ສະຫະປະຊາຊາດກ່າວວ່າ ມີການທໍານາຍກັນວ່າປະຊາ
ກອນຂອງໂລກ ຈະເພີ່ມທະວີຂຶ້ນປະມານ 47 ເປີເຊັນ
ໃນໄລຍະ 50 ປີ ຂ້າງໜ້ານີ້ ຈາກຈໍານວນ 6 ພັນ 100
ລ້ານຄົນ ໃນປີ 2000 ຂຶ້ນ ເປັນ 8 ພັນ 900 ລ້ານຄົນ
ໃນປີ 2050. ການເພີ່ມຈໍານວນຂຶ້ນນີ້ ໝາຍຄວາມວ່າ
ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການເຂົ້າປາອາຫານກໍຈະເພີ່ມຂຶ້ນ
ພ້ອມທັງລາຄາກໍຈະເພີ່ມຂຶ້ນເຊ່ນກັນ.
ທ່ານ Joachimvon Braun ຜູ້ອໍານວຍການສູນກາງ
ຄົ້ນຄວ້າດ້ານການພັດທະນາທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ກຸງ
Bonn ທີ່ເຢຍຣະມັນກ່າວວ່າໃນທຸກໆປີ ຍົກເວ້ນປີນຶ່ງ
ລາຄາເຂົ້າປາອາຫານໃນລະຫວ່າງຊາດແມ່ນ ໄດ້ສູງຂຶ້ນ
ໄປນໍາທຸກໆປີ ດັ່ງນີ້ສະຖານະການດ້ານອາຫານຂອງ
ໂລກ ຈຶ່ງໄດ້ປະສົບກັບຄວາມເຄັ່ງຕຶງ ແລະພວກຄົນທຸກ
ຍາກຂອງໂລກໃນຂົງເຂດເອເຊຍແລະອາຟຣິກາ ໂດຍສະ
ເພາະແມ່ນໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຢ່າງແຂງແຮງ ແລະທ່ານກ່າວ
ຕື່ມວ່າ ຈໍານວນຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ມີເຂົ້າປາອາຫານກິນພຽງພໍ ກໍແມ່ນສູງຫລາຍຢ່າງໜ້າຕົກໃຈ ຊຶ່ງທ່ານກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ:
“ໃນວັນອາຫານໂລກ ປີນີ້ ຄືວັນເສົາ ທີ 16 ຕຸລາ ຜ່ານມານີ້ພວກເຮົາຄວນຈະ
ຈື່ວ່າ ຍັງມີປະຊາຊົນນຶ່ງພັນລ້ານຄົນ ທີ່ຂາດແຄນອາຫານການກິນ ແລະໃນນັ້ນ
60 ເປີເຊັນ ແມ່ນອາໃສຢູ່ໃນຂົງເຂດເອເຊຍ ແລະບັນຫາດ້ານອາຫານຂອງເອ
ເຊຍນັ້ນ ໂດຍສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວ ກໍແມ່ນເປັນບັນຫາການຂາດທາດອາຫານຂອງ
ພວກເດັກນ້ອຍນັ້ນນໍາ.”
ການເສດຖະກິດຕົກຕໍ່າຂອງໂລກຫວ່າງບໍ່ດົນມານີ້ ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຕະຫລາດເກືອບທຸກ
ບ່ອນ ຮວມທັງຕະຫລາດອາຫານນໍາ. ການຂາດສະຖຽນລະພາບຂອງລາຄາເຂົ້າປາອາຫານ
ໃນຫລາຍພາກສ່ວນຂອງໂລກ ໄດ້ສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຂຶ້ນຕື່ມ ໃຫ້ແກ່ການແກ້ໄຂບັນຫາ
ຄວາມອຶດຫິວ. ທ່ານ Katsuji Matsunami ເປັນທີ່ປຶກສາແລະຜູ້ນໍາພາດ້ານການປະຕິບັດ
ທາງດ້ານກະເສດ ຄວາມໝັ້ນຄົງດ້ານອາຫານແລະການພັດທະນາຊົນນະບົດ ໃນພະແນກ
ການພັດທະນາແບບຍືນຍົງປະຈໍາຂົງເຂດ ຂອງທະນາຄານພັດທະນາເອເຊຍ. ທ່ານກ່າວວ່າ
ວິທີແກ້ໄຂທີ່ ຈະແຈ້ງກໍແມ່ນໃຫ້ປູກເຂົ້າຫລາຍຂຶ້ນ ແຕ່ການບັນລຸເປົ້າໝາຍທີ່ວ່ານັ້ນບໍ່ແມ່ນ
ເລື້ອງງ່າຍໆ ແລະຕ້ອງມີການລົງທຶນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ຊຶ່ງທ່ານ Matsunami ກ່າວຊີ້ແຈງດັ່ງນີ້:
“ທົ່ວທັງໂລກແມ່ນມີຄວາມຈໍາເປັນທີ່ຈະຕ້ອງຜະລິດອາຫານ ຜະລິດຫົວອາຫານສໍາ
ລັບສັດ ແລະຜະລິດນໍ້າມັນເຊື້ອໄຟໃຫ້ໄດ້ຫລາຍຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບ
ດິນຟ້າອາກາດປ່ຽນແປງນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ພາກສ່ວນກະເສດຕະກໍາກໍຕ້ອງຜະລິດເພີ່ມ
ຂຶ້ນ ແຕ່ຊັບພະຍາກອນທີ່ຈະນໍາໃຊ້ນັ້ນແມ່ນມີຈໍາກັດ ໂດຍສະເພາະຊັບພະຍາກອນ
ນໍ້າ. ແລະການລົງ ທຶນທີ່ຕ້ອງການ ສໍາລັບປັບປຸງພາກສ່ວນການກະເສດໃຫ້ທັນ
ສະໄໝນັ້ນ ກໍບໍ່ໄດ້ຫລັ່ງໄຫລມາ ຕາມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຄາດຫວັງໄວ້.”
ເຖິງແມ່ນການເສດຖະກິດຕົກຕໍ່າຂອງໂລກ ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ການລົງ ທຶນໃນດ້ານການ
ກະເສດກໍຕາມ ແຕ່ ທ່ານ Joachim von Braun ກໍກ່າວວ່າ ໄດ້ມີເຫດການບາງຢ່າງເກີດ
ຂຶ້ນຫວ່າງໄວໆມານີ້ທີ່ພາໃຫ້ມີຄວາມຫວັງ ໃນການປັບປຸງຄວາມອຶດຫິວຂອງໂລກໃຫ້ດີ
ຂຶ້ນນັ້ນ ໂດຍທ່ານ von Braun ອະທິບາຍວ່າ:
“ໃນໄລຍະສາມປີຜ່ານມານີ້ ມີສິ່ງທີ່ດີໆເກີດຂື້ນຫລາຍຢ່າງ. ເປັນຕົ້ນວ່າ ພວກປະ
ເທດກໍາລັງພັດທະນາທັງຫລາຍ ໄດ້ພາກັນລົງທຶນເຂົ້າໃສ່ ໃນພາກສ່ວນການກະ
ເສດຫລາຍຂື້ນ ແລະຍົກເອົາການກະເສດໃຫ້ຂື້ນ ມາຢູ່ໃນລະດັບສູງຂອງແຜນ
ການພັດທະນາຂອງລັດຖະບານ. ຕົວຢ່າງ ປະເທດອິນເດຍ ເມື່ອສອງປີຜ່ານມາ
ກໍໄດ້ຈັດຕັ້ງໂຄງການນຶ່ງທີ່ມີມູນ ຄ່າຫົກພັນລ້ານໂດລາ. ສ່ວນຈີນກໍໄດ້ລົງທຶນ
ເພີ່ມຫລາຍຂື້ນ ແລະມີ ຢ່າງໜ້ອຍ 20 ປະເທດໃນຂົງເຂດອາຟຣິກາທີ່ໄດ້ກະທໍາ
ເຊັ່ນດຽວກັນ. ແລະພວກປະເທດທີ່ຈະເຣີນແລ້ວ ເຊັ່ນສະຫະລັດ ກໍໄດ້ຮື້ຟື້ນການ
ລົງ ທຶນເຂົ້າໃສ່ໃນການກະເສດ ໂດຍສຸມໃສ່ພວກກະເສດຕະກອນລາຍ ນ້ອຍໆ
ຜ່ານອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ ໂຄງການຫລໍ່ລ້ຽງອະນາຄົດ ທີ່ບໍລິຫານໂດຍອົງການຢູເສດ
ຂອງສະຫະລັດນັ້ນ.”
ສ່ວນທ່ານ Katsuji Matsunami ນັ້ນ ຫວັງວ່າ ໂຄງການເຫລົ່ານີ້ ຈະສາມາດຂະຫຍັບ
ຂະຫຍາຍອອກໄປສູ່ການໂອ້ລົມສົນທະ ນາແລະວາງແຜນການຕ່າງໆໃນລະດັບຂົງເຂດ
ໄດ້ ໂດຍສະເພາະໃນເອເຊຍ ຊຶ່ງທ່ານ Matsunami ກ່າວວ່າ:
“ໃນເລຶ່ອງນີ້ ມີຄໍາຖາມວ່າ ສະມາຄົມອາຊ່ຽນ ບວກອີກສາມປະເທດຈະສາມາດນັ່ງ
ໂຕະເຈລະຈາ ແລະເປີດການໂອ້ລົມກັນ ກ່ຽວກັບເລຶ່ອງ ເຂົ້າໄດ້ ບໍ່? ມີໃຜແດ່ທີ່
ຕ້ອງການເຂົ້າ ແລະຕ້ອງການຫລາຍປານໃດ ແລະປະເທດໃດທີ່ອາດຈະມີເຂົ້າ
ຫລວງຫລາຍ ທີ່ສາມາດນໍາອອກຂາຍໄດ້? ຊຶ່ງການໂອ້ລົມສົນທະນາກັນໃນທໍານ
ອງນີ້ ຍັງບໍ່ເຫັນເກີດ ຂື້ນເທື່ອ. ເລຶ່ອງນີ້ແມ່ນເປັນເລຶ່ອງຂອງສອງຝ່າຍທັງໝົດຄື
ລັດຖະບານ ກັບລັດຖະບານ ແລະພວກເຮົາຂໍຖາມວ່າ ມັນເປັນໄປໄດ້ບໍ່ທີ່ຈະເຮັດ
ໃຫ້ ເລຶ່ອງນີ້ ກາຍເປັນໂຄງຮ່າງປະຕິບັດການໃນລະດັບຂົງເຂດ?”
ທ່ານ Matsunami ກ່າວຕື່ມວ່າ ວິທີການດໍາເນີນການຂອງຂົງເຂດ ເພື່ອອໍານວຍໃຫ້ມີເຂົ້າ
ປາອາຫານຢ່າງພຽງພໍນັ້ນ ແມ່ນສໍາຄັນຫລາຍ ໃນຂະນະທີ່ພວກຂົງເຂດເທດສະບານສືບ
ຕໍ່ຂະຫຍາຍໂຕຂຶ້ນ ໃນອັດ ຕາທີ່ໜ້າຕື່ນຕົກໃຈ ໃນເອເຊຍນັ້ນ ຊຶ່ງທ່ານ Matsunami
ກ່າວວ່າ :
“ພວກລັດຖະບານແມ່ນຈະຕ້ອງໄດ້ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດນະໂຍບາຍ ທີ່ຈະອໍາ ນວຍໃຫ້
ພວກຊາວນາລາຍນ້ອຍໆທັງຫລາຍ ມີພາຫານະແນວໃດແນວນຶ່ງເພື່ອໃຫ້ສາມາດ
ຢູ່ໄດ້. ໃນຂະນະດຽວກັນ ຈໍານວນປະຊາກອນກໍມີຫລາຍເພີ່ມຂື້ນນັບມື້ ແລະສ່ວນ
ໃຫຍ່ແລ້ວ ກໍເປັນພວກຄົນທີ່ທຸກຈົນລົງໄປອີກ ທີ່ອາໃສຢູ່ໃນຕົວເມືອງຕ່າງໆ
ແລະພວກເຂົາເຈົ້າກໍຕ້ອງການອາຫານທີ່ມີລາຄາຖືກ. ດັ່ງນັ້ນ ໃນດ້ານນຶ່ງພວກລັດ
ຖະບານແມ່ນໄດ້ຕ້ອງໃຫ້ເປັນທີ່ແນ່ໃຈວ່າ ພວກຊາວນາຈະໄດ້ຮັບລາຄາທີ່ເໝາະ
ສົມ ແຕ່ກໍສູງພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຈົ້າມີຄວາມສົນໃຈທີ່ຈະປູກເຂົ້າຕໍ່ໄປ ແລະ
ສາມາດຢູ່ລອດໄດ້ ນໍາຜົນຜະລິດເຂົ້າຂອງພວກເຂົາເຈົ້ານັ້ນ. ແຕ່ໃນຂະນະດຽວ
ກັນ ກໍຕ້ອງໃຫ້ສາມາດນໍາເອົາເຂົ້າໄປສູ່ບ່ອນອຸບປະໂພກ ບໍລິໂພກໄດ້ ໃນລາຄາ
ທີ່ຖືກພໍທີ່ພວກອຸບປະໂພກທີ່ທຸກຍາກນັ້ນ ຈະສາມາດຊື້ກິນໄດ້.”
ການຂາດແຄນເຂົ້າປາອາຫານ ໄດ້ຖືກນໍາເອົາໄປພົວພັນກັບຄວາມຕ້ອງການໃນດ້ານອື່ນໆ
ຫລາຍດ້ານເຊ່ນໂຄງລ່າງພື້ນຖານ ນໍ້າດື່ມນໍ້າໃຊ້ ແລະເທັກໂນໂລຈີ ຊຶ່ງທັງໝົດນັ້ນສາມາດ
ດຶງຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການຜະລິດໃຫ້ຕໍ່າລົງໄດ້ ແລະນໍາເຂົ້າປາອາຫານມາສູ່ຕະຫລາດຫລາຍຂຶ້ນ
ໃນລາຄາທີ່ຖືກລົງ ໃນຂະນະດຽວກັນ ກໍຮັກສາລາຍໄດ້ຂອງພວກກະເສດຕະກອນໄວ້ຊຶ່ງ
ທ່ານ von Braun ກ່າວວ່າ ໂຄງ ການຕ່າງໆຂອງລັດຖະບານໄດ້ສະແດງໝາກຜົນໃຫ້
ເຫັນຢ່າງເປັນຮູບປະທໍາໃນຫລາຍໆເຂດຂອງເອເຊຍນັ້ນ ຊຶ່ງທ່ານໄດ້ຍົກປະເທດຫວຽດ
ນາມຂຶ້ນມາເປັນໂຕຢ່າງ:
“ຫວຽດນາມເປັນປະເທດທີ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດເປັນພິເສດ ໃນການແກ້ໄຂບັນຫາ
ຄວາມອຶດຫິວ ແລະຄວາມໝັ້ນຄົງດ້ານອາຫານແລະໂພຊະນາການ ຫວຽດນາມ
ແມ່ນເປັນລອງຈີນຢ່າງຈິງແທ້ ຄືເປັນຕົວຢ່າງທີ່ໂດດເດ່ນໃນ ການສ້າງຄວາມ
ກ້າວໜ້າ ໃນການຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມອຶດຫິວນັ້ນ.”
ທ່ານ von Braun ໄດ້ສະເໜີແນະແຜນການເຄືອນໄຫວຮ່ວມກັນຂອງໂລກສອງຢ່າງເພື່ອ
ຊ່ອຍປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ວິກິດການດ້ານລາຄາເຂົ້າປາອາຫານເກີດຂຶ້ນອີກຄັ້ງໃໝ່ ຄືກັນກັບທີ່
ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງ ປີ 2007-2008 ນັ້ນ. ທ່ານກ່າວວ່າ ແຜນການທີນຶ່ງ ກໍແມ່ນ
ຄວນຈະມີການສ້າງຕັ້ງຄັງອາຫານສໍາຮອງຂະໜາດນ້ອຍໆໄວ້ ເພື່ອອໍານວຍໃຫ້ ມີການ
ຮັບມືໄດ້ຢ່າງລາບລື່ນ ກັບສະພາວະສຸກເສີນດ້ານເຂົ້າປາອາຫານນັ້ນ ແລະສອງມາກໍແມ່ນ
ຄວນຈະສ້າງຕັ້ງອາຫານສໍາຮອງແບບປັບປຸງໃໝ່ໄວ້ເພື່ອຊ່ອຍປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ລາຄາເຂົ້າປາ
ອາຫານໃນທ້ອງຕະຫລາດ ຖີບໂຕສູງຂຶ້ນ.
