ໃນກໍາປູເຈຍ ພວກຄົນງານຕັດຫຍິບຫຼາຍສິບພັນຄົນ ພາກັນນັດ
ຢຸດງານ ເພື່ອປະທ້ວງຕໍ່ອັນທີ່ພວກເຂົາເຈົ້າ ຖືວ່າ ການປັບຂຶ້ນ
ເງິນເດືອນຂັ້ນຕໍ່າສຸດທີ່ບໍ່ພຽງພໍນັ້ນ. ຍ້ອນຄວາມເຄັ່ງຕຶງທີ່ກໍາລັງ
ເພີ່ມທະວີຂຶ້ນຢູ່ຕາມຖະໜົນຫົນ ທາງ ອົງກອນທີ່ເປັນຕົວແທນ
ຂອງຜູ້ສົ່ງອອກເສື້ອຜ້າ ໄດ້ແນະນໍາໃຫ້ພວກເຂົາເຈົ້າ ປິດໂຮງ
ງານຕັດຫຍິບຂອງພວກເຂົາເຈົ້າລົງຊົ່ວຄາວ. ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ
Robert Carmichael ລາຍງານມາຈາກພະນົມເປັນວ່າ ອັດ
ຕາຄ່າຈ້າງຂັ້ນຕໍ່າສຸດ ມີກໍານົດຈະເລີ່ມມີຜົນບັງຄັບໃຊ້ໃນເດືອນ
ເມສາປີໜ້ານີ້ ຊຶ່ງທອງປານຈະນໍາເອົາລາຍລະອຽດ ມາສະເໜີ
ທ່ານໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ.
ພວກຄົນງານຕັດຫຍິບພາກັນໂມໂຫຢ່າງໃຫຍ່ ທີ່ໃນອາທິດແລ້ວ
ນີ້ ລັດຖະບານໄດ້ຕັດສິນໃຈປັບເງິນເດືອນຂັ້ນຕໍ່າສຸດຂຶ້ນ ພຽງແຕ່ 15 ໂດລ່າ ຄືຈາກ 80
ຫາ 95 ໂດລ່າ ຊຶ່ງຄົນງານຫຼາຍໆຄົນຄາດວ່າພວກເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຂຶ້ນເປັນສອງເທົ່າຕົວ
ຄື 160 ໂດລ່າ ຕໍ່ເດືອນ.
ພວກຄົນງານຫລາຍພັນຄົນ ພາກັນປະທ້ວງ ຢູ່ຕໍໜ້າ ກະຊວງຖະແຫລງຂ່າວ, ວັນທີ 30 ທັນວາ 2013;
ວີໂອເອ ໄດ້ໂອ້ລົມກັບພວກຄົນງານທີ່ປະທ້ວງຢູ່ນອກໂຮງງານ
ຕັດຫຍິບສາມແຫ່ງ ເມື່ອວັນພຸດອາທິດຜ່ານມາ. ພວກຄົນງານ
ທັງໝົດເວົ້າແບບດຽວກັນວ່າ ດຽວນີ້ລາຄາເຄຶ່ອງ ຂອງຖີບຕົວສູງ
ຂຶ້ນໃນທ້ອງຕະຫຼາດ ຄ່າເຊົ່າບ້ານກໍແພງຂຶ້ນ ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາ
ມາດຈະ ມີຊີວິດຢູ່ລອດກັບລາຍໄດ້ທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບໃນປັດຈຸບັນ
ນີ້ ແລະຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກເກີນເວລາພຽງເພື່ອໃຫ້ສາມາດກຸ້ມຢູ່ກຸ້ມກິນ.
ຄົນງານ 6-7 ຄົນເວົ້າວ່າ ກ່ອນມີການປະກາດອັດຕາຄ່າຈ້າງ
ໃໝ່ນັ້ນ ພວກເຈົ້າຂອງບ້ານທີ່ເຂົາເຈົ້າເຊົ່າຢູ່ ກໍສວຍໂອກາດຂຶ້ນ
ຄ່າເຊົ່າອີກ 5 ໂດລ່າຕໍ່ເດືອນ.
ນາງ Huot Lykeang ທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ໃນພາກສ່ວນຕັດຫຍິບມາໄດ້ 13 ປີ ໃນຕໍາແໜ່ງ
ຊ່າງຈັກ ກໍເປັນຜູ້ນຶ່ງໃນພວກຄົນງານທີ່ພາກັນນັດຢຸດງານ ຈໍານວນຫຼາຍຮ້ອຍຄົນທີ່ຢືນອັ່ງ
ອໍກັນຢູ່ບໍລິເວນນອກໂຮງງານຕັດຫຍິບ Great Union ໃນນະຄອນຫລວງພະນົມເປັນ.
ລູກຊາຍຂອງລາວອາໄສຢູ່ກັບຄອບຄົວຂອງລາວ ຢູ່ຕ່າງແຂວງ ແລະພ້ອມກັບລາຄາເຄຶ່ອງ
ຂອງແພງຂຶ້ນ ຫລາຍກ່ວາອັດຕາຄ່າຈ້າງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນນັ້ນ ນາງເວົ້າວ່າ ມັນເຮັດໃຫ້ລໍາບາກ
ຫຼາຍຂຶ້ນ ທີ່ຈະສາມາດສົ່ງເງິນໄປຊ່ວຍລ້ຽງດູທາງບ້ານໄດ້.
ນາງ Huot Lykeang ເວົ້າວ່າ ນາງຢາກເກັບເງິນໄດ້ແດ່ ຢ່າງໜ້ອຍກໍຈໍານວນນຶ່ງຈາກເງິນເດືອນຂອງລາວ. ພ້ອມດຽວກັນ ນາງກ່າວວ່າ ນາງຢາກ ໃຫ້ພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຖະ ບານ ລອງພະຍາຍາມມີຊີວິດຢູ່ກັບລາຍໄດ້ 95 ໂດລ່າຕໍ່ເດືອນເບິ່ງ ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເຮັດໄດ້ບໍ່ ແລະຖ້າຫາກວ່າເຂົາເຈົ້າເຮັດໄດ້ ນາງກໍຈະຍອມຮັບເອົາ ຕາມອັດຕາ ທີ່ລັດຖະ ບານໃຫ້ ແຕ່ຖ້າເຮັດບໍ່ໄດ້ ນາຍົກລັດຖະມົນຕີຮຸນເຊນ ກໍຄວນຈະລາອອກ ແລະລັດຖະ ບານກໍຄວນຈະປັບເງິນຄ່າແຮງງານ ຂັ້ນຕໍ່າສຸດຂຶ້ນເປັນ 160 ໂດລ່າຕໍ່ເດືອນ.
ໂຮງານຕັດຫຍິບແຫ່ງນຶ່ງ ຂອງກໍາປູເຈຍ.
ອຸດສາຫະກໍາເສື້ອຜ້າຂອງກໍາປູເຈຍ ຖືວ່າເປັນພາກສ່ວນທີ່ນໍາ
ລາຍໄດ້ ເປັນເງິນຕາຕ່າງປະເທດລາຄາແພງ ມາໃຫ້ກໍາປູເຈຍ
ຫລາຍທີ່ສຸດ ໃນມູນຄ່າຫຼາຍກວ່າ 5 ພັນລ້ານໂດລ່າ ສະເພາະ
ປີນີ້ປີດຽວ ຊຶ່ງຜະລິດຕະພັນເສື້ອຜ້າສໍາເລັດຮູບສົ່ງອອກນັ້ນ
ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນສົ່ງໄປຍັງສະຫະລັດ ແລະສະຫະພາບຢູໂຣບ ແລະພາກສ່ວນອຸດສາຫະກໍານີ້ ກໍຍັງເປັນນາຍຈ້າງທາງການທີ່
ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງກໍາປູເຈຍນໍາອີກ ຄືວ່າຈ້າງຄົນງານ ເຖິງສີ່ແສນຄົນ.
ແຕ່ຄ່າຈ້າງແຮງງານກໍບໍ່ໄດ້ເພີ້ມຂຶ້ນ ໄປຕາມອັດຕາເງິນເຟີ້ແຕ່ຢ່າງໃດ ຕະຫຼອດໄລຍະຫຼາຍປີຜ່ານມາ ທີ່ຍັງຜົນໃຫ້ເກີດມີການນັດຢຸດງານປະທ້ວງຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ເມື່ອປີ ກາຍ ພາກສ່ວນອຸດສາຫະກໍານີ້ໄດ້ສູນເສຍມື້ເຮັດ ວຽກໄປຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງລ້ານມື້ ຖ້າຄິດໄລ່ຕາມຈໍານວນພວກຄົນງານທີ່ຢຸດງານປະທ້ວງ ຊື່ງແມ່ນຫຼາຍທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດ 20 ປີຂອງອຸດສາຫະ ກໍານີ້. ສ່ວນໃນປີນີ້ ແມ່ນຍິ່ງຮ້າຍແຮງລົງໄປອີກ ແລະເບິ່ງຊົງວ່າຈະສູນເສຍໄປຮອດນຶ່ງລ້ານມື້.
ຄົນງານຕັດຫຍິບຄົນນຶ່ງ ແລ່ນໜີຕໍາຫລວດ ທີ່ຍິງລູກປືນແທ້ ໃສ່ພວກປະທ້ວງ ເທື່ອເດືອນພະຈິກ 2013.
ການນັດຢຸດງານປະທ້ວງມີຫຼາຍຄັ້ງ ທີ່ເກີດຄວາມຮຸນແຮງຈາກທັງ
ສອງຝ່າຍ. ໃນເຫດທີ່ວ່າຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດນັ້ນ ພວກຕໍາຫຼວດປາບຈະລາຈົນໄດ້ໃຊ້ລູກປືນແທ້ ຍິງໃສ່ພວກປະທ້ວງ ໃນເດືອນພະຈິກຜ່ານມາ ເຮັດໃຫ້ຄົນຢືນຢູ່ໃກ້ເຫດການຄົນນຶ່ງເສຍຊີວິດ ແລະບາດເຈັບອີກຫຼາຍຄົນ.
ດ້ວຍເຫດທີ່ມີພວກຄົນງານ ຈໍານວນຫຼາຍສິບພັນຄົນ ພາກັນຍ່າງອອກຈາກວຽກ ໃນອາທິດແລ້ວນີ້, ສະມາຄົມຜູ້ຜະລິດເສື້ອຜ້າ ຫຼື GMAC ຊຶ່ງເປັນອົງກອນຕົວແທນຂອງໂຮງງານຜະລິດເສື້ອຜ້າສົ່ງອອກຫຼາຍກວ່າ 400 ແຫ່ງໃນກໍາປູເຈຍ ຈຶ່ງໄດ້ອອກຄໍາແນະນໍາເມື່ອວັນພະຫັດຜ່ານມາ ໃຫ້ສະມາຊິກຂອງຕົນປິດໂຮງງານ ຈັກສາມສີ່ມື້.
ທ່ານ Ken Loo ເລຂາທິການໃຫຍ່ຂອງ GMAC ເວົ້າວ່າ ຄວາມສ່ຽງຕໍ່ການທີ່ຈະເກີດຄວາມຮຸນແຮງນັ້ນ ແມ່ນໃຫຍ່ເກີນໄປ.
ທ່ານ ລູ ເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາໄດ້ສົ່ງຄໍາແນະນໍາ ໄປຍັງສະມາຊິກທັງໝົດ ຂອງພວກເຮົາວ່າ ຖ້າຫາກເຂົາເຈົ້າມີຄົນງານນັດຢຸດງານ ໃຫ້ກະລຸນາສົ່ງພວກຄົນງານທີ່ຍັງເຫຼືອ ຂອງເຂົາເຈົ້າກັບບ້ານເພື່ອຄວາມປອດໄພຂອງພວກເຂົາເຈົ້າເອງ ພ້ອມທັງປົກປ້ອງໂຮງງານນໍາ ຍ້ອນພວກເຮົາເຫັນວ່າ ແລະມັນກໍເປັນ ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຮົາວ່າ ພວກກຸ່ມຄົນທີ່ຢຸດງານພາກັນທ່ຽວໄປເກ້ຍ ກ່ອມເຂົາເຈົ້າ ຊຶ່ງວັດຖຸປະສົງຫຼັກຂອງພວກເຂົາ ກໍຄືເພື່ອບັງຄັບບໍ່ໃຫ້ພວກຄົນງານ ໄປໂຮງງານ. ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ ກໍຄືບໍ່ຍອມໃຫ້ພວກຄົນງານໄປທໍາງານ ແລະໂຮງງານຫຼາຍໆແຫ່ງກໍໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກການກະທໍາດັ່ງກ່າວນີ້.”
ທ່ານ ລູ ເວົ້າອີກວ່າ ໂຮງງານໃດທີ່ຍັງຂືນດໍາເນີນງານຢູ່ຕໍ່ໄປນັ້ນ ແມ່ນທີທ່າອຽງທີ່ຈະປະສົບ
ບັນຫາໄດ້.
ລະຍະເວລາຂອງການປະທ້ວງນັ້ນ ຖືວ່າເປັນປະໂຫຍດສໍາລັບພັກຝ່າຍຄ້ານ ກໍຄືພັກກູ້ຊາດກໍາປູເຈຍ ຫຼື CNRP ຊຶ່ງປາໄຊຢ່າງຫວຸດຫວິດ ໃນການເລືອກຕັ້ງທົ່ວປະເທດເມື່ອເດືອນກໍລະກົດຜ່ານມາ.
ປະຊາຊົນທີ່ສະໜັບສະໜຸນ ພັກ CNRP ເດີນຂະບວນປະທ້ວງ ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ທ່ານຮຸນເຊນ ລາອອກ, ວັນທີ 29 ທັນວາ 2013.
ແຕ່ພັກຝ່າຍຄ້ານ ໄດ້ຮັບຄະແນນສຽງເພີ້ມຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ສ່ວນນຶ່ງກໍຍ້ອນຄໍາໝັ້ນ ທີ່ໃຫ້ໄວ້ວ່າ ຈະປັບຂຶ້ນເງິນເດືອນຂັ້ນຕໍ່າສຸດຂຶ້ນເປັນສອງເທົ່າຕົວສໍາລັບພວກຄົນງານຕັດຫຍິບ. ຄໍາສັນຍາດັ່ງກ່າວໄດ້ຊະນະຈິດໃຈຂອງຫຼາຍໆຄົນ ໃນຈໍານວນຄົນງານ ສີ່ແສນ
ຄົນຂອງພາກສ່ວນອຸດສາຫະກໍາເສື້ອຜ້າ ຊຶ່ງສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນພວກຍິງໜຸ່ມ ທີ່ເປັນຜູ້ລ້ຽງດູຄອບຄົວຍາກຈົນຂອງ ພວກເຂົາເຈົ້າໃນເຂດຊົນນະບົດນັ້ນ.
ຢຸດງານ ເພື່ອປະທ້ວງຕໍ່ອັນທີ່ພວກເຂົາເຈົ້າ ຖືວ່າ ການປັບຂຶ້ນ
ເງິນເດືອນຂັ້ນຕໍ່າສຸດທີ່ບໍ່ພຽງພໍນັ້ນ. ຍ້ອນຄວາມເຄັ່ງຕຶງທີ່ກໍາລັງ
ເພີ່ມທະວີຂຶ້ນຢູ່ຕາມຖະໜົນຫົນ ທາງ ອົງກອນທີ່ເປັນຕົວແທນ
ຂອງຜູ້ສົ່ງອອກເສື້ອຜ້າ ໄດ້ແນະນໍາໃຫ້ພວກເຂົາເຈົ້າ ປິດໂຮງ
ງານຕັດຫຍິບຂອງພວກເຂົາເຈົ້າລົງຊົ່ວຄາວ. ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ
Robert Carmichael ລາຍງານມາຈາກພະນົມເປັນວ່າ ອັດ
ຕາຄ່າຈ້າງຂັ້ນຕໍ່າສຸດ ມີກໍານົດຈະເລີ່ມມີຜົນບັງຄັບໃຊ້ໃນເດືອນ
ເມສາປີໜ້ານີ້ ຊຶ່ງທອງປານຈະນໍາເອົາລາຍລະອຽດ ມາສະເໜີ
ທ່ານໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ.
ພວກຄົນງານຕັດຫຍິບພາກັນໂມໂຫຢ່າງໃຫຍ່ ທີ່ໃນອາທິດແລ້ວ
ນີ້ ລັດຖະບານໄດ້ຕັດສິນໃຈປັບເງິນເດືອນຂັ້ນຕໍ່າສຸດຂຶ້ນ ພຽງແຕ່ 15 ໂດລ່າ ຄືຈາກ 80
ຫາ 95 ໂດລ່າ ຊຶ່ງຄົນງານຫຼາຍໆຄົນຄາດວ່າພວກເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຂຶ້ນເປັນສອງເທົ່າຕົວ
ຄື 160 ໂດລ່າ ຕໍ່ເດືອນ.
ວີໂອເອ ໄດ້ໂອ້ລົມກັບພວກຄົນງານທີ່ປະທ້ວງຢູ່ນອກໂຮງງານ
ຕັດຫຍິບສາມແຫ່ງ ເມື່ອວັນພຸດອາທິດຜ່ານມາ. ພວກຄົນງານ
ທັງໝົດເວົ້າແບບດຽວກັນວ່າ ດຽວນີ້ລາຄາເຄຶ່ອງ ຂອງຖີບຕົວສູງ
ຂຶ້ນໃນທ້ອງຕະຫຼາດ ຄ່າເຊົ່າບ້ານກໍແພງຂຶ້ນ ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາ
ມາດຈະ ມີຊີວິດຢູ່ລອດກັບລາຍໄດ້ທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບໃນປັດຈຸບັນ
ນີ້ ແລະຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກເກີນເວລາພຽງເພື່ອໃຫ້ສາມາດກຸ້ມຢູ່ກຸ້ມກິນ.
ຄົນງານ 6-7 ຄົນເວົ້າວ່າ ກ່ອນມີການປະກາດອັດຕາຄ່າຈ້າງ
ໃໝ່ນັ້ນ ພວກເຈົ້າຂອງບ້ານທີ່ເຂົາເຈົ້າເຊົ່າຢູ່ ກໍສວຍໂອກາດຂຶ້ນ
ຄ່າເຊົ່າອີກ 5 ໂດລ່າຕໍ່ເດືອນ.
ນາງ Huot Lykeang ທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ໃນພາກສ່ວນຕັດຫຍິບມາໄດ້ 13 ປີ ໃນຕໍາແໜ່ງ
ຊ່າງຈັກ ກໍເປັນຜູ້ນຶ່ງໃນພວກຄົນງານທີ່ພາກັນນັດຢຸດງານ ຈໍານວນຫຼາຍຮ້ອຍຄົນທີ່ຢືນອັ່ງ
ອໍກັນຢູ່ບໍລິເວນນອກໂຮງງານຕັດຫຍິບ Great Union ໃນນະຄອນຫລວງພະນົມເປັນ.
ລູກຊາຍຂອງລາວອາໄສຢູ່ກັບຄອບຄົວຂອງລາວ ຢູ່ຕ່າງແຂວງ ແລະພ້ອມກັບລາຄາເຄຶ່ອງ
ຂອງແພງຂຶ້ນ ຫລາຍກ່ວາອັດຕາຄ່າຈ້າງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນນັ້ນ ນາງເວົ້າວ່າ ມັນເຮັດໃຫ້ລໍາບາກ
ຫຼາຍຂຶ້ນ ທີ່ຈະສາມາດສົ່ງເງິນໄປຊ່ວຍລ້ຽງດູທາງບ້ານໄດ້.
ນາງ Huot Lykeang ເວົ້າວ່າ ນາງຢາກເກັບເງິນໄດ້ແດ່ ຢ່າງໜ້ອຍກໍຈໍານວນນຶ່ງຈາກເງິນເດືອນຂອງລາວ. ພ້ອມດຽວກັນ ນາງກ່າວວ່າ ນາງຢາກ ໃຫ້ພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຖະ ບານ ລອງພະຍາຍາມມີຊີວິດຢູ່ກັບລາຍໄດ້ 95 ໂດລ່າຕໍ່ເດືອນເບິ່ງ ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເຮັດໄດ້ບໍ່ ແລະຖ້າຫາກວ່າເຂົາເຈົ້າເຮັດໄດ້ ນາງກໍຈະຍອມຮັບເອົາ ຕາມອັດຕາ ທີ່ລັດຖະ ບານໃຫ້ ແຕ່ຖ້າເຮັດບໍ່ໄດ້ ນາຍົກລັດຖະມົນຕີຮຸນເຊນ ກໍຄວນຈະລາອອກ ແລະລັດຖະ ບານກໍຄວນຈະປັບເງິນຄ່າແຮງງານ ຂັ້ນຕໍ່າສຸດຂຶ້ນເປັນ 160 ໂດລ່າຕໍ່ເດືອນ.
ອຸດສາຫະກໍາເສື້ອຜ້າຂອງກໍາປູເຈຍ ຖືວ່າເປັນພາກສ່ວນທີ່ນໍາ
ລາຍໄດ້ ເປັນເງິນຕາຕ່າງປະເທດລາຄາແພງ ມາໃຫ້ກໍາປູເຈຍ
ຫລາຍທີ່ສຸດ ໃນມູນຄ່າຫຼາຍກວ່າ 5 ພັນລ້ານໂດລ່າ ສະເພາະ
ປີນີ້ປີດຽວ ຊຶ່ງຜະລິດຕະພັນເສື້ອຜ້າສໍາເລັດຮູບສົ່ງອອກນັ້ນ
ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນສົ່ງໄປຍັງສະຫະລັດ ແລະສະຫະພາບຢູໂຣບ ແລະພາກສ່ວນອຸດສາຫະກໍານີ້ ກໍຍັງເປັນນາຍຈ້າງທາງການທີ່
ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງກໍາປູເຈຍນໍາອີກ ຄືວ່າຈ້າງຄົນງານ ເຖິງສີ່ແສນຄົນ.
ແຕ່ຄ່າຈ້າງແຮງງານກໍບໍ່ໄດ້ເພີ້ມຂຶ້ນ ໄປຕາມອັດຕາເງິນເຟີ້ແຕ່ຢ່າງໃດ ຕະຫຼອດໄລຍະຫຼາຍປີຜ່ານມາ ທີ່ຍັງຜົນໃຫ້ເກີດມີການນັດຢຸດງານປະທ້ວງຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ເມື່ອປີ ກາຍ ພາກສ່ວນອຸດສາຫະກໍານີ້ໄດ້ສູນເສຍມື້ເຮັດ ວຽກໄປຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງລ້ານມື້ ຖ້າຄິດໄລ່ຕາມຈໍານວນພວກຄົນງານທີ່ຢຸດງານປະທ້ວງ ຊື່ງແມ່ນຫຼາຍທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດ 20 ປີຂອງອຸດສາຫະ ກໍານີ້. ສ່ວນໃນປີນີ້ ແມ່ນຍິ່ງຮ້າຍແຮງລົງໄປອີກ ແລະເບິ່ງຊົງວ່າຈະສູນເສຍໄປຮອດນຶ່ງລ້ານມື້.
ການນັດຢຸດງານປະທ້ວງມີຫຼາຍຄັ້ງ ທີ່ເກີດຄວາມຮຸນແຮງຈາກທັງ
ສອງຝ່າຍ. ໃນເຫດທີ່ວ່າຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດນັ້ນ ພວກຕໍາຫຼວດປາບຈະລາຈົນໄດ້ໃຊ້ລູກປືນແທ້ ຍິງໃສ່ພວກປະທ້ວງ ໃນເດືອນພະຈິກຜ່ານມາ ເຮັດໃຫ້ຄົນຢືນຢູ່ໃກ້ເຫດການຄົນນຶ່ງເສຍຊີວິດ ແລະບາດເຈັບອີກຫຼາຍຄົນ.
ດ້ວຍເຫດທີ່ມີພວກຄົນງານ ຈໍານວນຫຼາຍສິບພັນຄົນ ພາກັນຍ່າງອອກຈາກວຽກ ໃນອາທິດແລ້ວນີ້, ສະມາຄົມຜູ້ຜະລິດເສື້ອຜ້າ ຫຼື GMAC ຊຶ່ງເປັນອົງກອນຕົວແທນຂອງໂຮງງານຜະລິດເສື້ອຜ້າສົ່ງອອກຫຼາຍກວ່າ 400 ແຫ່ງໃນກໍາປູເຈຍ ຈຶ່ງໄດ້ອອກຄໍາແນະນໍາເມື່ອວັນພະຫັດຜ່ານມາ ໃຫ້ສະມາຊິກຂອງຕົນປິດໂຮງງານ ຈັກສາມສີ່ມື້.
ທ່ານ Ken Loo ເລຂາທິການໃຫຍ່ຂອງ GMAC ເວົ້າວ່າ ຄວາມສ່ຽງຕໍ່ການທີ່ຈະເກີດຄວາມຮຸນແຮງນັ້ນ ແມ່ນໃຫຍ່ເກີນໄປ.
ທ່ານ ລູ ເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາໄດ້ສົ່ງຄໍາແນະນໍາ ໄປຍັງສະມາຊິກທັງໝົດ ຂອງພວກເຮົາວ່າ ຖ້າຫາກເຂົາເຈົ້າມີຄົນງານນັດຢຸດງານ ໃຫ້ກະລຸນາສົ່ງພວກຄົນງານທີ່ຍັງເຫຼືອ ຂອງເຂົາເຈົ້າກັບບ້ານເພື່ອຄວາມປອດໄພຂອງພວກເຂົາເຈົ້າເອງ ພ້ອມທັງປົກປ້ອງໂຮງງານນໍາ ຍ້ອນພວກເຮົາເຫັນວ່າ ແລະມັນກໍເປັນ ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຮົາວ່າ ພວກກຸ່ມຄົນທີ່ຢຸດງານພາກັນທ່ຽວໄປເກ້ຍ ກ່ອມເຂົາເຈົ້າ ຊຶ່ງວັດຖຸປະສົງຫຼັກຂອງພວກເຂົາ ກໍຄືເພື່ອບັງຄັບບໍ່ໃຫ້ພວກຄົນງານ ໄປໂຮງງານ. ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ ກໍຄືບໍ່ຍອມໃຫ້ພວກຄົນງານໄປທໍາງານ ແລະໂຮງງານຫຼາຍໆແຫ່ງກໍໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກການກະທໍາດັ່ງກ່າວນີ້.”
ທ່ານ ລູ ເວົ້າອີກວ່າ ໂຮງງານໃດທີ່ຍັງຂືນດໍາເນີນງານຢູ່ຕໍ່ໄປນັ້ນ ແມ່ນທີທ່າອຽງທີ່ຈະປະສົບ
ບັນຫາໄດ້.
ລະຍະເວລາຂອງການປະທ້ວງນັ້ນ ຖືວ່າເປັນປະໂຫຍດສໍາລັບພັກຝ່າຍຄ້ານ ກໍຄືພັກກູ້ຊາດກໍາປູເຈຍ ຫຼື CNRP ຊຶ່ງປາໄຊຢ່າງຫວຸດຫວິດ ໃນການເລືອກຕັ້ງທົ່ວປະເທດເມື່ອເດືອນກໍລະກົດຜ່ານມາ.
ແຕ່ພັກຝ່າຍຄ້ານ ໄດ້ຮັບຄະແນນສຽງເພີ້ມຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ສ່ວນນຶ່ງກໍຍ້ອນຄໍາໝັ້ນ ທີ່ໃຫ້ໄວ້ວ່າ ຈະປັບຂຶ້ນເງິນເດືອນຂັ້ນຕໍ່າສຸດຂຶ້ນເປັນສອງເທົ່າຕົວສໍາລັບພວກຄົນງານຕັດຫຍິບ. ຄໍາສັນຍາດັ່ງກ່າວໄດ້ຊະນະຈິດໃຈຂອງຫຼາຍໆຄົນ ໃນຈໍານວນຄົນງານ ສີ່ແສນ
ຄົນຂອງພາກສ່ວນອຸດສາຫະກໍາເສື້ອຜ້າ ຊຶ່ງສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນພວກຍິງໜຸ່ມ ທີ່ເປັນຜູ້ລ້ຽງດູຄອບຄົວຍາກຈົນຂອງ ພວກເຂົາເຈົ້າໃນເຂດຊົນນະບົດນັ້ນ.
