ເຂດໃຈກາງນະຄອນຢ່າງກຸ້ງ ເມືອງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງປະເທດມຽນ
ມານັ້ນ ປຽບສະເໝືອນເມືອງຍ້ອນຍຸກ ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສະຖາປັດ
ຕະຍະກໍາອັນເກົ່າແກ່ ຄືຕຶກອາຄານຈາກສະໄໝຫົວເມືອງຂຶ້ນທີ່
ມີອາຍຸໄດ້ນຶ່ງສັດຕະຫວັດ ຊຶ່ງຫຼາຍໆຫລັງແມ່ນຢູ່ໃນສະພາບທີ່
ເກົ່າແກ່ຊຸດໂຊມທີ່ສຸດ ຍ້ອນແດດແລະຝົນຈາກອາກາດເມືອງ
ຮ້ອນ. ມາບັດນີ້ ຂະນະທີ່ມຽນມາກໍາລັງເປີດກວ້າງ ແລະເງິນຄໍາ
ໃໝ່ໆ ກັບພວກພັດທະນາທັງຫຼາຍກໍາລັງຫຼັ່ງໄຫຼເຂົ້າໄປໃນມຽນ
ມາ ຕຶກອາຄານເກົ່າຕ່າງໆເຫລົ່ານັ້ນກໍອາດຈະຖືກທັບມ້າງຖິ້ມ
ເພື່ອ ແຜ້ວທາງໃຫ້ແກ່ການກໍ່ສ້າງຕຶກສູງຫຼາຍຊັ້ນທັນສະໄໝ
ແລະສູນຮ້ານຄ້າ ຂຶ້ນມາ. ຄໍາຖາມກໍຄືວ່າ ນະຄອນຢ່າງກຸ້ງຈະ ເລືອກເອົາສິ່ງສະໄໝໃໝ່ມາແທນ ຫຼືວ່າຈະຍັງສະຫງວນຮັກສາ
ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ ປະວັດສາດອັນລໍ້າຄ່ານັ້ນ ໄວ້ຕໍ່ໄປ.
ເບິ່ງວີດິໂອລາຍງານນີ້ ເປັນພາສາລາວ:
ຕຶກຫລັງນີ້ ຕັ້ງຢູ່ໃນໃຈກາງເມືອງຢ່າງກຸ້ງ ສ້າງຂຶ້ນເມື່ອ 98 ປີຜ່ານມາ ໂດຍພວກພໍ່ຄ້າ
ຊາວອິນເດຍ ແລະໄດ້ຖືກລັດຖະບານຍຶດເອົາໃນຊຸມປີ 1960 ແລະຕໍ່ມາກໍໄດ້ຖືກປະ
ປ່ອຍຖິ້ມໄວ້ ເມື່ອຫຼາຍປີກ່ອນ ເວລາລັດຖະບານຍ້າຍເມືອງຫຼວງ ຈາກຢ່າງກຸ້ງໄປຢູ່
ເມືອງຫຼວງໃໝ່ ເນປິດໍ.
ບັດນີ້ ຕຶກທີ່ມີຫຼາຍຫ້ອງ ລັກສະນະເປັນຄືຖໍ້າຫລັງນີ້ ໄດ້ຖືກໃຊ້ເພື່ອສາລະພັດປະໂຫຍດ ນັບຕັ້ງແຕ່ຫ້ອງການກົດໝາຍ ໄປຈົນເຖິງຫ້ອງພັກຂອງລັດຖະກອນເປັນຕົ້ນ.
ທາງເຂົ້າຕຶກທີ່ເຮັດດ້ວຍຫິນອ່ອນ ທີ່ເມື່ອກ່ອນງາມຕານັ້ນ ເປີດໄປສູ່ອູ່ໄຟຟ້າທີ່ເຕັມໄປ ດ້ວຍໄຍແມງມຸມ ແລະໃຊ້ການບໍ່ໄດ້ມາຫຼາຍສິບປີແລ້ວ.
ຕຶກດັ່ງກ່າວບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບການດູແລບົວລະບັດຮັກສາເທົ່າທີ່ຄວນ ທໍ່ນໍ້າກໍຮົ່ວ ແລະເດີ່ນ
ທາງຫຼັງຕຶກ ກໍກາຍເປັນບ່ອນຖິ້ມຂີ້ເຫຍື້ອ.
ຫຼັງຈາກລອດພົ້ນສົງຄາມໂລກມາໄດ້ສອງຄັ້ງ ພ້ອມທັງການປົກຄອງຂອງທະຫານເປັນເວລາຫຼາຍສິບປີ ບວກກັບພາຍຸໄຊໂຄຼນທີ່ໄດ້ສ້າງຄວາມເສຍຫາຍວາຍວອດຢ່າງໜັກ
ນັ້ນ ມາບັດນີ້ ຕຶກດັ່ງກ່າວກໍອາດຈະຕົກເປັນເຫຍື່ອ ຂອງການພັດທະນາສ້າງສາຕຶກໃໝ່
ທັນສະໄໝ ຂຶ້ນມາແທນ.
ດໍ ຈີ ຫລື ແມ່ຈີ ໄດ້ອາໄສຢູ່ຕຶກແຫ່ງນີ້ມາໄດ້ຫ້າປີແລ້ວ ກັບຫຼານ ລູກສາວ ແລະລູກເຂີຍ. ລັດຖະບານຈັດໃຫ້ຄອບຄົວພັກຢູ່ຕຶກຫລັງນີ້ຟີ ເພາະວ່າລູກສາວເປັນລັດຖະກອນ ຫລື ພະນັກງານລັດ. ແຕ່ດໍຈີ ເປັນຫ່ວງຢ້ານຖືກໄລ່ໜີ.
ລາວເວົ້າວ່າ: “ຕຶກນີ້ເກົ່າຫຼາຍ ບໍ່ງາມຫູງາມຕາ ແບບວ່າຊຸດໂຊມຫລາຍ ບໍ່ຄື
ຕອນໃໝ່ໆ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຄິດວ່າ ຖ້າເຮົາສ້ອມແປງມັນແດ່ ມັນກໍຈະເບິ່ງງາມຂຶ້ນ
ພື້ນກໍ ຍັງດີໆຢູ່.”
ສະເພາະແຕ່ປີຜ່ານມາປີດຽວ ລາຄາບ້ານແລະທີ່ດິນຖີບຕົວສູງຂຶ້ນສອງເທົ່າ ຢູ່ໃນຢ່າງກຸ້ງ ແລະລັດຖະບານກໍໄດ້ຂາຍທອດຊັບສິນຫຼາຍຢ່າງເພື່ອເອົາເງິນມາໃຊ້ໜີ້. ຕຶກຫຼາຍໆແຫ່ງ ບາງຫລັງກໍຖືກປະກາດວ່າບໍ່ປອດໄພສໍາລັບຢູ່ອາໄສ ເພາະເປເພຫລາຍນັ້ນ ກໍໄດ້ຖືກມ້າງ
ທໍາລາຍຖິ້ມ ອັນເປັນການຂັບໄລ່ພວກຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນຕຶກເຫຼົ່ານັ້ນອອກໄປ ເຊັ່ນດຽວກັບ
ແມ່ຈີ ນີ້.
ອົງການດູແລມໍລະດົກຢ່າງກຸ້ງ ເປັນອົງການນຶ່ງທີ່ພະຍາຍາມຮັບປະກັນໃຫ້ ພວກຕຶກອາ
ຄານປະຫວັດສາດເຫຼົ່ານັ້ນ ລອດພົ້ນຈາກໄພຂົ່ມຂູ່ຂອງສະໄໝໃໝ່ ແຕ່ອົງການດັ່ງກ່າວ ກໍຍັງບໍ່ສາມາດໄດ້ຮັບສິດທິທາງກົດໝາຍ ທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ປ້ອງກັນຕຶກເຫລົ່ານັ້ນໄວ້ໄດ້.
ໂມ ໂມ ຜູ້ອໍານວຍການຮ່ວມຂອງອົງການນີ້ເວົ້າວ່າ:
“ພວກເຮົາກໍາລັງແຂ່ງຂັນກັບເວລາ. ຖ້າຫາກພວກເຂົາເບິ່ງການໄກແດ່
ພວກເຂົາ ກໍຄວນຈະຮູ້ດີວ່າ ການຮັກສາມໍລະດົກພວກນີ້ເອົາໄວ້ ມັນກໍຈະ
ສ້າງລາຍໄດ້ໃຫ້ ແລະດຶງດູດເອົາພວກນັກລົງທຶນ ຫຼືແມ່ນແຕ່ນັກທ່ອງທ່ຽວ
ຫຼາຍຂຶ້ນ.”
ນັກວິສາຫະກິດບາງຄົນຮັບຮູ້ເຖິງຄຸນຄ່າຂອງພວກຕຶກປະວັດສາດເຫຼົ່ານີ້ ແລະໄດ້ປັບປຸງ ສ້ອມເເຊມຕຶກບາງຫລັງໃຫ້ດີຂຶ້ນ ໂດຍໄດ້ໃຊ້ເວລາແລະ ຄວາມບາກບັ່ນ ພ້ອມກັບສິ້ນ ເປືອງຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຢ່າງຫລວງຫຼາຍ ເພື່ອອະນຸ ລັກຮັກສາຕຶກເຫລົ່ານີ້ໄວ້.
Anthony Alderson ເປັນເຈົ້າຂອງບາຣ໌ຢູ່ໃນຕຶກເກົ່າສອງຊັ້ນຫຼັງນຶ່ງ ຢູ່ຖະໜົນ 50 ໃນ ໃຈກາງເມືອງຢ່າງກຸ້ງ ທີ່ລາວໄດ້ເສີມແຕ່ງດັດແປງໃຫ້ເບິ່ງດີຂຶ້ນ. ລາວເວົ້າວ່າ ລາວຕ້ອງ
ໄດ້ລໍຖ້າ 15 ປີ ຈຶ່ງໄດ້ທຶນຄືນມາ ແລະກໍຄິດວ່າ ບໍ່ພໍສິໄດ້ທຶນຄືນພໍດອກ ຖ້າພວກທຸລະກິດ
ອື່ນໆຈະມາເຮັດ ຕາມລາວ. ນາຍ ອາລເດີຊັນ ເວົ້າວ່າ:
“ມັນບໍ່ເປັນຄຸນຄ່າເພິ່ມແຕ່ຢ່າງໃດ ສໍາລັບນັກທ່ອງທ່ຽວຄົນໃດກໍຕາມ ທີ່ເຂົ້າມາ
ທ່ຽວມຽນມາ ແລະເຂົ້າໄປເບິ່ງທາງໃນຕຶກ ເພາະວ່າ ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຖ້າພວກ
ເຂົາເຈົ້າເຫັນຈາກທາງນອກແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ຄ່ອຍຈະເຂົ້າໄປເບີ່ງທາງໃນ. ຕຶກຫລັງນ້ອຍໆກວ່າ ຈໍານວນຫລາຍແມ່ນຈະຖືກທັບມ້າງຖິ້ມ ເພື່ອສ້າງຕຶກສູງ ຫຼາຍຊັ້ນຂື້ນມາ ຊຶ່ງກໍໜ້າເສຍດາຍຢູ່. ຂ້ອຍຄິດວ່າ ຢ່າງກຸ້ງຈະຂະຫຍາຍຂຶ້ນໄປ
ທາງເທິງ ຫຼາຍກວ່າຈະຂະຫຍາຍກວ້າງອອກໄປຕາມພື້ນທີ່. ຂ້ອຍຄິດວ່າ ໂດຍ ສະເພາະຄຸ້ມນີ້ ໃນອີກຫ້າປີຕໍ່ໜ້າ ຕຶກຫລັງນີ້ຈະເປັນຕຶກນ້ອຍໆ ຮູບລັກສະນະ
ໜ້າຫົວ ເບິ່ງຕະລົກແປກໝູ່ ຕັ້ງປົນຢູ່ຕິດກັບຕຶກສູງທຽມຟ້າທັງຫຼາຍ.”
ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າ ພວກນັກທຸລະກິດທີ່ລໍ້າລວຍຂອງມຽນມາ ຈະເອົາເງິນມາທຸ່ມລົງທຶນຢ່າງ ມະຫາສານ ເຂົ້າໃສ່ໃນຄຸນຄ່າທາງດ້ານຄວາມຮູ້ສຶກອັນຊາບຊຶ້ງ ເພື່ອຮັກສາມໍລະດົກແຫ່ງກາລະເວລາເຫລົ່ານີ້ໄວ້ແລ້ວ ຂົງເຂດເອເຊຍຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ ກໍອາດສູນເສຍ ສະຖາ ປັດຕະຍະກໍາຍ້ອນຍຸກ ອາລະຍະທໍາອັນຈົບງາມຂອງຕົນໄປໄດ້.
ວີດີໂອພາສາອັງກິດ:
ມານັ້ນ ປຽບສະເໝືອນເມືອງຍ້ອນຍຸກ ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສະຖາປັດ
ຕະຍະກໍາອັນເກົ່າແກ່ ຄືຕຶກອາຄານຈາກສະໄໝຫົວເມືອງຂຶ້ນທີ່
ມີອາຍຸໄດ້ນຶ່ງສັດຕະຫວັດ ຊຶ່ງຫຼາຍໆຫລັງແມ່ນຢູ່ໃນສະພາບທີ່
ເກົ່າແກ່ຊຸດໂຊມທີ່ສຸດ ຍ້ອນແດດແລະຝົນຈາກອາກາດເມືອງ
ຮ້ອນ. ມາບັດນີ້ ຂະນະທີ່ມຽນມາກໍາລັງເປີດກວ້າງ ແລະເງິນຄໍາ
ໃໝ່ໆ ກັບພວກພັດທະນາທັງຫຼາຍກໍາລັງຫຼັ່ງໄຫຼເຂົ້າໄປໃນມຽນ
ມາ ຕຶກອາຄານເກົ່າຕ່າງໆເຫລົ່ານັ້ນກໍອາດຈະຖືກທັບມ້າງຖິ້ມ
ເພື່ອ ແຜ້ວທາງໃຫ້ແກ່ການກໍ່ສ້າງຕຶກສູງຫຼາຍຊັ້ນທັນສະໄໝ
ແລະສູນຮ້ານຄ້າ ຂຶ້ນມາ. ຄໍາຖາມກໍຄືວ່າ ນະຄອນຢ່າງກຸ້ງຈະ ເລືອກເອົາສິ່ງສະໄໝໃໝ່ມາແທນ ຫຼືວ່າຈະຍັງສະຫງວນຮັກສາ
ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ ປະວັດສາດອັນລໍ້າຄ່ານັ້ນ ໄວ້ຕໍ່ໄປ.
ເບິ່ງວີດິໂອລາຍງານນີ້ ເປັນພາສາລາວ:
ຕຶກຫລັງນີ້ ຕັ້ງຢູ່ໃນໃຈກາງເມືອງຢ່າງກຸ້ງ ສ້າງຂຶ້ນເມື່ອ 98 ປີຜ່ານມາ ໂດຍພວກພໍ່ຄ້າ
ຊາວອິນເດຍ ແລະໄດ້ຖືກລັດຖະບານຍຶດເອົາໃນຊຸມປີ 1960 ແລະຕໍ່ມາກໍໄດ້ຖືກປະ
ປ່ອຍຖິ້ມໄວ້ ເມື່ອຫຼາຍປີກ່ອນ ເວລາລັດຖະບານຍ້າຍເມືອງຫຼວງ ຈາກຢ່າງກຸ້ງໄປຢູ່
ເມືອງຫຼວງໃໝ່ ເນປິດໍ.
ບັດນີ້ ຕຶກທີ່ມີຫຼາຍຫ້ອງ ລັກສະນະເປັນຄືຖໍ້າຫລັງນີ້ ໄດ້ຖືກໃຊ້ເພື່ອສາລະພັດປະໂຫຍດ ນັບຕັ້ງແຕ່ຫ້ອງການກົດໝາຍ ໄປຈົນເຖິງຫ້ອງພັກຂອງລັດຖະກອນເປັນຕົ້ນ.
ທາງເຂົ້າຕຶກທີ່ເຮັດດ້ວຍຫິນອ່ອນ ທີ່ເມື່ອກ່ອນງາມຕານັ້ນ ເປີດໄປສູ່ອູ່ໄຟຟ້າທີ່ເຕັມໄປ ດ້ວຍໄຍແມງມຸມ ແລະໃຊ້ການບໍ່ໄດ້ມາຫຼາຍສິບປີແລ້ວ.
ຕຶກດັ່ງກ່າວບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບການດູແລບົວລະບັດຮັກສາເທົ່າທີ່ຄວນ ທໍ່ນໍ້າກໍຮົ່ວ ແລະເດີ່ນ
ທາງຫຼັງຕຶກ ກໍກາຍເປັນບ່ອນຖິ້ມຂີ້ເຫຍື້ອ.
ຫຼັງຈາກລອດພົ້ນສົງຄາມໂລກມາໄດ້ສອງຄັ້ງ ພ້ອມທັງການປົກຄອງຂອງທະຫານເປັນເວລາຫຼາຍສິບປີ ບວກກັບພາຍຸໄຊໂຄຼນທີ່ໄດ້ສ້າງຄວາມເສຍຫາຍວາຍວອດຢ່າງໜັກ
ນັ້ນ ມາບັດນີ້ ຕຶກດັ່ງກ່າວກໍອາດຈະຕົກເປັນເຫຍື່ອ ຂອງການພັດທະນາສ້າງສາຕຶກໃໝ່
ທັນສະໄໝ ຂຶ້ນມາແທນ.
ດໍ ຈີ ຫລື ແມ່ຈີ ໄດ້ອາໄສຢູ່ຕຶກແຫ່ງນີ້ມາໄດ້ຫ້າປີແລ້ວ ກັບຫຼານ ລູກສາວ ແລະລູກເຂີຍ. ລັດຖະບານຈັດໃຫ້ຄອບຄົວພັກຢູ່ຕຶກຫລັງນີ້ຟີ ເພາະວ່າລູກສາວເປັນລັດຖະກອນ ຫລື ພະນັກງານລັດ. ແຕ່ດໍຈີ ເປັນຫ່ວງຢ້ານຖືກໄລ່ໜີ.
ລາວເວົ້າວ່າ: “ຕຶກນີ້ເກົ່າຫຼາຍ ບໍ່ງາມຫູງາມຕາ ແບບວ່າຊຸດໂຊມຫລາຍ ບໍ່ຄື
ຕອນໃໝ່ໆ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຄິດວ່າ ຖ້າເຮົາສ້ອມແປງມັນແດ່ ມັນກໍຈະເບິ່ງງາມຂຶ້ນ
ພື້ນກໍ ຍັງດີໆຢູ່.”
ສະເພາະແຕ່ປີຜ່ານມາປີດຽວ ລາຄາບ້ານແລະທີ່ດິນຖີບຕົວສູງຂຶ້ນສອງເທົ່າ ຢູ່ໃນຢ່າງກຸ້ງ ແລະລັດຖະບານກໍໄດ້ຂາຍທອດຊັບສິນຫຼາຍຢ່າງເພື່ອເອົາເງິນມາໃຊ້ໜີ້. ຕຶກຫຼາຍໆແຫ່ງ ບາງຫລັງກໍຖືກປະກາດວ່າບໍ່ປອດໄພສໍາລັບຢູ່ອາໄສ ເພາະເປເພຫລາຍນັ້ນ ກໍໄດ້ຖືກມ້າງ
ທໍາລາຍຖິ້ມ ອັນເປັນການຂັບໄລ່ພວກຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນຕຶກເຫຼົ່ານັ້ນອອກໄປ ເຊັ່ນດຽວກັບ
ແມ່ຈີ ນີ້.
ອົງການດູແລມໍລະດົກຢ່າງກຸ້ງ ເປັນອົງການນຶ່ງທີ່ພະຍາຍາມຮັບປະກັນໃຫ້ ພວກຕຶກອາ
ຄານປະຫວັດສາດເຫຼົ່ານັ້ນ ລອດພົ້ນຈາກໄພຂົ່ມຂູ່ຂອງສະໄໝໃໝ່ ແຕ່ອົງການດັ່ງກ່າວ ກໍຍັງບໍ່ສາມາດໄດ້ຮັບສິດທິທາງກົດໝາຍ ທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ປ້ອງກັນຕຶກເຫລົ່ານັ້ນໄວ້ໄດ້.
ໂມ ໂມ ຜູ້ອໍານວຍການຮ່ວມຂອງອົງການນີ້ເວົ້າວ່າ:
“ພວກເຮົາກໍາລັງແຂ່ງຂັນກັບເວລາ. ຖ້າຫາກພວກເຂົາເບິ່ງການໄກແດ່
ພວກເຂົາ ກໍຄວນຈະຮູ້ດີວ່າ ການຮັກສາມໍລະດົກພວກນີ້ເອົາໄວ້ ມັນກໍຈະ
ສ້າງລາຍໄດ້ໃຫ້ ແລະດຶງດູດເອົາພວກນັກລົງທຶນ ຫຼືແມ່ນແຕ່ນັກທ່ອງທ່ຽວ
ຫຼາຍຂຶ້ນ.”
ນັກວິສາຫະກິດບາງຄົນຮັບຮູ້ເຖິງຄຸນຄ່າຂອງພວກຕຶກປະວັດສາດເຫຼົ່ານີ້ ແລະໄດ້ປັບປຸງ ສ້ອມເເຊມຕຶກບາງຫລັງໃຫ້ດີຂຶ້ນ ໂດຍໄດ້ໃຊ້ເວລາແລະ ຄວາມບາກບັ່ນ ພ້ອມກັບສິ້ນ ເປືອງຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຢ່າງຫລວງຫຼາຍ ເພື່ອອະນຸ ລັກຮັກສາຕຶກເຫລົ່ານີ້ໄວ້.
Anthony Alderson ເປັນເຈົ້າຂອງບາຣ໌ຢູ່ໃນຕຶກເກົ່າສອງຊັ້ນຫຼັງນຶ່ງ ຢູ່ຖະໜົນ 50 ໃນ ໃຈກາງເມືອງຢ່າງກຸ້ງ ທີ່ລາວໄດ້ເສີມແຕ່ງດັດແປງໃຫ້ເບິ່ງດີຂຶ້ນ. ລາວເວົ້າວ່າ ລາວຕ້ອງ
ໄດ້ລໍຖ້າ 15 ປີ ຈຶ່ງໄດ້ທຶນຄືນມາ ແລະກໍຄິດວ່າ ບໍ່ພໍສິໄດ້ທຶນຄືນພໍດອກ ຖ້າພວກທຸລະກິດ
ອື່ນໆຈະມາເຮັດ ຕາມລາວ. ນາຍ ອາລເດີຊັນ ເວົ້າວ່າ:
“ມັນບໍ່ເປັນຄຸນຄ່າເພິ່ມແຕ່ຢ່າງໃດ ສໍາລັບນັກທ່ອງທ່ຽວຄົນໃດກໍຕາມ ທີ່ເຂົ້າມາ
ທ່ຽວມຽນມາ ແລະເຂົ້າໄປເບິ່ງທາງໃນຕຶກ ເພາະວ່າ ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຖ້າພວກ
ເຂົາເຈົ້າເຫັນຈາກທາງນອກແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ຄ່ອຍຈະເຂົ້າໄປເບີ່ງທາງໃນ. ຕຶກຫລັງນ້ອຍໆກວ່າ ຈໍານວນຫລາຍແມ່ນຈະຖືກທັບມ້າງຖິ້ມ ເພື່ອສ້າງຕຶກສູງ ຫຼາຍຊັ້ນຂື້ນມາ ຊຶ່ງກໍໜ້າເສຍດາຍຢູ່. ຂ້ອຍຄິດວ່າ ຢ່າງກຸ້ງຈະຂະຫຍາຍຂຶ້ນໄປ
ທາງເທິງ ຫຼາຍກວ່າຈະຂະຫຍາຍກວ້າງອອກໄປຕາມພື້ນທີ່. ຂ້ອຍຄິດວ່າ ໂດຍ ສະເພາະຄຸ້ມນີ້ ໃນອີກຫ້າປີຕໍ່ໜ້າ ຕຶກຫລັງນີ້ຈະເປັນຕຶກນ້ອຍໆ ຮູບລັກສະນະ
ໜ້າຫົວ ເບິ່ງຕະລົກແປກໝູ່ ຕັ້ງປົນຢູ່ຕິດກັບຕຶກສູງທຽມຟ້າທັງຫຼາຍ.”
ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າ ພວກນັກທຸລະກິດທີ່ລໍ້າລວຍຂອງມຽນມາ ຈະເອົາເງິນມາທຸ່ມລົງທຶນຢ່າງ ມະຫາສານ ເຂົ້າໃສ່ໃນຄຸນຄ່າທາງດ້ານຄວາມຮູ້ສຶກອັນຊາບຊຶ້ງ ເພື່ອຮັກສາມໍລະດົກແຫ່ງກາລະເວລາເຫລົ່ານີ້ໄວ້ແລ້ວ ຂົງເຂດເອເຊຍຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ ກໍອາດສູນເສຍ ສະຖາ ປັດຕະຍະກໍາຍ້ອນຍຸກ ອາລະຍະທໍາອັນຈົບງາມຂອງຕົນໄປໄດ້.
ວີດີໂອພາສາອັງກິດ:
