ເບິ່ງວີດີໂອລາຍງານ ແລະຮຽນພາສາອັງກິດໄປພ້ອມ:
ທ່ານ ເຊັດ ດີໂບລທ໌ (Seth DeBolt) ເປັນນັກວິທະຍາສາດດ້ານພຶກສາຊາດ ທີ່ມະຫາວິທະ
ຍາໄລ ເຄັນທັກກີ (Kentucky) ໃນສະຫະລັດ. ທ່ານແລະນັກຄົ້ນຄວ້າຄົນອື່ນໆ ຢາກຊອກ
ຫາແຫລ່ງເຊື້ອໄຟ ມາໃຫ້ແກ່ພວກຄົນທຸກຈົນ ຢູ່ໃນເຂດຊົນນະບົດຂອງ ບັນດາປະເທດກໍາລັງ
ພັດທະນາ ເພື່ອໃຊ້ເຮັດໄຟຟ້າ.
ອົງການສະຫະປະຊາຊາດເພື່ອການພັດທະນາ ຫລື UNDP ເວົ້າວ່າ ຄົນຈໍານວນ 1500
ລ້ານຄົນ ແມ່ນບໍ່ມີ ໄຟຟ້າ ໃຊ້. 1 ພັນຄົນ ມີໄຟຟ້າໃຊ້ ແຕ່ກໍບໍ່ມີແຫລ່ງສະໜອງກະແສໄຟ
ອັນໝັ້ນຄົງ.
ສາດສະດາຈານ ດີໂບລທ໌ ໄດ້ເດີນທາງໄປຍັງເຂດຊົນນະບົດຂອງອິນໂດເນເຊຍ ເພື່ອດໍາເນີນ
ການສຶກສາຄົ້ນຄວ້າ. ທ່ານໄດ້ພົບວ່າ ໃນແຕ່ລະແຫ່ງຫົນທີ່ທ່ານໄປ ແມ່ນບໍ່ໄດ້ມີການປ່ອຍ
ໃຫ້ຜະລິດຕະຜົນກະສິກໍາ ສູນເສຍໄປໂດຍເປົ່າປະໂຫຍດ. ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ຊາວກະສິກອນ
ປູກແມ່ນຖືກນໍາມາໃຊ້ເຮັດບາງສິ່ງບາງຢ່າງ. ແມ່ນແຕ່ສິ່ງເສດເຫລືອຈາກໝາກໄມ້ທີ່ຄົນບໍ່ກິນ
ນັ້ນ ກໍເອົາໄປເຮັດເປັນອາຫານໄກ່.
ການມີສິ່ງເສດເຫລືອໜ້ອຍ ກໍໝາຍຄວາມວ່າ ມີສິ່ງຂອງສໍາລັບໃຊ້ໃນການເຮັດເຊື້ອໄຟໄດ້
ໜ້ອຍ. ການປູກພືດອັນອື່ນອີກຕ່າງຫາກ ເພື່ອເຮັດເຊື້ອໄຟ ກໍຈະເປັນການເອົາດິນທີ່ໃຊ້
ປູກພືດເປັນອາຫານນັ້ນໄປປູກອັນອື່ນ ຊຶ່ງເປັນສິ່ງທີ່ສາດສະດາຈານ ດີໂບລທ໌ ບໍ່ຢາກເຮັດ.
ທ່ານອະທິບາຍວ່າ:
“ພວກປະຊາຊົນທີ່ມີຄວາມສ່ຽງຫລາຍທີ່ສຸດ ຕໍ່ການມີຄວາມທຸກຈົນທາງດ້ານ
ພະລັງງານ ປົກກະຕິແລ້ວ ກໍແມ່ນພວກດຽວກັນ ກັບພວກທີ່ມີບັນຫາຄວາມບໍ່
ໝັ້ນຄົງດ້ານອາຫານ ດັ່ງທີ່ເຫັນນັ້ນແລ້ວ. ແລະເພາະສະນັ້ນ ການປ່ຽນແປງໃດໆ
ໃນດ້ານປະລິມານຂອງອາຫານ ທີ່ມີຢູ່ນັ້ນ ກໍແມ່ນຈະເປັນຜົນຮ້າຍທີ່ສຸດ ຕໍ່ຄົນ
ກຸ່ມນັ້ນ.”
ແຕ່ວ່າ ທ່ານກໍໄດ້ພົບສິ່ງ
ຂອງສອງຢ່າງ ທີ່ມີແຫລ່ງ
ສະໜອງຢ່າງຫລວງຫລາຍ
ແລະຈະບໍ່ກໍ່ໃຫ້ມີການແຂ່ງ
ຂັນກັນລະຫວ່າງອາຫານ
ແລະເຊື້ອໄຟ. ສອງສິ່ງນັ້ນ
ກໍຄື ກະໂປະໝາກພ້າວ
ແລະແກ່ນໝາກມ່ວງ ທີ່
ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ແມ່ນຖືກ
ໂຍນຖິ້ມ. ແຕ່ສາດສະດາ
ຈານ DeBolt ເວົ້າວ່າ ກະໂປະໝາກພ້າວ ແລະແກ່ນໝາກມ່ວງ ມີພະລັງງານຝັງຢູ່ນໍາ
ຢ່າງຫລວງຫລາຍ. ທ່ານກ່າວວ່າ ສິ່ງຂອງພວກນີ້ ມີຄຸນຄ່າອັນ "ດີເລີດ" ໃນການສ້າງ
ອາຍຮ້ອນ ຊຶ່ງທ່ານສົມທຽບໃສ່ກັບຖ່ານຫີນ ທີ່ມີຄຸນນະພາບຕໍ່າ ຫາປານກາງ.
ແກ່ນໝາກໂອລິຟ, ໝາກພີຈ,
ໝາກແຊຣີ ຫລື ກາບໝາກບົກ
-ອາລເມິນ ຫລືໝາກກໍ່-ວອລນັດ
ກໍມີຄຸນນະປະໂຫຍດແບບດຽວ
ກັນ. ສິ່ງທີ່ຕ້ອງການກໍຄື ວິທີ
ປ່ອຍພະລັງງານອອກມາຈາກ
ຂອງພວກນີ້.
ທ່ານ ເຊັດ ດີໂບລທ໌ ກ່າວ
ອີກວ່າ ບໍລິສັດນຶ່ງຢູ່ອິນເດຍ
ທີ່ຊື່ວ່າ Husk Power
Systems ກໍາລັງໃຊ້ເຄື່ອງ
ປັ່ນໄຟຟ້ານ້ອຍ ຢູ່ໃນໝູ່ບ້ານຕ່າງໆ ເພື່ອຜະລິດໄຟຟ້າຈາກເປືອກເຂົ້າ ຫລືຂີ້ແກບ. ຂັ້ນຕອນ
ທີ່ນໍາໃຊ້ນັ້ນເອີ້ນວ່າ ການເຮັດໃຫ້ເປັນອາຍແກັສ ຫລື gasification. ການຈູດເຜົາວັດຖຸຈາກ
ຕົ້ນພືດ ຢູ່ໃນຫ້ອງທີ່ມີທາດອັອກຊີເຈນຕໍ່າ ຈະປ່ອຍອາຍແກັສອອກມາ. ແລະອາຍແກັສທີ່ວ່າ
ນີ້ ກໍສາມາດເອົາໄປໃຊ້ເປັນເຊື້ອໄຟ ແລ່ນເຄື່ອງຈັກທີ່ປັ່ນກົງຫັນຜະລິດໄຟຟ້ານັ້ນໄດ້.
ສາດສະດາຈານ ດີໂບລທ໌ ກ່າວວ່າ ທ່ານແລະທີມງານຂອງທ່ານເຫັນວ່າ ມີຄວາມເປັນໄປໄດ້
ໃນການຜະລິດພະລັງງານ ຈາກກະໂປະໝາກພ້າວ ແລະແກ່ນໝາກມ່ວງ.
ທ່ານ ເຊັດ ດີໂບລທ໌ ເວົ້າວ່າ “ພືດພວກນີ້ ແມ່ນປູກຢູ່ໜີ້ ແລະທີ່ນີ້ກໍເປັນເຂດທີ່ມີ
ຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄວາມທຸກຈົນທາງພະລັງງານຖືກຜ່ອນເບົາ
ລົງໄດ້ ຢ່າງໜ້ອຍກໍໃນລະດັບໃດລະດັບນຶ່ງ ໂດຍການໃຊ້ລະບົບການຜະລິດ
ຂະໜາດນ້ອຍເຫລົ່ານີ້.”
ທີມຄົ້ນຄວ້າຂອງທ່ານ ດີໂບລທ໌ ຫາກໍພິມລາຍງານການສຶກສາຄົ້ນຄວ້າຂອງພວກເຂົາເຈົ້າ
ອອກເຜີຍແຜ່ ຢູ່ໃນບົດບັນທຶກຂອງສະຖາບັນສຶກສາວິທະຍາສາດແຫ່ງຊາດ ຫລື
Proceedings of the National Academy of Sciences. ລາຍງານເວົ້າວ່າ ລະບົບ
ການຜະລິດຂະໜາດນ້ອຍເຫລົ່ານີ້ ສາມາດສະໜອງພະລັງງານໃຫ້ໄດ້ ຫລາຍເຖິງ 13%
ຂອງຄວາມຕ້ອງການພະລັງງານຂອງປະເທດ ເຊັ່ນອິນໂດເນເຊຍນັ້ນ. ປະເທດໃນເຂດຮ້ອນ
ອື່ນໆ ທີ່ປູກໝາກພ້າວ, ໝາກມ່ວງ ແລະໝາກໄມ້ທີ່ມີລັກສະນະຄ້າຍກັນນີ້ ໃນຈໍານວນ
ຫລວງຫລາຍ ກໍສາມາດໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດແບບດຽວກັນ.
ແຕ່ຢ່າງໃດກໍຕາມ ສາດສະດາຈານ ດີໂບລທ໌ ກ່າວວ່າ ວິທີນີ້ກໍບໍ່ແມ່ນວິທີການແກ້ບັນຫາ
ອັນດີເລີດດອກ. ມັນຍັງມີບັນຫາທາງດ້ານເຕັກນິກຫລານຍຢ່າງ ເຊັ່ນວ່າ ຈະຈັດການ
ແນວໃດຈຶ່ງຈະປອດໄພກັບເສດຂີ້ເຫຍື້ອ ທີ່ເປັນອັນຕະລາຍ ທີ່ລະບົບການຜັນປ່ຽນໄປ
ເປັນອາຍແກັສ ອາດຜະລິດຂຶ້ນມາໄດ້ນັ້ນ. ແລະມັນກໍຕ້ອງມີເງິນທຶນອີກ ເພື່ອຈະໃຫ້
ໂຄງການເຫລົ່ານີ້ ເລີ້ມຕົ້ນຂຶ້ນໄດ້.
ແລະນັ້ນ ກໍຄືລາຍງານການກະສິກໍາຂອງວີໂອເອ ພະແນກພາສາອັງກິດພິເສດ ຫລື
VOA Special English ສໍາລັບທ່ານທີ່ຕ້ອງການຮຽນພາສາອັງກິດ.