາ ຕ້ອງຢູ່ໃນເງົາ, ເພາະພວກເຂົາເຫັນວ່າເປັນເລື່ອງຜິດສິນທຳ."
ທ່ານນາງ ວິກກີ້ ຮອກ໌ ທາຄາມິເນ, ຜູ້ອຳນວຍການບໍລິຫານມູນນິທິ ພາອີ ກ່າວວ່າ
"ຮູລາ ຖືກຫ້າມໃຊ້ໃນປີ 1820 ເມື່ອນັກເຜີຍແຜ່ສາສະໜາມາຮອດ ຮາວາຍ. ມັນຖືກຫ້າມບໍ່ໃຫ້ສະແດງຕໍ່ໜ້າສາທາລະນະຕັ້ງແຕ່ປີ 1820 ເຖິງ 1883. ດັ່ງນັ້ນ, ຄົນລຸ້ນນັ້ນທັງໝົດຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ລີ້."
ຈົນຮອດການຂຶ້ນປົກຄອງຂອງກະສັດ ເດວິດ ກາລາກາວາ ໃນປີ 1874, ຮູລາ ຈຶ່ງໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ກັບມາສະແດງຕໍ່ໜ້າສາທາລະນະໄດ້ອີກຄັ້ງ.
ທ່ານນາງ ວິກກີ້ ຮອກ໌ ທາຄາມິເນ, ຜູ້ອຳນວຍການບໍລິຫານມູນນິທິ ພາອີ ກ່າວວ່າ
"ລາວຮັບຜິດຊອບໃນການນຳ ຮູລາ ກັບສູ່ສາທາລະນະ ແລະ ໃນປີ 1883 ແລະ ໄດ້ກ່າວວ່າ ຮູລາ ແມ່ນພາສາແຫ່ງຫົວໃຈ ແລະ ຈັງຫວະຫົວໃຈຂອງຄົນ ຮາວາຍ. ດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງຈັດງານເທດສະການຄັ້ງຍິ່ງໃຫຍ່. ໃນພິທີຂຶ້ນຂອງ ລາດ, ເຊີນທຸກຄົນທີ່ ລາອູຮູລາ (ໂຮງຮຽນ ຮູລາ) ມາຮ່ວມສະເຫຼີມສະຫຼອງ ຮູລາ ໃນການສະແດງຕໍ່ໜ້າສາທາລະນະຢ່າງຍິ່ງໃຫຍ່."
ສຳລັບ ທ່ານ ຊີ ການເຕັ້ນ ຮູລາ ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ລາວຮັກສາການເຊື່ອມຕໍ່ກັບ ຮາກເຫງົ້າຂອງ
ລາວ. ທ່ານ ໄຄມານາຊີ, ກຸ່ມ ຮາລາອູ ໂນໂຮນາ ຮາວາຍກ່າວວ່າ
"ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕື້ນຕັນໃຈຫຼາຍ ເພາະຂ້ອຍຮູ້ສຶກເຖິງການເຊື່ອມຕໍ່ທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນກັບ ຄູປຸນາ ຫຼື ບັນພະບຸລຸດຂອງຂ້ອຍ."
ລວມທັງສ້າງສາຍພົວພັນໃໝ່ກັບຄົນອື່ນທີ່ຫ່າງໄກຈາກສະຖານທີ່ທີ່ລາວເຕີບ ໃຫຍ່ມາ.
ລາວກ່າວວ່າ "ເມື່ອຂ້ອຍສອນ ຮູລາ ແລະ ເຫັນນັກຮຽນຂອງຂ້ອຍກຳລັງ ເຊື່ອມຕໍ່/ເຂົ້າໃຈ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເຖິງອາລົມຄວາມຮູ້ສຶກ, ຮູ້ສຶກຂອບໃຈ, ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະຄຸນ ແລະ ຮູ້ສຶກຄືກັບກຳລັງເຮັດໃຫ້ໃຜບາງຄົນພາກພູມໃຈ. ບໍ່ແມ່ນໃຜຄົນໃດຄົນໜຶ່ງ, ແຕ່ເປັນບາງຄົນ, ເຈົ້າເຂົ້າໃຈບໍ່, ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ ຮູລາ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກ."
ອ່ານເນື້ອໃນຂ່າວເປັນພາສາອັງກິດໄດ້ດ້ານລຸ່ມ
The Mid-Atlantic state of Maryland might seem like an odd place to be for hula. But every weekend, dancers gather in downtown Silver Spring to practice the ancient storytelling art, even though it’s far from Hawaii, the tropical island state where hula originated. VOA’s Kid Lane has this story, which we’ll cover in more detail below.
In a small dance studio in downtown Silver Spring, Maryland, Kaimanasi, a hula instructor known as “Kuma Hula,” meets with others to dance.
Xi is a co-founder of the group Halau Nohona Hawaii, which aims to cultivate and preserve Hawaiian culture and traditions.
Mr. Kaimanasi, of Halau Nohona Hawaii, said
"As a Native Hawaiian, I feel it is my responsibility to our people and culture to be a good steward and educator."
The word "hula" may conjure up images of the seductive dance performed by Hawaiian women wearing coconut shell bras and grass skirts - an image that has been created over decades through popular television and movies.
Kaimanasi, of the Halau Nohona Hawaii group, said,
“There are many misconceptions about what hula is and what it is not. Hula is often referred to as part of the Hawaiian language, the heartbeat of the people, a way of preserving culture. What hula is not - Hula is not just a dance.
In 1778, Captain James Cook, an English explorer, became the first European to contact the Hawaiian Islands. Christian missionaries later made their way through the island chain.
Vicki Hawke Takamine, a Kumahula dancer and executive director of the Pai Foundation, a Hawaiian cultural advocacy group, said the arrival of foreigners forced hula into the shadows, because they saw it as immoral.”
“Hula was banned in 1820 when missionaries arrived in Hawaii,” says Vicki Hawke Takamine, executive director of the Pai Foundation. “It was banned from public performance from 1820 to 1883. So, that whole generation went into hiding.”
It wasn’t until King David Kalakaua’s accession in 1874 that hula was allowed to be performed in public again.
“He was responsible for bringing hula back to the public and in 1883 he said hula is the language of the heart and the heartbeat of the Hawaiian people. So he organized a big festival. At the inauguration, everyone at the la’uhula (hula school) was invited to celebrate hula with a big public performance,” says Vicki Hawke Takamine, executive director of the Pai Foundation.
For Mr. C, hula dancing has helped him stay connected to his
Lao roots. Mr. Kaimanasi, of the Halau Nohona Hawaii group, said,
“I feel so overwhelmed because I feel an intangible connection to my kupuna or ancestors.”
Including making new connections with others far from where he grew up.
He said, “When I teach hula and see my students connecting/understanding, I feel emotion, I feel gratitude, I feel grace and I feel like I’m making someone proud. Not just someone, but someone, you know, that’s what hula makes me feel.”
ຟໍຣັມສະແດງຄວາມຄິດເຫັນ