ວິທີການຜະລິດນົມງົວສົດໃນອະນາຄົດ ໄດ້ມາເຖິງຟາມ
ແຫ່ງນຶ່ງໃນລັດ Maryland ຫ່າງຈາກນະຄອນຫລວງ
ວໍຊິງຕັນອອກໄປ ປະມານນຶ່ງຊົ່ວໂມງ ຊຶ່ງບໍ່ໄດ້ໃຊ້ຄົນຮີດ
ນົມງົວອີກແລ້ວ. ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ Steve Baragona
ໄດ້ໄປເບິ່ງຟາມແຫ່ງນີ້ ແລະ ມີລາຍງານມາເລົ່າສູ່ຟັງ
ດັ່ງ ໄຊຈະເລີນສຸກ ຈະນຳມາສະເໜີທ່ານ.
ເບິ່ງວີດີໂອ ພາສາລາວ ກ່ຽວກັບລາຍງານນີ້:
ຢູ່ທີ່ຟາມນົມງົວ Woodbourne Creamery ທີ່ລັດ Maryland ນອກນະຄອນຫລວງ
ວໍຊິງຕັນ ພໍຮອດເວລາຮີດນົມ ພວກງົວຈະພາກັນມາຢືນລໍຖ້າຄິວ ເຂົ້າໄປຍັງຄອກບ່ອນ
ທີ່ມີຫຸ່ນຍົນ ຫລື ເຄື່ອງຈັກຮີດນົມ.
ເຈົ້າຂອງໂຮງງານ John Fendrick ຈະຕິດຕາມເບິ່ງການຮີດນົມຂອງງົວຂອງລາວ
ຢູ່ຈໍຄອມພິວເຕີ້ນ້ອຍໃກ້ໆນັ້ນ ແລະວຽກທີ່ລາວຕ້ອງເຮັດ ກໍມີແຕ່ເທົ່ານັ້ນແຫລະ.
ລາວອະທິບາຍວ່າ:
“ປະຕູຄອກຈັກຮີດນົມຈະເປີດຂຶ້ນ ແລ້ວງົວກໍຈະຍ່າງເຂົ້າໄປ ໃຫ້ເຄື່ອງຈັກຮີດ
ເອົານ້ຳນົມອອກ. ພໍແລ້ວໆ ປະຕູກໍຈະເປີດຂຶ້ນ ແລ້ວງົວກໍຈະຍ່າງອອກມາ.”
ວຽກທຸກຢ່າງແມ່ນເຄື່ອງຈັກ ຫລືຫຸ່ນຍົນຮີດນົມ ເຮັດເອງໝົດ ຄືຫຸ່ນຍົນຈະໃຊ້ແສງ
ເລເຊີແນໄປທີ່ຫົວນົມຂອງງົວ ແລະ ອະນາໄມ ຫລືທຳຄວາມສະອາດມັນ ແລ້ວກໍເອົາ
ທໍ່ຮີດນ້ຳນົມ ໄປສຸບໃສ່ນົມຂອງງົວ ແລະ ຮີດເອົານ້ຳນົມອອກມາ. ແລະມັນຍັງກວດ
ເບິ່ງອີກວ່າ ມີສິ່ງເປິະເປື້ອນໃດໆ ຢູ່ໃນນ້ຳນົມນັ້ນຫລືບໍ່ ແລະ ຖ້າມີ ມັນກໍຈະພົ່ນສິ່ງ
ເປິະເປືອນນັ້ນຖິ້ມ.
ເວລາໃດທີ່ນ້ຳນົມງົວໄຫລເຂົ້າທໍ່ຊ້າລົງ ເຄື່ອງຈັກຮີດນົມກໍຈະຮູ້ວ່າ ຕ້ອງຢຸດຮີດ ແລ້ວ
ທໍ່ຮີດນົມງົວນັ້ນກໍຈະປ່ອຍນົມ ແລ້ວງົວກໍຈະຍ່າງອອກມາຈາກຄອກ.
ຫຸ່ນຍົນຮີດນົມກຳລັງໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມ ແລະ ຖືກນຳໃຊ້ຫລາຍຂຶ້ນຢູ່ໃນທົ່ວສະຫະລັດ
ຢູໂຣບ ແລະ ອອສເຕຣເລຍ. John Fendrick ເວົ້າວ່າ ມັນເຮັດໃຫ້ຊີວິດໃນຟາມງົວ
ປ່ຽນໄປຢ່າງສິ້ນເຊີງ.
John Fendrick ເວົ້າວ່າ “ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ ກໍແມ່ນວ່າເຈົ້າໄດ້ອິດສະລະພາບ
ຂອງເຈົ້າຄືນມາ ຄືມັນອຳນວຍໃຫ້ຂ້ອຍ ຫລືວ່າພວກຄົນ ທີ່ທຳງານໃຫ້ຂ້ອຍ ມີ
ເວລາໄດ້ເຮັດວຽກອື່ນໆ ຢູ່ໃນຟາມ.”
ຟາມນົມງົວສ່ວນໃຫຍ່ ແມ່ນຕ້ອງເອົາງົວມາຮີດນ້ຳນົມ ມື້ລະສອງເທື່ອ ຄືໃນຕອນເຊົ້າ
ມືດ ກັບຕອນກາງຄືນ ທຸກໆມື້ ບໍ່ວ່າ ຝົນຈະຕົກ ຫລືແດດຈະອອກ.
ແຕ່ວ່າຢູ່ທີ່ຟາມຂອງ John Fendrick ນັ້ນ ງົວຂອງລາວແມ່ນຈະ ອອກໄປກິນຫຍ້າ
ຢູ່ທົ່ງໝົດມື້ ຈົນຮອດເວລາທີ່ມັນຮູ້ສຶກວ່າ ຕ້ອງການ ທີ່ຈະຮີດເອົານ້ຳນົມອອກ ຈຶ່ງຈະ
ເຂົ້າມາຄອກບ່ອນຮີດນົມ. ງົວບາງໂຕ ເຂົ້າມາໃນຕອນເດິກໆ ກໍມີ.
John Fendrick ຮອດບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄປຢູ່ຫັ້ນເພື່ອເບິ່ງງົວ. ລາວສາມາດເບິ່ງຈາກ
ໂທລະສັບມືຖືຂອງລາວໄດ້.
John Fendrick ເວົ້າວ່າ “ຄວາມຈິງແລ້ວ ດ້ວຍໂທລະສັບອັນນີ້ຂອງຂ້ອຍ ຂ້ອຍ
ສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກຢ່າງ ທີ່ຂ້ອຍເຮັດຕາມປົກກະຕິຢູ່ໂຮງ ງານເຮັດນ້ຳນົມນັ້ນ.”
ລາວສາມາດຮູ້ໄດ້ເຊັ່ນກັນວ່າ ເວລາໃດງົວແຕ່ລະໂຕເຂົ້າໄປຮີດນ້ຳນົມເທື່ອສຸດທ້າຍ
ແລະ ຜະລິດນ້ຳນົມອອກມາຫລາຍສ່ຳໃດ. ແລະໂທລະ ສັບຂອງລາວກໍຈະບອກລາວ
ເຊັ່ນກັນວ່າ ງົວໂຕໃດບໍ່ໄດ້ເຂົ້າມາຮີດເອົາ ນ້ຳນົມອອກ ດົນແລ້ວ. ລາວເວົ້າວ່າ:
“ພວກເຮົາກໍຕ້ອງໄປຊອກຫາງົວໂຕນັ້ນ ແລະກວດເບິ່ງວ່າ ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງບໍ່
ເຂົ້າມາຮີດນົມ.”
ຫຸ່ນຍົນຮີດນົມບໍ່ແມ່ນລາຄາຖືກໆ. Fendrick ຕ້ອງຈ່າຍເງິນໄປຫລາຍກ່ວາ 150,000
ດອລລ່າ ແຕ່ລາວກ່າວວ່າ ການຈ້າງຄົນມາຮີດນົມງົວ ກໍບໍ່ຖືກຄືກັນ. ລາວເວົ້າຕື່ມວ່າ:
“ໃນອີກ 3 ປີ ຂ້ອຍກໍຈະໄດ້ທຶນຄືນມາໝົດ ແລະຂ້ອບກໍບໍ່ຕ້ອງໄດ້ເປັນຄົນ ທີ່
ຕ້ອງມາຮີດນົມທຸກເຊົ້າທຸກຄືນ.”
ຊຶ່ງລາວເວົ້າວ່າ ມັນດີຫລາຍ ເພາະວ່າ ລາວບໍ່ມັກຮີດນົມງົວ.
ລາວບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດເພາະວ່າລາວມີຫຸ່ນຍົນຮີດນົມ ທີ່ຮີດນົມໃຫ້ລາວໄດ້ ມື້ລະ 475
ລິດ ແລະລາວກໍບໍ່ຕ້ອງໄດ້ຈັບນົມງົວນຳ.
ແຫ່ງນຶ່ງໃນລັດ Maryland ຫ່າງຈາກນະຄອນຫລວງ
ວໍຊິງຕັນອອກໄປ ປະມານນຶ່ງຊົ່ວໂມງ ຊຶ່ງບໍ່ໄດ້ໃຊ້ຄົນຮີດ
ນົມງົວອີກແລ້ວ. ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ Steve Baragona
ໄດ້ໄປເບິ່ງຟາມແຫ່ງນີ້ ແລະ ມີລາຍງານມາເລົ່າສູ່ຟັງ
ດັ່ງ ໄຊຈະເລີນສຸກ ຈະນຳມາສະເໜີທ່ານ.
ເບິ່ງວີດີໂອ ພາສາລາວ ກ່ຽວກັບລາຍງານນີ້:
ຢູ່ທີ່ຟາມນົມງົວ Woodbourne Creamery ທີ່ລັດ Maryland ນອກນະຄອນຫລວງ
ວໍຊິງຕັນ ພໍຮອດເວລາຮີດນົມ ພວກງົວຈະພາກັນມາຢືນລໍຖ້າຄິວ ເຂົ້າໄປຍັງຄອກບ່ອນ
ທີ່ມີຫຸ່ນຍົນ ຫລື ເຄື່ອງຈັກຮີດນົມ.
ເຈົ້າຂອງໂຮງງານ John Fendrick ຈະຕິດຕາມເບິ່ງການຮີດນົມຂອງງົວຂອງລາວ
ຢູ່ຈໍຄອມພິວເຕີ້ນ້ອຍໃກ້ໆນັ້ນ ແລະວຽກທີ່ລາວຕ້ອງເຮັດ ກໍມີແຕ່ເທົ່ານັ້ນແຫລະ.
ລາວອະທິບາຍວ່າ:
“ປະຕູຄອກຈັກຮີດນົມຈະເປີດຂຶ້ນ ແລ້ວງົວກໍຈະຍ່າງເຂົ້າໄປ ໃຫ້ເຄື່ອງຈັກຮີດ
ເອົານ້ຳນົມອອກ. ພໍແລ້ວໆ ປະຕູກໍຈະເປີດຂຶ້ນ ແລ້ວງົວກໍຈະຍ່າງອອກມາ.”
ວຽກທຸກຢ່າງແມ່ນເຄື່ອງຈັກ ຫລືຫຸ່ນຍົນຮີດນົມ ເຮັດເອງໝົດ ຄືຫຸ່ນຍົນຈະໃຊ້ແສງ
ເລເຊີແນໄປທີ່ຫົວນົມຂອງງົວ ແລະ ອະນາໄມ ຫລືທຳຄວາມສະອາດມັນ ແລ້ວກໍເອົາ
ທໍ່ຮີດນ້ຳນົມ ໄປສຸບໃສ່ນົມຂອງງົວ ແລະ ຮີດເອົານ້ຳນົມອອກມາ. ແລະມັນຍັງກວດ
ເບິ່ງອີກວ່າ ມີສິ່ງເປິະເປື້ອນໃດໆ ຢູ່ໃນນ້ຳນົມນັ້ນຫລືບໍ່ ແລະ ຖ້າມີ ມັນກໍຈະພົ່ນສິ່ງ
ເປິະເປືອນນັ້ນຖິ້ມ.
ເວລາໃດທີ່ນ້ຳນົມງົວໄຫລເຂົ້າທໍ່ຊ້າລົງ ເຄື່ອງຈັກຮີດນົມກໍຈະຮູ້ວ່າ ຕ້ອງຢຸດຮີດ ແລ້ວ
ທໍ່ຮີດນົມງົວນັ້ນກໍຈະປ່ອຍນົມ ແລ້ວງົວກໍຈະຍ່າງອອກມາຈາກຄອກ.
ຫຸ່ນຍົນຮີດນົມກຳລັງໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມ ແລະ ຖືກນຳໃຊ້ຫລາຍຂຶ້ນຢູ່ໃນທົ່ວສະຫະລັດ
ຢູໂຣບ ແລະ ອອສເຕຣເລຍ. John Fendrick ເວົ້າວ່າ ມັນເຮັດໃຫ້ຊີວິດໃນຟາມງົວ
ປ່ຽນໄປຢ່າງສິ້ນເຊີງ.
John Fendrick ເວົ້າວ່າ “ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ ກໍແມ່ນວ່າເຈົ້າໄດ້ອິດສະລະພາບ
ຂອງເຈົ້າຄືນມາ ຄືມັນອຳນວຍໃຫ້ຂ້ອຍ ຫລືວ່າພວກຄົນ ທີ່ທຳງານໃຫ້ຂ້ອຍ ມີ
ເວລາໄດ້ເຮັດວຽກອື່ນໆ ຢູ່ໃນຟາມ.”
ຟາມນົມງົວສ່ວນໃຫຍ່ ແມ່ນຕ້ອງເອົາງົວມາຮີດນ້ຳນົມ ມື້ລະສອງເທື່ອ ຄືໃນຕອນເຊົ້າ
ມືດ ກັບຕອນກາງຄືນ ທຸກໆມື້ ບໍ່ວ່າ ຝົນຈະຕົກ ຫລືແດດຈະອອກ.
ແຕ່ວ່າຢູ່ທີ່ຟາມຂອງ John Fendrick ນັ້ນ ງົວຂອງລາວແມ່ນຈະ ອອກໄປກິນຫຍ້າ
ຢູ່ທົ່ງໝົດມື້ ຈົນຮອດເວລາທີ່ມັນຮູ້ສຶກວ່າ ຕ້ອງການ ທີ່ຈະຮີດເອົານ້ຳນົມອອກ ຈຶ່ງຈະ
ເຂົ້າມາຄອກບ່ອນຮີດນົມ. ງົວບາງໂຕ ເຂົ້າມາໃນຕອນເດິກໆ ກໍມີ.
John Fendrick ຮອດບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄປຢູ່ຫັ້ນເພື່ອເບິ່ງງົວ. ລາວສາມາດເບິ່ງຈາກ
ໂທລະສັບມືຖືຂອງລາວໄດ້.
John Fendrick ເວົ້າວ່າ “ຄວາມຈິງແລ້ວ ດ້ວຍໂທລະສັບອັນນີ້ຂອງຂ້ອຍ ຂ້ອຍ
ສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກຢ່າງ ທີ່ຂ້ອຍເຮັດຕາມປົກກະຕິຢູ່ໂຮງ ງານເຮັດນ້ຳນົມນັ້ນ.”
ລາວສາມາດຮູ້ໄດ້ເຊັ່ນກັນວ່າ ເວລາໃດງົວແຕ່ລະໂຕເຂົ້າໄປຮີດນ້ຳນົມເທື່ອສຸດທ້າຍ
ແລະ ຜະລິດນ້ຳນົມອອກມາຫລາຍສ່ຳໃດ. ແລະໂທລະ ສັບຂອງລາວກໍຈະບອກລາວ
ເຊັ່ນກັນວ່າ ງົວໂຕໃດບໍ່ໄດ້ເຂົ້າມາຮີດເອົາ ນ້ຳນົມອອກ ດົນແລ້ວ. ລາວເວົ້າວ່າ:
“ພວກເຮົາກໍຕ້ອງໄປຊອກຫາງົວໂຕນັ້ນ ແລະກວດເບິ່ງວ່າ ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງບໍ່
ເຂົ້າມາຮີດນົມ.”
ຫຸ່ນຍົນຮີດນົມບໍ່ແມ່ນລາຄາຖືກໆ. Fendrick ຕ້ອງຈ່າຍເງິນໄປຫລາຍກ່ວາ 150,000
ດອລລ່າ ແຕ່ລາວກ່າວວ່າ ການຈ້າງຄົນມາຮີດນົມງົວ ກໍບໍ່ຖືກຄືກັນ. ລາວເວົ້າຕື່ມວ່າ:
“ໃນອີກ 3 ປີ ຂ້ອຍກໍຈະໄດ້ທຶນຄືນມາໝົດ ແລະຂ້ອບກໍບໍ່ຕ້ອງໄດ້ເປັນຄົນ ທີ່
ຕ້ອງມາຮີດນົມທຸກເຊົ້າທຸກຄືນ.”
ຊຶ່ງລາວເວົ້າວ່າ ມັນດີຫລາຍ ເພາະວ່າ ລາວບໍ່ມັກຮີດນົມງົວ.
ລາວບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດເພາະວ່າລາວມີຫຸ່ນຍົນຮີດນົມ ທີ່ຮີດນົມໃຫ້ລາວໄດ້ ມື້ລະ 475
ລິດ ແລະລາວກໍບໍ່ຕ້ອງໄດ້ຈັບນົມງົວນຳ.
