ລະບົບລົດໄຟຂອງອິນເດຍ ແມ່ນໂຮມຢູ່ໃນພວກລະບົບທີ່ໃຫຍ່
ແລະຄົນ ໃຊ້ກັນຫລາຍທີ່ສຸດໃນໂລກ. ແຕ່ວ່າ ບໍ່ແມ່ນໃຊ້ແຕ່ຂົນ
ສົ່ງຄົນໂດຍສານເທົ່ານັ້ນ ລັດຖະບານອິນເດຍຍັງໃຊ້ຕາໜ່າງ
ອັນໃຫຍ່ຫລວງອັນນີ້ ເພື່ອສະໜອງຫ້ອງຮຽນເຄື່ອນທີ່ໃຫ້ແກ່
ເດັກນ້ອຍ ທີ່ຢູ່ເຂດສອກຫລີກຫ່າງ ໄກທີ່ສຸດ ຂອງປະເທດ. Aru
Pande ນັກຂ່າວວີໂອເອ ມີລາຍລະອຽດເລື້ອງນີ້ ຊຶ່ງບົວສະຫວັນ
ຈະນໍາມາສະເໜີທ່ານໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ.
ທ່ານ Raghave Pandya, ຄູສອນວິທະຍາສາດ ເປັນຄົນມັກ
ວິທະຍາສາດ ຫລາຍເຖິງຂັ້ນວ່າລາວໃຊ້ເວລາເຖິງ 6 ເດືອນຢູ່
ໃນລົດໄຟສາຍນີ້ເພື່ອຈະແບ່ງປັນຄວາມຝັກໄຝ່ດ້ານນີ້ຂອງລາວ
ກັບພວກຊາວໜຸ່ມ ຢູ່ທົ່ວອິນເດຍ.
ເບິ່ງວີດິໂອກ່ຽວຂ້ອງກັບລາຍງານນີ້:
ນາຍຄູ Pandya ເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍມີຄວາມຝັກໄຝ່ໃນການເຜີຍແຜ່ ແລະເຮັດໃຫ້
ຄົນຮູ້ຈັກ ກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ແລະກົນໄກທາງວິທະຍາສາດ ທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົານີ້. ຜູ້ຄົນຢາກຮູ້ວ່າ ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງເປັນແນວນັ້ນ ແນວນີ້ ແລະມັນເປັນແນວໃດ
ໄດ້ແບບໃດ.”
ທ່ານ Pandya ແມ່ນນຶ່ງໃນນາຍຄູ 40 ຄົນທີ່ຮຽນຈົບຂັ້ນປະລິນຍາໂທ ຊຶ່ງໄດ້ເອົາລົດ
ດ່ວນວິທະຍາສາດຂະບວນນີ້ ເປັນເຮືອນຢູ່ຂອງຕົນ ໃນຂະນະທີ່ມັນແລ່ນໄປ 19 ພັນກິ
ໂລແມັດທົ່ວອິນເດຍ ຕັ້ງແຕ່ເດືອນເມສາ ຫາເດືອນຕຸລາ ປີນີ້.
ລົດໄຟຈະໄປຈອດຢູ່ 62 ຈຸດແຕກຕ່າງກັນ ລວມທັງ ຢູ່ໃນນະຄອນຫລວງຂອງອິນເດຍ ບ່ອນທີ່ນັກຮຽນຫລາຍຮ້ອຍຄົນ ພາກັນລຽນແຖວ ເພື່ອຈະໄດ້ມີໂອກາດເຂົ້າໄປເບິ່ງການ
ວາງສະແດງທີ່ສຸມໃສ່ຊີວະນາໆ ພັນການອະນຸລັກທໍາມະຊາດແລະການປ່ຽນແປງຂອງ
ດິນຟ້າອາກາດ.
ມີຫລາຍກວ່າ 8 ລ້ານ 5 ແສນຄົນ ໄດ້ເຂົ້າຊົມຫ້ອງວາງສະແດງເຄື່ອນທີ່ ເທິງລົດໄຟຂະບວນນີ້ ຊຶ່ງເປັນໂຄງການທີ່ນາຍົກລັດຖະມົນຕີອິນເດຍ ໄດ້ເລີ້ມຕົ້ນຂຶ້ນໃນປີ 2007ເພື່ອ
ດຶງດູດເອົາຊາວໜຸ່ມ ເຂົ້າມາສົນໃຈກ່ຽວກັບວິທະຍາສາດຄືນອີກ.
ທ່ານ Chander Mohan ທີ່ປຶກສາປະຈໍາກົມວິທະຍາສາດ ແລະເທັກໂນໂລຈີ ເປັນຜູ້ທີ່
ຖືກມອບໝາຍໜ້າທີ່ໃຫ້ຊອກຫາວິທີທາງຕ່າວປີ້ນ ສິ່ງທີ່ທ່ານເອີ້ນວ່າຄວາມບໍ່ສົນໃຈທີ່
ນັບມື້ນັບເພີ້ມຂຶ້ນໃນຂະແໜງດັ່ງກ່າວ.
ທ່ານ Mohan ເວົ້າວ່າ: “ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງບໍ່ເອົາວິທະຍາສາດໄປຫາຄົນ ແທນທີ່
ຈະໃຫ້ຄົນໄປ ຫາວິທະຍາສາດ. ແລະມີຫຍັງອີກ ຈະດີໄປກວ່າຕາໜ່າງລົດໄຟ
ຂອງ ອິນເດຍ ຊຶ່ງມັນໃຫຍ່ມະຫາສານຫລາຍເຖິງຂັ້ນວ່າ ເປັນຕາໜ່າງທີ່ໃຫຍ່
ທີ່ສຸດໃນໂລກ. ແລະມັນກໍຂະຫຍາຍອອກໄປທົ່ວປະເທດອີກ. ແຕ່ລະທຸກຈອກ
ທຸກແຈ ແລະທຸກຊອກທຸກມຸມຂອງອິນເດຍ ແມ່ນຕິດຕໍ່ໃສ່ກັນໂດຍຕາໜ່າງ
ລົດໄຟ.”
ເບິ່ງວີດິໂອອີກເລື້ອງນຶ່ງກ່ຽວກັບລາຍງານນີ້:
ລົດດ່ວນວິທະຍາສາດຂະບວນນີ້ ຢຸດຢູ່ແຕ່ລະສະຖານີ ເປັນເວລາສາມ ຫາສີ່ມື້ ແລະພວກ
ຊາວໜຸ່ມ ມີໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມຫ້ອງທົດລອງ ແບບເຮັດຕົວຈິງເລີຍ ຊຶ່ງມີນາຍຄູ
ເປັນຜູ້ຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າທໍາການທົດລອງ ທີ່ເນັ້ນໃສ່ຫລັກການຂອງວິຊາເລກຫລືຄະນິດສາດ
ແລະວິທະຍາສາດ.
ສໍາລັບເດັກນ້ອຍບາງຄົນໃນນີ້ ໂດຍສະເພາະແມ່ນພວກທີ່ມາຈາກຕົວ ເມືອງນ້ອຍ ທີ່ຢູ່
ຂອບໄກທີ່ສຸດຂອງອິນເດຍແລ້ວ ສິ່ງນີ້ແມ່ນໂອກາດ ທີ່ຫາຍາກສໍາລັບຮຽນຮູ້ສິ່ງອື່ນໆ ນອກ
ເໜືອໄປຈາກການຮຽນຢູ່ໃນຫ້ອງ ທີ່ມີຝາກສີ່ດ້ານຂອງພວກເຂົາເຈົ້າ.
ສໍາລັບຄູ Raghave Pandya ແລ້ວ ການໄດ້ເຫັນສີໜ້າທ່າທາງອັນຕື່ນເຕ້ນຂອງພວກຊາວໜຸ່ມແລ້ວ ແມ່ນກຸ້ມຄ່າກັບການທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ເດີນທາງໄປໄກໆ ກັບລົດໄຟຂະບວນ
ນີ້.
ນາຍຄູ Pandya ກ່າວມ້ວນທ້າຍວ່າ: “ການທົດລອງທີ່ໜ້າປະທັບໃຈຕ່າງໆ ຫລື
ສິ່ງໃດສິ່ງນຶ່ງໃນທໍານອງນັ້ນແຫລະ ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ມາຮູ້ ມາເຫັນ ເຂົາກໍເວົ້າ
ວ່າ ໂອ້ຄັກແທ້ໆ. ມັນແມ່ນຄວາມຕື່ນເຕ້ນທີ່ເຮົາເຫັນຢູ່ໃນຕາຂອງພວກເຂົາຫັ້ນ
ແຫລະ ທີ່ມັນກຸ້ມຄ່າ. ໃນສະໄໝທີ່ ພວກເຮົາເປັນເດັກນ້ອຍ ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ມີ
ໂອກາດ ຈະໄດ້ສໍາພັດແບບນີ້."
ເວລານີ້ ລົດດ່ວນວິທະຍາສາດຂະບວນນີ້ ແມ່ນກໍາລັງແລ່ນຜ່ານພາກຕາເວັນອອກຂອງ
ອິນເດຍ ໂດຍມີແຜນທີ່ຈະຢຸດຈອດຢູ່ໃນລັດ Bangal ຕາເວັນຕົກ ແລະລັດ Orissa ໃນ
ເດືອນກໍລະກົດນີ້. ຄາດກັນວ່າ ຫ້ອງວາງສະແດງເຄື່ອນທີ່ຫ້ອງນີ້ ຈະດຶງດູດເອົາຜູ້ຊົມ 10
ລ້ານຄົນ ພາຍໃນທ້າຍປີນີ້.
ແລະຄົນ ໃຊ້ກັນຫລາຍທີ່ສຸດໃນໂລກ. ແຕ່ວ່າ ບໍ່ແມ່ນໃຊ້ແຕ່ຂົນ
ສົ່ງຄົນໂດຍສານເທົ່ານັ້ນ ລັດຖະບານອິນເດຍຍັງໃຊ້ຕາໜ່າງ
ອັນໃຫຍ່ຫລວງອັນນີ້ ເພື່ອສະໜອງຫ້ອງຮຽນເຄື່ອນທີ່ໃຫ້ແກ່
ເດັກນ້ອຍ ທີ່ຢູ່ເຂດສອກຫລີກຫ່າງ ໄກທີ່ສຸດ ຂອງປະເທດ. Aru
Pande ນັກຂ່າວວີໂອເອ ມີລາຍລະອຽດເລື້ອງນີ້ ຊຶ່ງບົວສະຫວັນ
ຈະນໍາມາສະເໜີທ່ານໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ.
ທ່ານ Raghave Pandya, ຄູສອນວິທະຍາສາດ ເປັນຄົນມັກ
ວິທະຍາສາດ ຫລາຍເຖິງຂັ້ນວ່າລາວໃຊ້ເວລາເຖິງ 6 ເດືອນຢູ່
ໃນລົດໄຟສາຍນີ້ເພື່ອຈະແບ່ງປັນຄວາມຝັກໄຝ່ດ້ານນີ້ຂອງລາວ
ກັບພວກຊາວໜຸ່ມ ຢູ່ທົ່ວອິນເດຍ.
ເບິ່ງວີດິໂອກ່ຽວຂ້ອງກັບລາຍງານນີ້:
ນາຍຄູ Pandya ເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍມີຄວາມຝັກໄຝ່ໃນການເຜີຍແຜ່ ແລະເຮັດໃຫ້
ຄົນຮູ້ຈັກ ກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ແລະກົນໄກທາງວິທະຍາສາດ ທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົານີ້. ຜູ້ຄົນຢາກຮູ້ວ່າ ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງເປັນແນວນັ້ນ ແນວນີ້ ແລະມັນເປັນແນວໃດ
ໄດ້ແບບໃດ.”
ທ່ານ Pandya ແມ່ນນຶ່ງໃນນາຍຄູ 40 ຄົນທີ່ຮຽນຈົບຂັ້ນປະລິນຍາໂທ ຊຶ່ງໄດ້ເອົາລົດ
ດ່ວນວິທະຍາສາດຂະບວນນີ້ ເປັນເຮືອນຢູ່ຂອງຕົນ ໃນຂະນະທີ່ມັນແລ່ນໄປ 19 ພັນກິ
ໂລແມັດທົ່ວອິນເດຍ ຕັ້ງແຕ່ເດືອນເມສາ ຫາເດືອນຕຸລາ ປີນີ້.
ລົດໄຟຈະໄປຈອດຢູ່ 62 ຈຸດແຕກຕ່າງກັນ ລວມທັງ ຢູ່ໃນນະຄອນຫລວງຂອງອິນເດຍ ບ່ອນທີ່ນັກຮຽນຫລາຍຮ້ອຍຄົນ ພາກັນລຽນແຖວ ເພື່ອຈະໄດ້ມີໂອກາດເຂົ້າໄປເບິ່ງການ
ວາງສະແດງທີ່ສຸມໃສ່ຊີວະນາໆ ພັນການອະນຸລັກທໍາມະຊາດແລະການປ່ຽນແປງຂອງ
ດິນຟ້າອາກາດ.
ມີຫລາຍກວ່າ 8 ລ້ານ 5 ແສນຄົນ ໄດ້ເຂົ້າຊົມຫ້ອງວາງສະແດງເຄື່ອນທີ່ ເທິງລົດໄຟຂະບວນນີ້ ຊຶ່ງເປັນໂຄງການທີ່ນາຍົກລັດຖະມົນຕີອິນເດຍ ໄດ້ເລີ້ມຕົ້ນຂຶ້ນໃນປີ 2007ເພື່ອ
ດຶງດູດເອົາຊາວໜຸ່ມ ເຂົ້າມາສົນໃຈກ່ຽວກັບວິທະຍາສາດຄືນອີກ.
ທ່ານ Chander Mohan ທີ່ປຶກສາປະຈໍາກົມວິທະຍາສາດ ແລະເທັກໂນໂລຈີ ເປັນຜູ້ທີ່
ຖືກມອບໝາຍໜ້າທີ່ໃຫ້ຊອກຫາວິທີທາງຕ່າວປີ້ນ ສິ່ງທີ່ທ່ານເອີ້ນວ່າຄວາມບໍ່ສົນໃຈທີ່
ນັບມື້ນັບເພີ້ມຂຶ້ນໃນຂະແໜງດັ່ງກ່າວ.
ທ່ານ Mohan ເວົ້າວ່າ: “ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງບໍ່ເອົາວິທະຍາສາດໄປຫາຄົນ ແທນທີ່
ຈະໃຫ້ຄົນໄປ ຫາວິທະຍາສາດ. ແລະມີຫຍັງອີກ ຈະດີໄປກວ່າຕາໜ່າງລົດໄຟ
ຂອງ ອິນເດຍ ຊຶ່ງມັນໃຫຍ່ມະຫາສານຫລາຍເຖິງຂັ້ນວ່າ ເປັນຕາໜ່າງທີ່ໃຫຍ່
ທີ່ສຸດໃນໂລກ. ແລະມັນກໍຂະຫຍາຍອອກໄປທົ່ວປະເທດອີກ. ແຕ່ລະທຸກຈອກ
ທຸກແຈ ແລະທຸກຊອກທຸກມຸມຂອງອິນເດຍ ແມ່ນຕິດຕໍ່ໃສ່ກັນໂດຍຕາໜ່າງ
ລົດໄຟ.”
ເບິ່ງວີດິໂອອີກເລື້ອງນຶ່ງກ່ຽວກັບລາຍງານນີ້:
ລົດດ່ວນວິທະຍາສາດຂະບວນນີ້ ຢຸດຢູ່ແຕ່ລະສະຖານີ ເປັນເວລາສາມ ຫາສີ່ມື້ ແລະພວກ
ຊາວໜຸ່ມ ມີໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມຫ້ອງທົດລອງ ແບບເຮັດຕົວຈິງເລີຍ ຊຶ່ງມີນາຍຄູ
ເປັນຜູ້ຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າທໍາການທົດລອງ ທີ່ເນັ້ນໃສ່ຫລັກການຂອງວິຊາເລກຫລືຄະນິດສາດ
ແລະວິທະຍາສາດ.
ສໍາລັບເດັກນ້ອຍບາງຄົນໃນນີ້ ໂດຍສະເພາະແມ່ນພວກທີ່ມາຈາກຕົວ ເມືອງນ້ອຍ ທີ່ຢູ່
ຂອບໄກທີ່ສຸດຂອງອິນເດຍແລ້ວ ສິ່ງນີ້ແມ່ນໂອກາດ ທີ່ຫາຍາກສໍາລັບຮຽນຮູ້ສິ່ງອື່ນໆ ນອກ
ເໜືອໄປຈາກການຮຽນຢູ່ໃນຫ້ອງ ທີ່ມີຝາກສີ່ດ້ານຂອງພວກເຂົາເຈົ້າ.
ສໍາລັບຄູ Raghave Pandya ແລ້ວ ການໄດ້ເຫັນສີໜ້າທ່າທາງອັນຕື່ນເຕ້ນຂອງພວກຊາວໜຸ່ມແລ້ວ ແມ່ນກຸ້ມຄ່າກັບການທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ເດີນທາງໄປໄກໆ ກັບລົດໄຟຂະບວນ
ນີ້.
ນາຍຄູ Pandya ກ່າວມ້ວນທ້າຍວ່າ: “ການທົດລອງທີ່ໜ້າປະທັບໃຈຕ່າງໆ ຫລື
ສິ່ງໃດສິ່ງນຶ່ງໃນທໍານອງນັ້ນແຫລະ ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ມາຮູ້ ມາເຫັນ ເຂົາກໍເວົ້າ
ວ່າ ໂອ້ຄັກແທ້ໆ. ມັນແມ່ນຄວາມຕື່ນເຕ້ນທີ່ເຮົາເຫັນຢູ່ໃນຕາຂອງພວກເຂົາຫັ້ນ
ແຫລະ ທີ່ມັນກຸ້ມຄ່າ. ໃນສະໄໝທີ່ ພວກເຮົາເປັນເດັກນ້ອຍ ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ມີ
ໂອກາດ ຈະໄດ້ສໍາພັດແບບນີ້."
ເວລານີ້ ລົດດ່ວນວິທະຍາສາດຂະບວນນີ້ ແມ່ນກໍາລັງແລ່ນຜ່ານພາກຕາເວັນອອກຂອງ
ອິນເດຍ ໂດຍມີແຜນທີ່ຈະຢຸດຈອດຢູ່ໃນລັດ Bangal ຕາເວັນຕົກ ແລະລັດ Orissa ໃນ
ເດືອນກໍລະກົດນີ້. ຄາດກັນວ່າ ຫ້ອງວາງສະແດງເຄື່ອນທີ່ຫ້ອງນີ້ ຈະດຶງດູດເອົາຜູ້ຊົມ 10
ລ້ານຄົນ ພາຍໃນທ້າຍປີນີ້.
