ການສຶກສາມັກຖືກມອງເຫັນວ່າ ເປັນທາງອອກແນວນຶ່ງຈາກ
ຄວາມທຸກຈົນ ແຕ່ເຖິງແມ່ນຮຽນຈົບ ຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ
ກໍບໍ່ສາມາດຫາວຽກຫາການເຮັດໄດ້ສະເໝີໄປ. ທີ່ນະຄອນ
ຫຼວງຮາໂນ່ຍ ມີສອງນ້ອງອ້າຍຈາກຄອບຄົວທີ່ຂາຍຂອງຕາມ
ແຄມທາງ ພົບເຫັນທາງນຶ່ງເພື່ອຊ່ອຍພວກນັກຮຽນນັກສຶກສາ
ທີ່ທຸກຍາກທີ່ສຸດໃນເມືອງດັ່ງກ່າວ ໂດຍຈັດສອນພາສາອັງກິດ
ແລະພາສາຍີ່ປຸ່ນໃຫ້ຟຣີ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງເສຍຄ່າ. ສິງຈະນຳເອົາ
ລາຍງານຈາກ Marianne Brown ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອທີ່
ນະຄອນຫຼວງຮາໂນ່ຍ ມາສະເໜີທ່ານຕໍ່ໄປ..
ຟັງລາຍງານນີ້ ເປັນພາສາອັງກິດຊ້າໆ:
ໃນເວລາສອງສາມຊົ່ວໂມງ ຂອງຕອນບ່າຍເກືອບທຸກໆມື້ ພວກທ່ານສາມາດພົບເຫັນ
ທ້າວ ຟາມ ມິນ ດັບ (Pham Minh Dap) ໄວ 24 ປີ ຂາຍປຸມເປົ້າ ແລະເຄື່ອງຫຼິ້ນເດັກ
ນ້ອຍ ຢູ່ນອກສວນສາທາລະນະ Hao Binh ໃນເຂດໃຈກາງນະຄອນຮາໂນ່ຍ.
ລາວເຮັດວຽກ ເປັນຄົນຂາຍຂອງຕາມແຄມທາງ ມາໄດ້ 5 ປີ ພ້ອມກັບສະມາຊິກອື່ນໆ
ໃນຄອບຄົວຂອງລາວ ທີ່ມາຈາກບ້ານນຶ່ງຂອງພວກຊາວໄຮ່ຊາວນາທີ່ທຸກຍາກ ໃນ
ແຂວງທັນຮົວ. ໃນແຕ່ລະມື້ ລາວຫາເງິນໄດ້ ປະມານ 5 ດອນລາສະຫະລັດ.
ທ້າວດັບ ກ່າວວ່າ “ອັນນີ້ແມ່ນວຽກຂອງບ້ານຂ້ອຍ ພວກເຮົາທຸກຍາກຫຼາຍ ດັ່ງນັ້ນ
ອັນນີ້ເປັນວຽກສຳຄັນອັນນຶ່ງນອກຈາກວຽກເຮັດໄຮ່ເຮັດນາແລ້ວ. ພວກພີ່ນ້ອງຂອງ
ຂ້ອຍຫຼາຍຄົນກໍຂາຍຂອງໃນເຂດອ້ອມແອ້ມນີ້ ມາໄດ້ ບາງທີເກີນກວ່າ 30 ປີແລ້ວ.
ທຸກໆເຊົ້າວັນອາທິດ ຂ້ອຍໄປຕະຫລາດ Dong Suan ຂ້ອຍໄປຊື້ໝາກປຸມເປົ້າ
ແລ້ວກໍເອົາມາເຮືອນ ແລະເປົ່າລົມໃສ່ແລະນຳໄປແຂວນໃສ່ລົດຖີບຂ້ອຍໄວ້ ແລະ
ເວລາພວກລູກຄ້າເຫັນ ເຂົາເຈົ້າກໍມາຊື້.”
ແຕ່ທ້າວດັບ ກໍມີວຽກນຶ່ງອີກເຊັ່ນກັນ ຄືໃນຕົ້ນປີນີ້ ລາວແລະອ້າຍຂອງລາວໄດ້ຈັດຕັ້ງ
ສະຖານທີ່ນຶ່ງຂຶ້ນທີ່ເອີ້ນວ່າ “Stand By You” ທີ່ແປວ່າ “ຢືນຢູ່ຄຽງຂ້າງກັບເຈົ້າ”
ຊຶ່ງເປັນສູນສອນພາສາ ໂດຍພວກນາຍຄູອາສາສະໝັກ ສອນບົດຮຽນພາສາຟຣີ
ໃຫ້ແກ່ພວກນັກສຶກສາທີ່ທຸກຍາກຢູ່ໃນເມືອງດັ່ງກ່າວ.
ຄ່າເຊົ່າແລະຄ່າໃຊ້ຈ່າຍອື່ນໆ ລວມເປັນປະມານ 500 ດອນລາ ຫຼື 10 ລ້ານດົງ ຕໍ່ເດືອນ
ຊຶ່ງທ້າວດັບໄດ້ໃຫ້ເງິນຊ່ອຍເຫຼືອ ປະມານ 150 ດອນລາຈາກລາຍຮັບຂອງລາວ ໃນຖານະ
ເປັນຄົນຂາຍຂອງແຄມທາງ ແລະວຽກສອນພາສາທາງສ່ວນຕົວຂອງລາວ. ອ້າຍຂອງລາວ
ກໍອອກເງິນສົມທົບຕື່ມອີກ ເທົ່າກັນກັບລາວ ຈາກລາຍຮັບທີ່ລາວໄດ້ ຈາກການເຮັດວຽກ
ເປັນເລຂານຸການ. ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍສ່ວນທີ່ເຫຼືອນັ້ນ ແມ່ນໄດ້ມາຈາກພວກໝູ່ເພື່ອນແລະຄ່າຮຽນ
ຊຶ່ງຕົກຢູ່ໃນລະຫວ່າງ 25 ຫາ 50 ເຊັນສະຫະລັດ ຄືໃນລະຫວ່າງ 5,000 ຫາ 10 ພັນດົງ
ໃນແຕ່ລະຊັ້ນ ທີ່ເກັບຈາກພວກນັກສຶກສາ ທີ່ຮຽນລະດັບສູງ ຫຼືກ້າວໜ້າແລ້ວນັ້ນ.
ວັດຖຸປະສົງ ແມ່ນເພື່ອຊ່ອຍເຫຼືອພວກນັກຮຽນນັກສຶກສາ ຊຶ່ງ
ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນແລ້ວ ແມ່ນບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ຮຽນພາສາຕ່າງປະເທດ
ເລີຍ.
ທ້າວດັບກ່າວວ່າ “ຢູ່ທີ່ນີ້ ແມ່ນສຳລັບພວກນັກຮຽນທີ່ບໍ່ມີເງິນ
ເທົ່ານັ້ນ. ສຳລັບພວກນັກຮຽນທີ່ມາຮຽນຢູ່ທີ່ນີ້ ມາຈາກເຂດ
ຊົນນະບົດ ພວກເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຈ່າຍຄ່າອາຫານ ແລະຄ່າເຊົ່າ.
ສິ່ງສຳຄັນກໍແມ່ນວ່າ ພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນຊາວໄຮ່ຊາວນາ.
ພວກຊາວໄຮ່ຊາວນາແມ່ນທຸກຍາກແທ້ໆໃນຫວຽດນາມ.”
ໃນຂະນະທີ່ຄວາມທຸກຈົນໃນຫວຽດນາມ ໄດ້ຫລຸດຈາກ 60 ເປີເຊັນ ລົງມາເປັນ 20 ກວ່າ
ເປີເຊັນ ໃນຊ່ວງ 20 ປີຜ່ານມານີ້ ອີງຕາມທະນາຄານໂລກ ກໍແມ່ນວ່າ ການເຕີບໂຕຂຶ້ນ
ຢ່າງວ່ອງໄວຂອງເສດຖະກິດ ໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ກ້ຳເກິ່ງເພີ້ມຂຶ້ນໃນດ້ານລາຍຮັບ
ແລະໂອກາດຕ່າງໆ.
ໃນເວລາດຽວກັນ ການຫວ່າງງານໃນບັນດານັກສຶກສາທີ່ຮຽນຈົບຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ
ຍັງຄົງເປັນບັນຫາທີ່ມີຢູ່ຕໍ່ມາ ຄື 1 ໃນບັນດານັກສຶກສາ 10 ຄົນໃດ ທີ່ຮຽນຈົບຈາກມະຫາ
ວິທະຍາໄລ ແມ່ນຍັງຫວ່າງງານຢູ່ ອີງຕາມສື່ມວນຊົນທ້ອງຖິ່ນ.
ໃນປີແລ້ວນີ້ ທ່ານ Pham Vu Luan ລັດຖະມົນຕີສຶກສາແລະເຝິກອົບຮົມ ຖິ້ມໂທດການ
ຫວ່າງງານຂອງພວກທີ່ຮຽນຈົບນີ້ ໃສ່ມະຫາວິທະຍາໄລຕ່າງໆ ທີ່ບໍ່ສິດສອນຄວາມຊຳນິ
ຊຳນານທີ່ພວກນາຍຈ້າງຕ້ອງການ. ທ້າວ Dap ກ່າວວ່າ ພວກນາຍຈ້າງຕ້ອງການຄວາມ
ຊຳນິຊຳນານໃນດ້ານພາສາທີ່ດີ.
ທ້າວດັບກ່າວວ່າ “ພວກເຮົາຮູ້ຈັກວ່າ ມີແຕ່ພາສາເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດພັດທະນາ
ປະເທດນີ້ໄດ້. ພວກເຮົາຕ້ອງການພາສາ ສຳລັບພວກນັກສຶກສາທີ່ສາມາດ
ເຮັດວຽກ ກັບພວກຊາວຕ່າງປະເທດໄດ້ ແລະເຂົາເຈົ້າມີໂອກາດດີ ທີ່ຈະໄດ້
ອອກໄປຕ່າງປະເທດ ແລະເຂົາເຈົ້າສາມາດກັບຄືນມາສ້າງສາປະເທດນີ້ໄດ້.”
ແຕ່ພວກໂຮງຮຽນສອນພາສາຕ່າງປະເທດ ຄິດຄ່າຮຽນ ວິຊານຶ່ງ 150 ດອນລາ. ສະນັ້ນ ໂອກາດສຳລັບພວກຄົນທຸກຍາກ ແມ່ນມີຈຳກັດ. ທ້າວດັບເອງ ກໍໄດ້ຮ່ຳຮຽນພາສາດ້ວຍ
ຕົນເອງ.
ທ້າວດັບກ່າວວ່າ ແຜນການຕົ້ນຕໍແມ່ນເພື່ອສິດສອນພາສາອັງກິດ ແຕ່ພວກອາສາສະໝັກ
ສ່ວນຫຼາຍ ຂໍສອນພາສາຍີ່ປຸ່ນນຳ ຊຶ່ງບັດນີ້ ໂຮງຮຽນຂອງລາວຈຶ່ງສອນທັງສອງພາສາ.
ທ່າວດັບກ່າວວ່າ “ເວລານີ້ເຮົາສອນພາສາຍີ່ປຸ່ນ 26 ຫ້ອງ. ພວກເຮົາບໍ່ມີເຮືອນ
ແລະຫ້ອງຮຽນພໍ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງມີຫຼາຍຄົນພາກັນລໍຖ້າເຂົ້າຮຽນ. ແຕ່ພວກເຮົາມີ
ຫ້ອງຮຽນແຕ່ 4 ຫ້ອງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພວກເຮົາເປີດຮຽນຕັ້ງແຕ່ 7:00 ເຊົ້າຮອດ
9:00 ໂມງແລງ ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງມີນັກຮຽນ ຫລາຍຄົນ ແລະຫ້ອງຮຽນ
ຫລາຍຫ້ອງໃນທຸກໆມື້.”
ປັດຈຸບັນນີ້ ແມ່ນມີນາຍຄູອາສາສະໝັກ 10 ຄົນ ສອນຢູ່ໃນໂຮງ
ຮຽນນີ້. ນາຍຄູຄົນນຶ່ງແມ່ນນັກສຶກສາມະຫາວິທະຍາໄລ ອາຍຸ
20 ປີ ຄືນາງ Ta Khanh Huyen ທີ່ກຳລັງຮຽນພາສາຍີ່ປຸ່ນ.
ນາງ Ta Khanh Huyen ກ່າວວ່າ ນາງໄດ້ຍິນຂ່າວ ກ່ຽວກັບ
ໂຮງຮຽນນີ້ ນຳໝູ່ເພື່ອນທີ່ເຄີຍໄດ້ຮຽນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ນາງໄດ້ສະເໜີ
ສອນພາສາຍີ່ປຸ່ນໃຫ້ ເພື່ອວ່ານາງຈະສາມາດ “ໃຫ້ສິ່ງໃດສິ່ງນຶ່ງ
ເພື່ອຕອບແທນ”. ນາງກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ ມັນແມ່ນການມີໂອກາດໄດ້
ໂອ້ລົມກັບຜູ້ຄົນ ແລະໄດ້ຊ່ອຍປັບປຸງຄວາມຊຳນິຊຳນານ ໃນ
ການປາກເວົ້າພາສາຍີ່ປຸ່ນຂອງນາງໃຫ້ດີຂຶ້ນ.
ນາງ Pham Thi Trang ໄວ 24 ປີ ເປັນນຶ່ງໃນບັນດານັກຮຽນ 600 ຄົນໃນໂຮງຮຽນດັ່ງ
ກ່າວ. ປີນີ້ ເປັນປີສຸດທ້າຍໃນການຮຽນວິຊາ ການບັນຊີຂອງນາງ. ພໍ່ແມ່ຂອງນາງເຮັດວຽກ
ຢູ່ທີ່ຕະຫຼາດແຫ່ງນຶ່ງໃນ ແຂວງ Ha Nam ຊຶ່ງນາງກ່າວວ່າ ການດຳເນີນຊີວິດ ແມ່ນຍາກ
ຫຼາຍ ຢູ່ໃນເມືອງ.
ນາງ Pham Thi Trang ກ່າວວ່າ ນາງໄດ້ເງິນປະມານ 50 ດອນລາຕໍ່ເດືອນຈາກການເຮັດວຽກເຮັດການບໍ່ເຕັມເວລາ ແລະພໍ່ແມ່ຂອງລາວໃຫ້ເງິນຕື່ມອີກ 75 ດອນລາ ແຕ່ກໍ
ເກືອບບໍ່ພໍກຸ້ມກິນ ແລະນາງຕ້ອງລະມັດລະວັງທີ່ສຸດ ກັບເງິນຈຳນວນນີ້ ເພື່ອວ່ານາງຈະ
ສາມາດເສຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຕ່າງໆໄດ້.
ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຢາກເຂົ້າຮຽນຢູ່ໃນໂຮງຮຽນນີ້ ກຳລັງເຕີບໂຕຂຶ້ນເລື້ອຍໆ.
ມີນັກຮຽນປະມານ 1 ພັນຄົນ ຢູ່ໃນບັນຊີນັກຮຽນ ທີ່ລໍຖ້າເຂົ້າຮຽນ ແລະມີອີກ 10 ຄົນ ໄດ້
ສະເໜີຂໍສອນໃຫ້ຟຣີ. ທ້າວດັບກ່າວວ່າ ລາວຫວັງວ່າ ຈະຫາເງິນໄດ້ເພີ້ມອີກ ໂດຍຜ່ານ
ການປຸກລະດົມຫາເງິນຮ່ວມກັບໝູ່ ເພື່ອຈ່າຍຄ່າເຊົ່າສະຖານທີ່ໃຫຍ່ກວ່ານີ້ອີກ ເພື່ອວ່າ
ລາວຈະສາມາດເປີດຫ້ອງຮຽນສອນພາສາ ໄດ້ຕື່ມອີກ.
