ຂະນະນີ້ ປະເທດມາເລເຊຍ ເປັນທີ່ພັກພາອາໄສຂອງຂອງອົບ
ພະຍົບຊາວມຸສລິມ ຈໍານວນປະມານສາມສິບພັນຄົນ ທີ່ມາຈາກ
ມຽນມາ ຄືສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນພວກຊົນເຜົ່າ Rohingya ຊຶ່ງເປັນ
ກຸ່ມທີ່ສະຫະປະຊາຊາດອະທິບາຍວ່າ ເປັນຊົນເຜົ່າກຸ່ມນ້ອຍທີ່
ຖືກຂົ່ມເຫັງຫຼາຍທີ່ສຸດ ແຕ່ການຫຼັ່ງໄຫຼເຂົ້າມາຂອງອົບພະຍົບ
ຊາວມຸສລິມ ທີ່ພາກັນຫຼົບໜີຈາກເຫດການນອງເລືອດຢູ່ໃນລັດ
ຣາຄາຍ ຂອງມຽນມານັ້ນ ແມ່ນຍິ່ງເພີ່ມຄວາມອຸກອັ່ງ ຢູ່ໃນປະ
ຊາຄົມນີ້ຫຼາຍຂຶ້ນໄປ ແລະບວກກັບຊັບພະຍາກອນເພື່ອຊ່ວຍ
ບັນເທົາຊີວິດປະຈໍາວັນກໍມີຢ່າງຈໍາກັດ. ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ Mahi
Ramakishnan ລາຍງານຈາກນະຄອນຫຼວງກົວລາລໍາເປີ
ປະເທດມາເລເຊຍ ຊຶ່ງທອງປານ ຈະນໍາມາສະເໜີທ່ານໃນອັນ
ດັບຕໍ່ໄປ.
ພວກອົບພະຍົບຊາວມຸສລິມບາງຄົນຈາກມຽນມາ ມາຢູ່ໃນປະເທດມາເລເຊຍໄດ້ 20 ປີແລ້ວ.
ນັກເຄື່ອນໄຫວຊຸມຊົນ ເຊື່ອວ່າ ມີອົບພະຍົບເພີ່ມຂຶ້ນອີກຫຼາຍພັນຄົນ ທີ່ໄດ້ເດີນທາງມາ
ເຖິງມາເລເຊຍໃນໄລຍະນຶ່ງປີເຄິ່ງຜ່ານມານີ້ພວກເຂົາເຈົ້າ ຫຼົບໜີຈາກເຫດການຮຸນແຮງ
ຕໍ່ຕ້ານຊາວມຸສລິມ ຢູ່ໃນລັດຣາຄາຍ ໃນມຽນມານັ້ນ.
ພວກອົບພະຍົບເຫຼົ່ານັ້ນ ສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວ ແມ່ນເປັນພວກຊົນເຜົ່າໂຣຮິງຢາ.
ແຕ່ກຸ່ມຊາວມຸສລິມມຽນມາອື່ນໆ ພວກທີ່ບໍ່ແມ່ນຊົນເຜົ່າໂຣຮິງຢານັ້ນ ເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າ
ກໍບໍ່ມີທາງເລືອກຢ່າງອື່ນ ນອກຈາກຈະສ່ຽງຊີວິດຫຼົບໜີ ໂດຍທາງເຮືອ ໄປຍັງປະເທດມາເລເຊຍ.
ນາງ Raahimah Nur Boshur ເວົ້າວ່າ ຍາດພີ່ນ້ອງບາງຄົນຂອງນາງ ຖືກຂ້າຕາຍ ເວລາພວກອັນທະພານຈູດເຜົາໝູ່ບ້ານຂອງນາງ.
ນາງ ຣາຮີມາ ເວົ້າວ່າ: “ບໍ່ມີທາງໃດທີ່ພວກເຮົາຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນຕໍ່ໄປໄດ້ ວິທີດຽວເທົ່ານັ້ນ
ທີ່ພວກເຮົາຈະລອດຊີວິດ ກໍຄື ໜີອອກຈາກປະເທດ ໄປແຫ່ງໃດກໍໄດ້. ພວກເຮົາ
ສູນເສຍໝົດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແລ້ວ.”
ການຫຼັ່ງໄຫຼເຂົ້າມາຂອງພວກອົບພະຍົບເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ກໍາລັງບີບຮັດຕໍ່ຊັບພະຍາກອນ
ທີ່ມີຢ່າງຈໍາກັດຢູ່ແລ້ວຂອງປະຊາຄົມນັ້ນຕື່ມອີກ. ກຸ່ມການກຸສົນມຸສລິມ ກໍໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອ
ບໍລິຈາກເຂົ້າປາອາຫານແກ່ພວກເຂົາເຈົ້າ. ແລະອົງການອົບພະຍົບສະຫະປະຊາດ ຫຼື
UNHCR ກໍສະໜອງການຊ່ວຍເຫຼືອດ້ານຕ່າງໆ ແລະອອກບັດປະຈໍາຕົວໃຫ້ແກ່ພວກຂໍ
ລີ້ໄພ ທີ່ລະບຸວ່າພວກເຂົາເຈົ້າເປັນອົບພະຍົບ.
ແຕ່ມາເລເຊຍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ສັດຕະຍາບັນແກ່ສົນທິສັນຍາ ວ່າດ້ວຍອົບພະຍົບຂອງຢູເອັນເທື່ອ
ຊຶ່ງຍັງຜົນໃຫ້ພວກຄົນເຫຼົ່ານີ້ຕົກຢູ່ໃນສະຖານະພາບ ທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍນັ້ນຢູ່.
ເປັນຕົ້ນວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດສົ່ງລູກໆໄປເຂົ້າໂຮງຮຽນຫຼວງໄດ້ ຫຼືເຮັດວຽກຢ່າງຖືກ
ຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ. ນັກເຄຶ່ອນໄຫວທາງສັງຄົມ Irene Fernandez ເວົ້າວ່າ ເລຶ່ອງນີ້
ແມ່ນເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຈົ້າສ່ຽງ ແລະລໍາບາກຫຼາຍທີ່ສຸດ.
ນາງ ໄອຣີນ ເວົ້າວ່າ: “ພວກເຂົາເຈົ້າຖືກຖືວ່າ ເປັນພວກຄົນບໍ່ມີເອກກະສານ ຫຼືບໍ່
ມີຖານະຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ໂດຍອົງການບັງຄັບກົດໝາຍທັງໝົດ. ແມ່ນແຕ່
ເວລາພວກເຂົາເຈົ້າໄປຊອກຫາວຽກເຮັດງານທໍາ ພວກເຂົາເຈົ້າຈະຕົກຢູ່ໃນສະ
ພາບທີ່ຖືກສວຍໃຊ້ປະໂຫຍດໄດ້ງ່າຍຫຼາຍ ຍ້ອນວ່າ ພວກນາຍຈ້າງຮູ້ດີວ່າ ພວກ
ເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດຫາທາງແກ້ໄຂໄດ້ນັ້ນເອງ.”
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ລັດຖະບານມາເລເຊຍເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າຈະພິຈາລະນາອອກບັດອະນຸຍາດໃຫ້ເຮັດວຽກໄດ້ ແກ່ພວກອົບພະຍົບ.
ທ້າວ Mohammad Sadek ຜູ້ນໍາຊຸມຊົນຊາວໂຣຮິງຢາຄົນນຶ່ງ ຍິນດີນໍາຄວາມຄິດການ
ອອກບັດດັ່ງກ່າວນີ້ ແຕ່ກໍເວົ້າວ່າ ພວກອົບພະຍົບຍັງຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອທີ່ສໍາຄັນ
ຈາກຢູເອັນນັ້ນຢູ່.
ທ້າວ Sadek ເວົ້າວ່າ: “ໜ່ວຍງານອົງການຕ່າງໆຂອງຢູເອັນ ບໍ່ຄວນຈະຢຸດພາລະ
ໜ້າທີ່ຂອງຕົນ ແລະໜ່ວຍງານຕ່າງໆຂອງຢູເອັນ ຄວນສືບຕໍ່ອໍານວຍຄວາມສະດວກ
ເພື່ອຈັດຕັ້ງຖິ່ນຖານໃໝ່ແກ່ພວກເຂົາເຈົ້າໄປຍັງປະເທດ ອື່ນ ແລະຕໍ່ອາຍຸການຊ່ວຍ
ເຫຼືອການເງິນ ຢຸກຢາ ແລະໂຄງການລິເລີ່ມທີ່ຈໍາເປັນອື່ນໆອອກໄປອີກ ເພື່ອສະວັດ
ດີການຂອງພວກອົບພະຍົບນັ້ນ.”
ພວກອົບພະຍົບສ່ວນຫຼາຍເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າດີໃຈທີ່ຈະຂໍຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນມາເລເຊຍ
ຖ້າຫາກລັດຖະບານຈະພິຈາລະນາ ທີ່ຈະລວມເອົາພວກເຂົາເຈົ້າ ເຂົ້າຢູ່ໃນກຸ່ມສັງຄົມ
ມຸສລິມສ່ວນໃຫຍ່ນັ້ນໄດ້.
ພະຍົບຊາວມຸສລິມ ຈໍານວນປະມານສາມສິບພັນຄົນ ທີ່ມາຈາກ
ມຽນມາ ຄືສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນພວກຊົນເຜົ່າ Rohingya ຊຶ່ງເປັນ
ກຸ່ມທີ່ສະຫະປະຊາຊາດອະທິບາຍວ່າ ເປັນຊົນເຜົ່າກຸ່ມນ້ອຍທີ່
ຖືກຂົ່ມເຫັງຫຼາຍທີ່ສຸດ ແຕ່ການຫຼັ່ງໄຫຼເຂົ້າມາຂອງອົບພະຍົບ
ຊາວມຸສລິມ ທີ່ພາກັນຫຼົບໜີຈາກເຫດການນອງເລືອດຢູ່ໃນລັດ
ຣາຄາຍ ຂອງມຽນມານັ້ນ ແມ່ນຍິ່ງເພີ່ມຄວາມອຸກອັ່ງ ຢູ່ໃນປະ
ຊາຄົມນີ້ຫຼາຍຂຶ້ນໄປ ແລະບວກກັບຊັບພະຍາກອນເພື່ອຊ່ວຍ
ບັນເທົາຊີວິດປະຈໍາວັນກໍມີຢ່າງຈໍາກັດ. ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ Mahi
Ramakishnan ລາຍງານຈາກນະຄອນຫຼວງກົວລາລໍາເປີ
ປະເທດມາເລເຊຍ ຊຶ່ງທອງປານ ຈະນໍາມາສະເໜີທ່ານໃນອັນ
ດັບຕໍ່ໄປ.
ພວກອົບພະຍົບຊາວມຸສລິມບາງຄົນຈາກມຽນມາ ມາຢູ່ໃນປະເທດມາເລເຊຍໄດ້ 20 ປີແລ້ວ.
ນັກເຄື່ອນໄຫວຊຸມຊົນ ເຊື່ອວ່າ ມີອົບພະຍົບເພີ່ມຂຶ້ນອີກຫຼາຍພັນຄົນ ທີ່ໄດ້ເດີນທາງມາ
ເຖິງມາເລເຊຍໃນໄລຍະນຶ່ງປີເຄິ່ງຜ່ານມານີ້ພວກເຂົາເຈົ້າ ຫຼົບໜີຈາກເຫດການຮຸນແຮງ
ຕໍ່ຕ້ານຊາວມຸສລິມ ຢູ່ໃນລັດຣາຄາຍ ໃນມຽນມານັ້ນ.
ພວກອົບພະຍົບເຫຼົ່ານັ້ນ ສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວ ແມ່ນເປັນພວກຊົນເຜົ່າໂຣຮິງຢາ.
ແຕ່ກຸ່ມຊາວມຸສລິມມຽນມາອື່ນໆ ພວກທີ່ບໍ່ແມ່ນຊົນເຜົ່າໂຣຮິງຢານັ້ນ ເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າ
ກໍບໍ່ມີທາງເລືອກຢ່າງອື່ນ ນອກຈາກຈະສ່ຽງຊີວິດຫຼົບໜີ ໂດຍທາງເຮືອ ໄປຍັງປະເທດມາເລເຊຍ.
ນາງ Raahimah Nur Boshur ເວົ້າວ່າ ຍາດພີ່ນ້ອງບາງຄົນຂອງນາງ ຖືກຂ້າຕາຍ ເວລາພວກອັນທະພານຈູດເຜົາໝູ່ບ້ານຂອງນາງ.
ນາງ ຣາຮີມາ ເວົ້າວ່າ: “ບໍ່ມີທາງໃດທີ່ພວກເຮົາຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນຕໍ່ໄປໄດ້ ວິທີດຽວເທົ່ານັ້ນ
ທີ່ພວກເຮົາຈະລອດຊີວິດ ກໍຄື ໜີອອກຈາກປະເທດ ໄປແຫ່ງໃດກໍໄດ້. ພວກເຮົາ
ສູນເສຍໝົດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແລ້ວ.”
ການຫຼັ່ງໄຫຼເຂົ້າມາຂອງພວກອົບພະຍົບເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ກໍາລັງບີບຮັດຕໍ່ຊັບພະຍາກອນ
ທີ່ມີຢ່າງຈໍາກັດຢູ່ແລ້ວຂອງປະຊາຄົມນັ້ນຕື່ມອີກ. ກຸ່ມການກຸສົນມຸສລິມ ກໍໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອ
ບໍລິຈາກເຂົ້າປາອາຫານແກ່ພວກເຂົາເຈົ້າ. ແລະອົງການອົບພະຍົບສະຫະປະຊາດ ຫຼື
UNHCR ກໍສະໜອງການຊ່ວຍເຫຼືອດ້ານຕ່າງໆ ແລະອອກບັດປະຈໍາຕົວໃຫ້ແກ່ພວກຂໍ
ລີ້ໄພ ທີ່ລະບຸວ່າພວກເຂົາເຈົ້າເປັນອົບພະຍົບ.
ແຕ່ມາເລເຊຍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ສັດຕະຍາບັນແກ່ສົນທິສັນຍາ ວ່າດ້ວຍອົບພະຍົບຂອງຢູເອັນເທື່ອ
ຊຶ່ງຍັງຜົນໃຫ້ພວກຄົນເຫຼົ່ານີ້ຕົກຢູ່ໃນສະຖານະພາບ ທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍນັ້ນຢູ່.
ເປັນຕົ້ນວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດສົ່ງລູກໆໄປເຂົ້າໂຮງຮຽນຫຼວງໄດ້ ຫຼືເຮັດວຽກຢ່າງຖືກ
ຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ. ນັກເຄຶ່ອນໄຫວທາງສັງຄົມ Irene Fernandez ເວົ້າວ່າ ເລຶ່ອງນີ້
ແມ່ນເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຈົ້າສ່ຽງ ແລະລໍາບາກຫຼາຍທີ່ສຸດ.
ນາງ ໄອຣີນ ເວົ້າວ່າ: “ພວກເຂົາເຈົ້າຖືກຖືວ່າ ເປັນພວກຄົນບໍ່ມີເອກກະສານ ຫຼືບໍ່
ມີຖານະຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ໂດຍອົງການບັງຄັບກົດໝາຍທັງໝົດ. ແມ່ນແຕ່
ເວລາພວກເຂົາເຈົ້າໄປຊອກຫາວຽກເຮັດງານທໍາ ພວກເຂົາເຈົ້າຈະຕົກຢູ່ໃນສະ
ພາບທີ່ຖືກສວຍໃຊ້ປະໂຫຍດໄດ້ງ່າຍຫຼາຍ ຍ້ອນວ່າ ພວກນາຍຈ້າງຮູ້ດີວ່າ ພວກ
ເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດຫາທາງແກ້ໄຂໄດ້ນັ້ນເອງ.”
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ລັດຖະບານມາເລເຊຍເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າຈະພິຈາລະນາອອກບັດອະນຸຍາດໃຫ້ເຮັດວຽກໄດ້ ແກ່ພວກອົບພະຍົບ.
ທ້າວ Mohammad Sadek ຜູ້ນໍາຊຸມຊົນຊາວໂຣຮິງຢາຄົນນຶ່ງ ຍິນດີນໍາຄວາມຄິດການ
ອອກບັດດັ່ງກ່າວນີ້ ແຕ່ກໍເວົ້າວ່າ ພວກອົບພະຍົບຍັງຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອທີ່ສໍາຄັນ
ຈາກຢູເອັນນັ້ນຢູ່.
ທ້າວ Sadek ເວົ້າວ່າ: “ໜ່ວຍງານອົງການຕ່າງໆຂອງຢູເອັນ ບໍ່ຄວນຈະຢຸດພາລະ
ໜ້າທີ່ຂອງຕົນ ແລະໜ່ວຍງານຕ່າງໆຂອງຢູເອັນ ຄວນສືບຕໍ່ອໍານວຍຄວາມສະດວກ
ເພື່ອຈັດຕັ້ງຖິ່ນຖານໃໝ່ແກ່ພວກເຂົາເຈົ້າໄປຍັງປະເທດ ອື່ນ ແລະຕໍ່ອາຍຸການຊ່ວຍ
ເຫຼືອການເງິນ ຢຸກຢາ ແລະໂຄງການລິເລີ່ມທີ່ຈໍາເປັນອື່ນໆອອກໄປອີກ ເພື່ອສະວັດ
ດີການຂອງພວກອົບພະຍົບນັ້ນ.”
ພວກອົບພະຍົບສ່ວນຫຼາຍເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າດີໃຈທີ່ຈະຂໍຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນມາເລເຊຍ
ຖ້າຫາກລັດຖະບານຈະພິຈາລະນາ ທີ່ຈະລວມເອົາພວກເຂົາເຈົ້າ ເຂົ້າຢູ່ໃນກຸ່ມສັງຄົມ
ມຸສລິມສ່ວນໃຫຍ່ນັ້ນໄດ້.
