ເຖິງແມ່ນວ່າການແຜ່ລະບາດຂອງໄວຣັສໂຄໂຣນາຈະເລີ້ມຜ່ອນລົງແດ່ແລ້ວຢູ່ໃນບາງພາກຂອງສະຫະລັດກໍຕາມ, ແຕ່ຫຼາຍຄົນກໍຍັງມັກການຈັດສົ່ງສິ່ງຂອງແບບບໍ່ຕ້ອງໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄົນເລີຍ. ບໍລິສັດນຶ່ງແມ່ນມີໄວ້ຢູ່ທີ່ນີ້ເພື່ອຊ່ວຍຄົນ- ໂດຍໃຊ້ ຫຸ່ນຍົນ ຫລືໂຣບອດຂອງຕົນໃນການສົ່ງສິ່ງຂອງ. Deana Mitchell ມີລາຍງານກ່ຽວກັບເລື້ອງນີ້ມາຈາກນະຄອນອອສຕິນຂອງລັດເທັກຊັສ ຊຶ່ງບົວສະຫວັນ ຈະນໍາມາສະເໜີທ່ານໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ.
ເມື່ອສັ່ງຊື້ພິຊຊ່າຢູ່ໃນນະຄອນອອສຕິນຂອງລັດເທັກຊັສ ແລ້ວມັນອາດຈະຖືກຂົນສົ່ງມາໃຫ້ໂດຍຫຸ່ນຍົນ ຫລື ໂຣບອດສາມລໍ້ ອັນໃດອັນນຶ່ງໃນ 10 ອັນທີ່ມີຢູ່ນັ້ນ.
ບໍລິສັດທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງຫຸ່ນຍົນພວກນີ້ ກ່າວວ່າ ຕົນຫວັງວ່າຈະໃຫ້ຫຸ່ນຍົນ ສົ່ງສິນຄ້າໄດ້ຫຼາຍຊະນິດນອກເໜືອໄປຈາກພິຊຊ່າອີກ.
ທ່ານ ລຸກ ສະນາຍເດີ້ (Luke Schneider), CEO ຂອງບໍລິສັດ ຣີແຟຣັກເຊິນ ເອໄອ (Refraction AI) ກ່າວວ່າ:
"ພວກເຮົາພຽງແຕ່ວາດພາບເບິ່ງອະນາຄົດທີ່ເວົ້າໄດ້ວ່າ ນີ້ແມ່ນມາດຕະຖານທີ່ແທ້ຈິງສໍາລັບການຈັດສົ່ງສິ່ງຂອງ."
ຫຼາຍບໍລິສັດກໍາລັງພະຍາຍາມແກ້ໄຂບັນຫາຂອງ “ການຈັດສົ່ງທີ່ຂໍມາໃນໄລຍະ ນຶ່ງໄມສຸດທ້າຍຂອງຂາທ້າຍສຸດໃນຖ້ຽວເດີນທາງເອົາສິນຄ້າໄປສົ່ງຢູ່ເຮືອນຫຼື ບ່ອນເຮັດວຽກ. ທ່ານສະນາຍເດີ້ (Schneider) ຄິດວ່າ ທ່ານໄດ້ແກ້ໄຂມັນດ້ວຍການໃຊ້ຫຸ່ນຍົນຈັດສົ່ງທີ່ມີຂະໜາດ “ພໍດີກັບການຂໍຮ້ອງນັ້ນ”, ເຊິ່ງສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວ ໄດ້ປະຕິບັດງານຢູ່ໃນເລນຂອງລົດຖີບຢູ່ຫົນທາງ ແລະມີລາຄາຖືກກວ່າ ແລະເປັນມິດກັບສິ່ງແວດລ້ອມຫຼາຍກວ່າລົດອີກດ້ວຍ.
ທ່ານ ສະນາຍເດີ້ (Schneider) ກ່າວດັ່ງນີ້:
"ພວກເຮົາປະຕິບັດງານຂ້ອນຂ້າງວ່າ ຢູ່ໃນເຂດຄຸ້ມນ້ອຍໆ ທີ່ມີຂະໜາດພໍດີ ຫລື Goldilocks, ບ່ອນທີ່ພວກເຮົາໃຊ້ມັນຫລາຍກວ່າຫຸ່ນຍົນທີ່ຖືກຕັ້ງໂປຣແກຣມ ໃຫ້ຍ່າງຢູ່ຕາມທາງຍ່າງ ແຕ່ເປັນວິທີແກ້ໄຂບັນຫາໃນການຄວບຄຸມຕົນເອງແບບອັດຕະໂນມັດ ທີ່ງ່າຍກວ່າການໃຊ້ຍານພາຫະນະແລ່ນແບບອັດຕະໂນ ມັດໂດຍທັງໝົດເລີຍນັ້ນໄດ້."
ແຕ່ນັກຊ່ຽວຊານຄົນນຶ່ງ ຊີ້ໃຫ້ແຈງວ່າ ຫຸ່ນຍົນໃນການຈັດສົ່ງສິ່ງຂອງແມ່ນປະເຊີນກັບອຸປະສັກຫລາຍອັນ.
ທ່ານນາງ ແອນດຣາ ຄິເອ (Andra Keay) ເປັນຜູ້ອໍານວຍການດ້ານບໍລິຫານຂອງບໍລິສັດໂຣບອດໃນເຂດຊີລິຄອນ ວາລີ (Silicon Valley Robotics).
ທ່ານນາງກ່າວຜ່ານທາງ Skype ວ່າ:
"ເຮືອນຂອງປະຊາຊົນມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍກ່ວາຖະໜົນຫົນທາງອີກ, ແລະເພາະ ສະນັ້ນ ມັນຈຶ່ງມີຄວາມສະຫລັບຊັບຊ້ອນຫຼາຍທີ່ສຸດເລີຍ."
ລູກຄ້າຕ້ອງໄດ້ອອກມາ ແລະໃສ່ລະຫັດເຂົ້າໄປ ເພື່ອຈະເອົາສິນຄ້າທີ່ເຂົາເຈົ້າສັ່ງນັ້ນໄດ້. ແຕ່ສຳລັບດຽວນີ້, ຫຸ່ນຍົນແມ່ນມີຜູ້ຊ່ວຍແລ້ວ.
ຜູ້ຕິດຕາມຄົນນຶ່ງ ຕິດຕາມລົດຈັກສະກູດເຕີທີ່ແລ່ນດ້ວຍໄຟຟ້າ ເພື່ອໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງເປັນໄປດ້ວຍດີ - ພຽງແຕ່ໄປຈົນກວ່າປັນຍາປະດິດຂອງຫຸ່ນຍົນຈະຮຽນຮູ້ຫົນທາງໄດ້ດີເທົ່ານັ້ນ.
ຫຸ່ນຍົນບໍ່ພຽງແຕ່ທໍາການຂັບເຄື່ອນເອົາເອງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຖືກຕິດຕາມກວດກາຈາກໄລຍະໄກໂດຍສະມາຊິກພະນັກງານຂອງບໍລິສັດ Refraction ຜູ້ທີ່ສາມາດ ທໍາການຄວບຄຸມໄດ້ຖ້າຫາກຈໍາເປັນ.
ໂຣບອດ Rev-1 ສາມາດໄປໄວເຖິງ 24 ກິໂລແມັດຕໍ່ຊົ່ວໂມງ ໂດຍຖືເອົາຖົງ ເຄື່ອງອາຫານການກິນ 7 ຖົງໄປສົ່ງ. ມັນຮູ້ຈັກສັນຍານປ້າຍຈະລາຈອນ ແລະປ້າຍຕ່າງໆ.
ທ່ານ ສະນາຍເດີ້ (Schneider) ເວົ້າວ່າ ມັນເປັນພຽງແຕ່ເລື່ອງທີ່ວ່າຈະແມ່ນ ຕອນໃດເທົ່ານັ້ນ ກ່ອນທີ່ຫຸ່ນຍົນປະເພດເຫຼົ່ານີ້ຈະມີຢູ່ທຸກແຫ່ງທຸກຫົນ.
ທ່ານກ່າວດັ່ງນີ້:
"ພວກເຮົາຄິດວ່າ ການແກ້ໄຂການຂົນສົ່ງສິ່ງຂອງໃນໄລຍະໄມສຸດທ້າຍທີ່ເໝາະ ເຈາະກັບຂະໜາດຂອງການສັ່ງເຄື່ອງນີ້ ເປັນສິ່ງທີ່ເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ມັນຈະມີໄວ້ ໃຫ້ໃຊ້ ແລະມັນກໍເປັນວິທີທີ່ເໝາະສົມສໍາລັບປະເທດທີ່ຈະກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ."
ບໍລິສັດນີ້ຫວັງວ່າຈະຂະຫຍາຍໄປສູ່ການຈັດສົ່ງເຄື່ອງຍ່ອຍທີ່ເປັນອາຫານ ການກິນ, ຢາປົວພະຍາດ ແລະສິນຄ້າອື່ນໆອີກ.
