ໄພແຫ້ງແລ້ງ ໄພນໍ້າຖ້ວມ ການຂາດແຄນ ແລະຄວາມ
ຕ້ອງການທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ລາຄາອາຫານໃນຂົງເຂດ
ເອເຊຍແພງຂຶ້ນໃນໄລຍະສອງ-ສາມເດືອນຜ່ານມານີ້
ແລະພວກນັກຊ່ຽວຊານກ່າວວ່າ ລາຄາອາຫານອາດຈະ
ແພງຂຶ້ນຕື່ມ ເນື່ອງຈາກຈີນ ຊຶ່ງເປັນນຶ່ງໃນບັນດາປະ
ເທດທີ່ຜະລິດເຂົ້າເບລ່ລາຍໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງໂລກ ໄດ້ປະ
ສົບກັບສະພາວະແຫ້ງແລ້ງ.
ດ້ວຍເຫດດັ່ງກ່າວນີ້ ບາງປະເທດຈຶ່ງໄດ້ພາກັນເອົາມາດ
ຕະການເພື່ອຄໍ້າປະກັນໃຫ້ຕົນມີສະບຽງອາຫານພຽງພໍ.
ປະເທດອິນເດຍໄດ້ຫ້າມການສົ່ງເຂົ້າເບລ່ອອກໄປຂາຍ
ຕ່າງປະເທດ ນັບແຕ່ປີ 2007 ເປັນຕົ້ນມາ ແລະເຖິງ
ແມ່ນວ່າການເກັບກ່ຽວໃນປີນີ້ອຸດົມສົມບູນຜິດປົກກະຕິ
ກໍຈິງ ແຕ່ລັດຖະບານກໍຍັງສືບຕໍ່ເກັບສະສົມເຂົ້າເບລ່.
ໃນກາງເດືອນກຸມພາຜ່ານມານີ້ ທະນາຄານ
ໂລກກ່າວວ່າ ລາຄາອາຫານໄດ້ຖີບໂຕຂຶ້ນ
ສູງເຖິງ “ລະດັບທີ່ເປັນອັນຕະລາຍ” ແລະໄດ້
ຜັກດັນໃຫ້ 44 ລ້ານຄົນຕົກຢູ່ໃນສະພາບ
ຄວາມທຸກຍາກ. ປະທານທະນາຄານໂລກ
ທ່ານ Robert Zoellick ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ລັດ
ຖະບານຂອງປະເທດຕ່າງໆ ຫຼີກເວ້ນຈາກ
ການຫ້າມສົ່ງອອກອາຫານຫຼືການຄວບຄຸມ
ລາຄາຊຶ່ງທ່ານເວົ້າວ່າ ຈະເຮັດໃຫ້ບັນຫາຮ້າຍ
ແຮງຂຶ້ນຕື່ມນັ້ນ.
ທ່ານ Katsuji Matsunami ແມ່ນນັກຊ່ຽວ
ຊານກ່ຽວກັບຄວາມໝັ້ນຄົງດ້ານອາຫານຂອງ
ທະນາຄານພັດທະນາເອເຊຍ ຫຼື ADB ທີ່ກຸງ
ມະນີລາ. ທ່ານເວົ້າວ່າ ໂລກຂອງເຮົາພວມປະເຊີນກັບໄພອັນຕະລາຍຈາກຄວາມອ່ອນແອ
ທາງດ້ານສະບຽງອາຫານ ຊຶ່ງທ່ານອະທິບາຍວ່າ.
“ລະບົບສະບຽງອາຫານແມ່ນມີຄວາມອ່ອນແອ ຕໍ່ການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາ
ກາດຢ່າງຮ້າຍແຮງ ເຊັ່ນໄພແຫ້ງແລ້ງ ໄພນໍ້າຖ້ວມແລະອື່ນໆ. ໃນໄລະຍສອງ-
ສາມທົດສະວັດຜ່ານມານີ້ ພວກເຮົາມີເງິນພຽງພໍ ມີຄວາມສາມາດແລະມີຄວາມຮູ້
ທຸກຢ່າງ ແຕ່ພວກເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ດຳເນີນການພຽງພໍ ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ເກີດໄພນໍ້າ
ຖ້ວມໃນເຂດທົ່ງພຽງອັນກວ້າງໃຫຍ່ ບ່ອນທີ່ມັກເກີດນໍ້າຖ້ວມຂອງເອເຊຍ ຫຼື
ປ້ອງກັນພວກພໍ່ໄຮ່ຊາວນາຂະໜາດນ້ອຍ ຈາກໄພແຫ້ງແລ້ງ. ພວກເຮົາສາມາດ
ດໍາເນີນການດັ່ງກ່າວນີ້ໄດ້ ແຕ່ພວກເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດ.”
ທ່ານ Nagesh Kumar ຫົວໜ້ານັກ
ເສດຖະສາດຂອງຄະນະກຳມາທິການ
ສັງຄົມແລະເສດຖະກິດອົງການສະຫະ
ປະຊາຊາດປະຈຳເຂດເອເຊຍປາຊີຟິກ
ຫຼື ESCAP ຢູ່ທີ່ບາງກອກກ່າວວ່າ
ນອກນັ້ນ ນະໂຍບາຍການກະເສດທີ່
ອ່ອນແອກໍເປັນອີກສາເຫດນຶ່ງ ຊຶ່ງທ່ານ
ໃຫ້ການຊີ້ແຈງວ່າ ອຸບປະທານ ຫລືປະ
ລິມານໄລ່ບໍ່ທັນກັບອຸບປະສົງ ຫຼືຄວາມ
ຕ້ອງການທີ່ມີເພີ່ມຂຶ້ນ ທັງນີ້ກໍເນື່ອງມາ
ຈາກການລະເລີຍບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ໃນດ້ານນະ
ໂຍບາຍການກະເສດຂອງລັດຖະບານໃນ
ຮອບ 2 ທົດສະຫວັດກວ່າໆຜ່ານມາແລະ
ດ້ວຍເຫດນີ້ ຜະລິດຜົນດ້ານການກະເສດ
ຈຶ່ງບໍ່ມີການເຕີບໂຕ.
ຂົງເຂດເອເຊຍໄດ້ອ້າແຂນຮັບເອົາການປະຕິວັດຂຽວ ຫລືການປະຕິຮູບທາງດ້ານກະສິກໍາ
ແຫ່ງຊຸມປີ 1960 ແລະ 1970 ແຕ່ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ຜະລິດຜົນທາງດ້ານກະສິກຳໄດ້ຫຼຸດ
ນ້ອຍຖອຍລົງນັບແຕ່ນັ້ນມາ ໃນຂະນະທີ່ພື້ນທີ່ປູກຝັງໄດ້ຖືກນໍາໄປໃຊ້ໃນການປຸກເຮືອນ
ແລະໂຮງງານຕ່າງໆ ເພື່ອອໍານວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ແກ່ປະຊາກອນທີ່ມີຈໍານວນເພີ່ມຂຶ້ນ
ແລະການຫັນປ່ຽນໄປສູ່ອຸດສາຫະກໍາ.
ອີງຕາມລາຍງານວ່າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນຄົງທາງ
ດ້ານອາຫານຂອງມູນນິທິເອເຊຍ ສະບັບທີ່
ອອກໃນປີກາຍນີ້ແລ້ວ ສ່ວນແບ່ງດ້ານກະສິກໍາ
ຢູ່ໃນເສດຖະກິດຂອງບັນດາປະເທດຜູ້ຜະລິດ
ສິນຄ້າກະເສດທີ່ສໍາຄັນໆ ເຊັ່ນອິນໂດເນເຊຍ
ໄທ ຟີລິບປິນ ຫວຽດນາມ ແລະມາເລເຊຍ
ໄດ້ຫຼຸດລົງຈາກ 38.6% ໃນປີ 1970 ມາ
ເປັນ 14.5% ໃນປີ 2007. ຢູ່ຈີນ ໂຕເລກ
ດັ່ງກ່າວໄດ້ຫຼຸດລົງມາເປັນ 11% ໃນປີ 2007 ຈາກ 35% ໃນປີ 1970.
ເຖິງແມ່ນວ່າ ເອເຊຍເປັນເຂດທີ່ມີການປູກອາ
ຫານປະເພດເມັດຫລາຍທີ່ສຸດຂອງໂລກກໍຈິງ
ແຕ່ຫຼາຍກວ່າ 64% ຂອງປະຊາກອນທີ່ຂາດ
ອາຫານຂອງໂລກແມ່ນອາໄສຢູ່ໃນພູມີພາກ ສ່ວນນີ້ຂອງໂລກຄືກັນ.
ເພື່ອຮັບມືກັບການຂາດແຄນອາຫານທີ່ຄາດວ່າຈະມີຂຶ້ນນັ້ນ ຈີນໃຫ້ຄໍາໝັ້ນສັນຍາວ່າຈະໃຫ້
ເງິນສົດແກ່ພວກພໍ່ໄຮ່ຊາວນາ ເພື່ອໃຫ້ທໍາການຊົນລະປະທານເຂົ້າໃສ່ທົ່ງເຂົ້າເບລ່ ປູກເຂົ້າ
ເບລ່ແລະສາລີຫລາຍຂຶ້ນ ຕະຫຼອດທັງກຳຈັດເພ້ຍ ຫລືພະຍາດທີ່ບຽດບຽນຜົນລະປູກນັ້ນ.
ຈີນຍັງຈັດເງິນໄວ້ອີກ 180 ລ້ານໂດລາ ສຳລັບອຸບປະກອນໃໝ່ ແລະຫຼາຍກວ່າ 1 ພັນ
ລ້ານໂດລາ ສຳລັບບັນເທົາໄພແຫ້ງແລ້ງ.
ນອກນັ້ນຈີນ ຍັງໄດ້ທໍາການຄວບຄຸມລາຄາສຳລັບອາຫານບາງປະເພດເພື່ອປ້ອງກັນພວກ
ຜູ້ບໍລິໂພກທີ່ທຸກຍາກຈາກສະພາບເງິນເຟີ້ ທີ່ຖີບໂຕສູງຂຶ້ນເຖິງ 4.9% ໃນເດືອນມັງກອນ ຜ່ານມາ.
ທີ່ປະເທດໄທ ລັດຖະບານໄດ້ກຳນົດລາຄານໍ້າມັນຄົວກິນ ທີ່ເຮັດຈາກຕົ້ນປາລມ໌ໄວ້ບໍ່ໃຫ້
ກາຍ 1 ໂດລາເຄິ່ງຕໍ່ລິດ ຫຼັງຈາກໄພນໍ້າຖ້ວມໄດ້ເຮັດໃຫ້ການຜະລິດນໍ້າມັນດັ່ງກ່າວພາຍ ໃນປະເທດ ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.
ແນວໃດກໍຕາມ ທ່ານ Nagesh Kumar ຈາກອົງການ ESCAP ເວົ້າວ່າ ໃນຂະນະທີ່
ການແຊກແຊງຂອງລັດຖະບານອາດມີຄວາມຈຳເປັນເພື່ອຊ່ອຍພວກທຸກຍາກນັ້ນ ແຕ່
ມາດຕະການຕ່າງໆ ເຊັ່ນການຄວບຄຸມລາຄາ ກໍອາດກະຕຸກຊຸກຍູ້ໃຫ້ມີການຄ້າຂາຍໃນ
ຕະຫຼາດມືດ ຊຶ່ງທ່ານເວົ້າຕື່ມວ່າ ຖ້າມີລະບຽບການຄວບຄຸມຫຼືການຕິດຕາມເບິ່ງແບບໃດ
ແບບນຶ່ງ ໄປພ້ອມໆກັນກັບການຄວບຄຸມລາຄານັ້ນ ມັນກໍຈະມີປະສິດທິຜົນຫຼາຍ ໂດຍ
ສະເພາະຖ້າວ່າລາຄາຫາກໄດ້ຮັບການຂັບດັນຈາກການກວາດຊື້ເພື່ອກັກຕຸນຫຼືເກັງກຳໄລ.
ການເອົາມາດຕະຖານຕອບຮັບຂອງລັດຖະ
ບານແຕ່ລະປະເທດ ອາດສາມາດເຮັດໃຫ້
ສະຖານະການມີຄວາມຮ້າຍແຮງຂຶ້ນຕື່ມໄດ້.
ໃນຕົ້ນປີ 2008 ລາຄາເຂົ້າໄດ້ຖີບຂຶ້ນຫຼາຍ
ກວ່າ 2 ເທົ່າ. ກຳປູເຈຍ ຫວຽດນາມ ອິນ
ເດຍ ແລະຈີນ ທີ່ຕ່າງກໍມີຄວາມວິຕົກກັງ
ວົນຢ້ານບໍ່ມີເຂົ້າພໍກິນ ຈຶ່ງພາກັນຫຼຸດການ
ສົ່ງເຂົ້າອອກໄປຂາຍຕ່າງປະເທດ. ໃນຂະ
ນະດຽວກັນ ບັນດາລັດຖະບານທີ່ຊື້ເຂົ້າ
ຈາກຕ່າງປະເທດ ກໍໄດ້ສັ່ງຊື້ເຂົ້າເປັນຈຳ
ນວນຫຼວງຫຼາຍຢູ່ໃນຕະຫຼາດນາໆຊາດ
ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ລາຄາເຂົ້າແພງຂຶ້ນຕື່ມ.
ທ່ານ Matsunami ກ່າວວ່າ ບໍ່ມີເຫດຜົນທີ່ແທ້ຈິງໃດໆເລີຍ ທີ່ເຮັດໃຫ້ລາຄາເຂົ້າຖີບໂຕສູງຂຶ້ນ ໃນປີ 2008 ນັ້ນ. ທ່ານກ່າວຕື່ມວ່າ:
“ພວກນັກຊ່ຽວຊານ ບາງຄົນກ່າວວ່າ ມັນເປັນການກວາດຊື້ ເພື່ອກັກຕຸນໃນທຸກ
ລະດັບ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ສໍາຄັນໄປກວ່ານັ້ນ ແມ່ນໄດ້ມີການດໍາເນີນນະໂຍ
ບາຍຈໍາກັດຮັດແຄບຕ່າງໆ ກ່ຽວກັບການຄ້າ ເຊ່ນການຫ້າມໃນການສົ່ງອອກ
ແລະນະໂຍບາຍອື່ນໆ ທໍານອງນີ້.”
ມາເຖິງປັດຈຸບັນ ລັດຖະບານຂອງປະເທດຕ່າງໆໃນເອເຊຍ ຍົກເວັ້ນປະເທດອິນເດຍ ບໍ່ໄດ້
ຈຳກັດຮັດແຄບໃນການສົ່ງອອກສິນຄ້າທີ່ສຳຄັນດັ່ງກ່າວ. ພວກພໍ່ນາທີ່ປູກເຂົ້າເບລ່ຂອງອິນ
ເດຍພວມກົດດັນ ໃຫ້ລັດຖະບານອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຂົາເຈົ້າສົ່ງເຂົ້າເບລ່ອອກໄປຂາຍຕ່າງ
ປະເທດ ຊຶ່ງອາດຈະຊ່ອຍເພີ່ມປະລິມານເຂົ້າເບລ່ ທີ່ມີໄວ້ສໍາລັບຂາຍຢູ່ໃນທົ່ວໂລກນັ້ນ.
ເປັນທີ່ຄາດກັນວ່າ ລາຄາເຂົ້າຈະຢູ່ໃນລະດັບປານກາງ ຍ້ອນການເກັບກ່ຽວໃນປີນີ້ແມ່ນ
ອຸດົມສົມບູນເກີນຄາດໝາຍ ແລະການຫຼຸດນ້ອຍລົງໃນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການເຂົ້າຈາກ
ຟີລິບປິນ ຊຶ່ງເປັນປະເທດຊື້ເຂົ້າລາຍໃຫຍ່ສຸດຂອງຂົງເຂດ.
ທ່ານ Matsunami ກ່າວວ່າ ການມີຂໍ້ມູນດ້ານຕະຫຼາດພຽງພໍ ແມ່ນຊ່ອຍປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້
ເກີດການປ່ຽນແປງຢ່າງໃຫຍ່ແລະໄວໃນດ້ານລາຄາ ຊຶ່ງທ່ານກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ ພວກພໍ່ຄ້າເຂົ້າ
ອາດສາມາດໄດ້ຮັບຜົນກໍາໄລຈາກການຕິດຕໍ່ປະສານງານທີ່ດີຂຶ້ນ ລະຫວ່າງລັດຖະບານ
ຂອງປະເທດຕ່າງໆ ກ່ຽວກັບອຸບປະສົງແລະອຸບປະທານ ຫລືຄວາມຕ້ອງການກັບປະລິ
ມານ. ທ່ານ Matsunami ຊີ້ແຈງວ່າ:
“ພາກສ່ວນໃຫຍ່ຂອງການຄ້າເຂົ້າ
ຢູ່ພາຍໃນເຂດເອເຊຍຕາເວັນອອກ
ສຽງໃຕ້ນັ້ນ ແມ່ນໃນລະຫວ່າງປະ
ເທດຕ່າງໆຢູ່ໃນຂົງເຂດເອງ. ແຕ່ວ່າ
ມີບໍ່ ເວທີສົນທະນາຫາລືກັນຫຼາຍ
ຝ່າຍ? ບ່ອນທີ່ພວກຊື້ເຂົ້າແລະພວກ
ສົ່ງເຂົ້າອອກໄປຂາຍຕ່າງປະເທດ
ມານັ່ງໂອ້ລົມກັນ? ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່
ຈໍາເປັນຕ້ອງແບ່ງປັນຂໍ້ມູນຄວາມລັບ
ສຸດຍອດແຫ່ງຊາດຂອງຕົນໃຫ້ອີກ
ຝ່າຍນຶ່ງຮູ້ ແຕ່ສາມາດໄປນັ່ງໂອ້ລົມ
ແລະສົນທະນາຫາລືກັນແບບບໍ່ເປັນ
ທາງການໄດ້ ແລະຖາມກັນວ່າ ພວກທ່ານມີຄວາມເຫັນແນວໃດກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້?
ພວກທ່ານມອງເຫັນຕະຫຼາດເຂົ້າຂອງປະເທດທ່ານແບບໃດ? ເວທີສໍາລັບການ
ສົນທະນາຫາລືແບບນີ້ ບໍ່ໄດ້ມີເລີຍ ໃນປັດຈຸບັນ.”
ນອກຈາກເວທີສົນທະນາຫາລືກັນນີ້ແລ້ວ ພວກນັກຊ່ຽວຊານຍັງຊຸກຍູ້ໃຫ້ມີການສ້າງຕັ້ງ
ຄັງອາຫານສຳລັບຂົງເຂດ ທີ່ປະເທດຕ່າງໆສາມາດກູ້ຢືມໄປໃຊ້ໄດ້ໃນເວລາທີ່ມີການຂາດ
ແຄນ ອັນເປັນຊ່ອງທາງນຶ່ງເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ລາຄາເຂົ້າໂດດຂຶ້ນຢ່າງກະທັນຫັນ.
ສະມາຄົມບັນດາປະເທດໃນຂົງເຂດເອເຊຍຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຫຼືອາຊ່ຽນ ທີ່ມີສະມາຊິກ
10 ປະເທດ ພ້ອມກັບປະເທດຈີນ ເກົາຫຼີໃຕ້ແລະຍີ່ປຸ່ນ ໄດ້ສ້າງຕັ້ງຄັງເຂົ້າສຳຮອງຂຶ້ນຮ່ວມ
ກັນ ແຕ່ມີໄວ້ສຳລັບການບັນເທົາທຸກສຸກເສີນທາງດ້ານມະນຸດສະທຳທໍ່ນັ້ນ.
ສ່ວນສະມາຄົມເພື່ອການຮ່ວມມືໃນເຂດເອເຊຍໃຕ້ ທີ່ມີສະມາຊິກ 8 ປະເທດ ຍັງບໍ່ທັນໄດ້
ເຮັດໃຫ້ຄັງອາຫານສຳລັບຂົງເຂດຂອງພວກຕົນ ມີການປະຕິບັດງານໄດ້ຢ່າງເຕັມທີ່ເທື່ອ
ທັງໆທີ່ໄດ້ມີການຕົກລົງກັນແລ້ວໃນປີ 2007.
