ລິ້ງ ສຳຫລັບເຂົ້າຫາ

ວັນສຸກ, ໐໖ ທັນວາ ໒໐໒໔

ລັດຖະບານມຽນມາດໍາເນີນການ ກະຈາຍຊັບສິນ ຂອງລັດອອກສູ່ ພາກເອກະຊົນ


ແມ່ຍິງຄົນນຶ່ງຂາຍຜັກຢູ່ຕະຫລາດຂາຍສົ່ງເຄື່ອງປູກຂອງຝັງ ທີ່ນະຄອນຢ້າງກຸ້ງ (file photo – 25 Apr 2010)
ແມ່ຍິງຄົນນຶ່ງຂາຍຜັກຢູ່ຕະຫລາດຂາຍສົ່ງເຄື່ອງປູກຂອງຝັງ ທີ່ນະຄອນຢ້າງກຸ້ງ (file photo – 25 Apr 2010)

ລັດຖະບານທະຫານມຽນມາກໍາລັງຮີບ​ເຮ່ງ​ ດໍາ​ເນີນ​ໄປ​ຕາມ​ແຜນການ​ນໍາ​ເອົາຊັບສິນຂອງ ລັດອອກ​ຂາຍ​ໃຫ້ພາກສ່ວນ​ເອກະ​ຊົນ ອັນ​ເປັນ​ສ່ວນ​ນຶ່ງ​ຂອງໂຄງການປະຕິຮູບເສດຖະກິດ ນັ້ນ. ພວກນັກວິຈານຫລາຍໆຄົນກ່າວວ່າ ໂຄງການນີ້​ເປັນ​ພຽງການໂອນຊັບສິນຕ່າງໆໄປ ໃຫ້ພວກພັນທະມິດຂອງລັດຖະບານທະຫານມຽນມາ​ເທົ່າ​ນັ້ນ​ເພື່ອຮັກສາການຄວບຄຸມເສດ ຖະກິດ ​ເອົາ​ໄວ້​ຄື​ເກົ່າ.

ປະ​ເທດມຽນມານັ້ນ ຖືວ່າເປັນປະເທດທີ່ທຸກຈົນທີ່ສຸດປະ
ເທດນຶ່ງຂອງໂລກ ແລະລັດຖະບານທະຫານມຽນມາ
ເປັນຜູ້ຜູກຂາດຄອບ​ງໍາເສດຖະກິດແຕ່ຝ່າຍດຽວ.

ແຕ່ວ່າ ເວລານີ້ ລັດຖະບານກໍກໍາລັງເຄຶ່ອນໄຫວໄປສູ່ການ
ປະຕິຮູບເສດຖະກິດອັນໂຮມທັງການນໍາ​ເອົາຊັບສິນຂອງລັດ
ໃນຈໍານວນ​ຮອດ 90 ເປີເຊັນອອກຂາຍ​ໃຫ້​ເອກະ​ຊົນ.

ໃນຂະນະທີ່ລາຍລະອຽດບໍ່​ມີ​ຫລາຍນັ້ນລາຍງານຂອງສື່
ມວນຊົນຢູ່ໃນນະຄອນຢ່າງກຸ້ງ​ເມືອງ​ຫລວງ​ເກົ່າ​ຂອງປະ​ເທດ
ເວົ້າວ່າຊັບສິນທີ່ລັດເປັນເຈົ້າຂອງຫລາຍກວ່າ 400 ຢ່າງອັນ
ໂຮມທັງສະໜາມບິນ, ຕຶກ​ອາຄານ, ປໍ້ານໍ້າມັນ ແລະດິນ
ດອນທີ່ຢູ່​ໃກ້ໆກັບທ່າເຮືອ​ໃຫຍ່ນັ້ນ ໄດ້ຖືກຂາຍທອດໄປ.

ທ່ານ Douglas Clayton ຜູ້ອໍານວຍການຝ່າຍບໍລິຫານ
ຂອງກອງທຶນສໍາລັບການລົງທຶນ Leopard Capital ທີ່
ມີຖານຕັ້ງຢູ່ໃນກໍາປູເຈຍກ່າວວ່າການຂາຍຊັບສິນອອກ​ໃຫ້
ເອກະ​ຊົນ ຫລື​ການ​ກະຈາຍ​ກິດຈະການຂອງ​ລັດ​ໄປ​ສູ່​ພາກເອກະ​ຊົນ​ນັ້ນ ຖືເປັນບາດກ້າວ
ນຶ່ງໄປສູ່ຄວາມມີ​ປະສິດທິ​ຜົນຫລາຍ​ຂຶ້ນ ຊຶ່ງ​ທ່ານອະທິບາຍ​ວ່າ:

“ການ​ໂອນ​ເສດຖະກິດ​ໃຫ້​ເປັນ​ຊັບ​ສິນຂອງ​ພາກ​ເອກະ​ຊົນ ​ມີ​ທ່າ​ວ່າ​ຈະເຮັດໃຫ້
ເສດຖະກິດມີ​ການ​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ດີ​ຂຶ້ນ. ມັນ​ເປັນ​ບາດກ້າວ​ອັນ​ນຶ່ງ​ໄປ​ສູ່​ການ​ປັບປຸງ​
ມຽນມາ​ໃຫ້​ທັນ​ສະ​ໄໝ ແລະ​ເຖິງ​ແມ່ນ​ຊິ​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ວິທີ​ໃດ​ກໍ​ຕາມຜົນຮັບ​ທີ່​ຈະ
ຕິດຕາມ​ມານັ້ນກໍຄົງ​ຈະ​ບໍ່​ຂີ້ຮ້າຍ​ໄປກວ່າ​ ສະພາບ​ການໃນ​ປັດຈຸບັນ ​ແລະ​ອາດ
ຈະ​ດີ​ຂຶ້ນ​ກວ່າ​ເກົ່າຫລາຍກໍ​ໄດ້. ຈະ​ມີຜົນ​ປະ​ໂຫຍ​ດຢ່າງ​ຫລວງຫລາຍ​ຈາກ​ການ
ເປີດ​ກວ້າງ​ເສດຖະກິດໃຫ້ເສລີ. ສະນັ້ນ ​ມັນ​ກໍຈະ​ມີ​ແຮງ​ຜັກ​ດັນ​ໃຫ້​ທໍາ​ການ​ປະ
ຕິ​ຮູບ​ຕື່ມ​ອີກ​ໃນ​ອະນາຄົດ.”

ແຕ່ພວກຊ່ຽວຊານກ່ຽວ​ກັບມຽນມາກ່າວວ່າ ການກະຈາຍ​ຊັບ​ສິນ​ຫລື​ກິດຈະການ​ຂອງ​ລັດ
ໄປ​ສູ່ພາກ​ເອກະ​ຊົນ​ດັ່ງກ່າວ​ນັ້ນ ແມ່ນ​ເປັນສ່ວນນຶ່ງຂອງຄວາມພະຍາຍາມຂອງລັດຖະບານ
ທະຫານມຽນມາ ເພື່ອກໍາອໍານາດຂອງຕົນຕໍ່ໄປ ຄືພວກເຂົາເຈົ້າກ່າວວ່າ ຊັບສິນສ່ວນໃຫຍ່
ນັ້ນໄດ້ຕົກໄປ​ເປັນ​ຂອງພວກນັກທຸລະກິດ ທີ່ມີຄວາມກ່ຽວພັນກັບຝ່າຍທະຫານໃນຄວາມ
ພະຍາຍາມຂອງ​ຝ່າຍທະຫານ​ເພື່ອສ້າງຖານສະໜັບສະໜຸນກ່ອນການເລືອກຕັ້ງເມື່ອປີຜ່ານ
ມານີ້.

ພວກພັກການເມືອງຕ່າງໆທີ່​ໃກ້ຊິດກັບລັດຖະບານທະຫານ​ໄດ້ຊະນະການເລືອກຕັ້ງຄື​ໄດ້
ຮັບປະມານ 80 ເປີເຊັນຂອງຈໍານວນບ່ອນນັ່ງທີ່​ປ່ອຍ​ໃຫ້​ປະຊາຊົນ​ເລືອກ​ເອົາ ຄື 75%
ຂອງ​ບ່ອນ​ນັ່ງ​ທັງ​ໝົດໃນ​ສະພາໃນການເລືອກຕັ້ງເມື່ອເດືອນພະຈິກປີຜ່ານມານັ້ນ ຊຶ່ງເປັນ
ເທື່ອທໍາອິດໃນຮອບ 20 ປີ. ສ່ວນ​ບ່ອນ​ນັ່ງ​ອີກ 25% ກໍ​ໄດ້ແຍກໄວ້​ໃຫ້​ຝ່າຍ​ທະຫານ​
ອີກ​ຕ່າງຫາກ ພາຍ​ໃຕ້ລັດຖະທໍາມະນູນທີ່​ຮ່າງ​ຂຶ້ນມາ​ໃໝ່. ສະພາແຫ່ງຊາດຊຸດ​ໃໝ່​ຂອງ
ມຽນມາຈະໄຂຂື້ນໃນອາທິດໜ້ານີ້. ນາງ ອາລິຊັນ ວິແຄຣີ ນັກເສດຖະສາດຈາກມະຫາ
ວິທະຍາໄລ Macquire University ຂອງອອສເຕຣເລຍກ່າວວ່າ :

ການ​ຂາຍຊັບ​ສິນ​ຕ່າງໆທັງໝົດຂອງ​ລັດ ​ທີ່​ມີ​ຂຶ້ນກ່ອນໜ້າ​ການ​ເລືອກ​ຕັ້ງນັ້ນ
ກໍ​ແມ່ນ​ເພື່ອ​ເປັນການ
ສົ່ງ​ເສີມການສະໜັບສະໜູນ ຈາກພວກ​ນັກທຸລະກິດໃຫຍ່​
ບາງ​ຄົນ. ຕົວຢ່າງ​ເຊັ່ນ ​ເດີ່ນ​ບິນກໍ​ຂາຍໃຫ້​ແກ່ພວກ​ນັກທຸລະກິດທີ່ມີ​ສາຍ​ພົວ
ພັນ​ດີ​ກັບ​ພວກ​ຢູ່​ໃນລະບອບ​ປົກຄອງ​ທະຫານ​ມາ​ເປັນ​ເວລາ​ຕັ້ງຫລາຍປີ. ສະນັ້ນ
ມັນ​ກໍ​ເປັນ​ທີ່​ແຈ້ງ​ຂາວ​ແລ້ວ​ວ່າ ລະບອບ​ປົກຄອງ​ຂອງພວກທະຫານຮູ້​ດີ​ວ່າ ຕ້ອງ​
ເອົານັກທຸລະ​ກິດພວກນີ້ ​ໄວ້​ທາງ​ຂ້າງ​ພວກ​ເຂົາເຈົ້າສະ​ເໝີ, ​ສ່ວນວ່າ ຈະ​ຈັດ
ການ​ກ່ຽວກັບ​ເລື້ອງນີ້ ​ແບບໃດໃນ​ອະນາ​ຄົດນັ້ນ ກໍ​ເປັນ​ອີກ​ບັນຫານຶ່ງ.

ສະມາຊິກພັກ Union Solidarity and Development Party ຊຶ່ງ​ເປັນ​ພັກ​ ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດທີ່ໜູນຫລັງອໍານາ​ດປົກຄອງ ທະຫານຢູ່​ໃນ​ເວລາ​ນີ້
ສະມາຊິກພັກ Union Solidarity and Development Party ຊຶ່ງ​ເປັນ​ພັກ​ ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດທີ່ໜູນຫລັງອໍານາ​ດປົກຄອງ ທະຫານຢູ່​ໃນ​ເວລາ​ນີ້

ພວກນັກຊ່ຽວຊານ​ກ່ຽວ​ກັບມຽນມາ
ບາງຄົນໃຫ້ຂໍ້ສັງເກດວ່າ ພວກຮັບຊື້
ຊັບສິນຂອງລັດ ​ແມ່ນມີໂຮມທັງພວກ
ບໍລິສັດທີ່ບໍລິຫານໂດຍຝ່າຍທະຫານ
ເຊັ່ນ ບໍລິສັດ Union of Myanmar
Economic Holdings ຊຶ່ງເປັນບໍລິ
ສັດທີ່ຄວບຄຸມເງິນເບ້ຍບໍານານຂອງ
ກອງທັບມຽນມາ ແລະບໍລິສັດການ
ຮ່ວມມືທາງເສດຖະກິດ ຫລື Myan-
mar Economic Corporation
ຊຶ່ງເປັນບໍລິສັດທີ່ກໍາກັບດູແລເງິນທີ່​ໄດ້​
ມາ​ຈາກການຂາຍພວກລັດວິສາຫະກິດ
ຕ່າງໆນັ້ນ. ນາງ Debbie Stothard
ໂຄສົກສໍາລັບເຄືອຂ່າຍ Alternative
ASEAN Network ກ່າວວ່າ:

ກະ​ແສ​ຟອງ​ຂອງ​ການ ກະຈາຍຊັບ​ສິນ​ຫລື​ກິດຈະການຂອງ​ລັດໄປສູ່ ພາກເອກະ​
ຊົນທີ່ໄດ້​ມີ​ຂຶ້ນ​ນັ້ນ ແມ່ນເປັນການເຄື່ອນ​ໄຫວ​ໄປ​ສູ່​ການ​ຫັນປ່ຽນ​ຊັບ​ສິນ​ຂອງ​ລັດ
ໃຫ້​ເປັນ​ຊັບ​ສິນ​ສ່ວນ​ໂຕຂອງອຳນາດປົກຄອງ​ທະຫານ ​ແລະສະມັກ​ພັກ​ພວກ​ຂອງ
ພວກເຂົາ​ ຊຶ່ງ​ໃນ​ນັ້ນກໍ​ລວມທັງພວກ​ຜູ້ນຳ ພັກ​ເພື່ອ​ຄວາມສາມັກຄີແລະການ​ພັດ
ທະນາຂອງ​ສະຫະພາບ ​ຫລື Union Solidarity and Development Party
ຊຶ່ງເປັນ​ພັກ​ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດທີ່ໜູນຫລັງອໍານາ​ດປົກຄອງທະຫານຢູ່​ໃນ​ເວລາ​ນີ້.

ທ່ານ Bertil Lintner ນັກແຕ່ງແລະນັກວິຈານກ່ຽວກັບມຽນມາເຫັນພ້ອມນໍາ​ຂໍ້​ທີ່​ວ່າ ການ
ຂາຍຊັບສິນອອກນັ້ນ ຍັງອໍານວຍໃຫ້ການເສດຖະກິດສ່ວນໃຫຍ່ຕົກຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມ
ຂອງລັດຖະບານທະຫານຢູ່. ແຕ່ທ່ານກໍກ່າວວ່າ ມັນອາດຈະແຜ້ວທາງໃຫ້ມີການລົງທຶນຂອງ
ພາກສ່ວນເອກະຊົນກໍ​ໄດ້.

“ປະຊາຊົນ​ຈະພາກັນ​ເວົ້າ​ວ່າ ​ເບິ່ງ​ໂອກາດ​ໃໝ່ໆ​ເຫລົ່າ​ນີ້ແມ້​ ​ເບິ່ງພວກ​ບໍລິສັດແລະ
ອົງ​ການ​ຕ່າງໆ​ທີ່ເປັນຂອງເອກະ​ຊົນ​ແລ້ວ ​ເບິ່ງເສດຖະກິດ​ທີ່ມີ​ການປັບປຸງໂຄງ​ສ້າງ
ໃໝ່ ​ແລະ​ອື່ນໆ​ອີກ. ແຕ່ວ່າ ​ເສດຖະກິດກໍ​ຢູ່ໃນ​ສະພາວະ​ຂີ້ຮ້າຍຈົນເຂົາ​ເຈົ້າ​ຕ້ອງ
ໄດ້ເຮັດ​ສິ່ງ​ໃດ​ສິ່ງ​ນຶ່ງ.”

ທ່ານ Peter Gallo ປະຈໍາບໍລິສັດ Pacific Risk ຊຶ່ງເປັນບໍລິສັດໃຫ້ຄໍາປຶກສາ​ໃນ​ເລື້ອງ ຕໍ່ຕ້ານການຟອກເງິນໃນຮ່ອງກົງກ່າວເຕືອນວ່າ ພວກນັກລົງທຶນຊາວຕ່າງປະເທດທັງຫລາຍ ຈະຕ້ອງດໍາເນີນການຢ່າງລະມັດລະວັງທີ່ສຸດຢູ່ໃນມຽນມາເຖິງແມ່ນຈະມີການກະຈາຍ​ກິດຈະ
ການ​ຂອງ​ລັດ ​ໄປ​ສູ່​ພາກ​ເອກະ​ຊົນກໍຕາມ ​ເພາະວ່າສະຫະລັດ, ສະຫະພັນຢຸໂຣບ ແລະ
ພວກລັດຖະບານອື່ນໆໄດ້ພາກັນນໍາໃຊ້ການລົງໂທດທາງເສດຖະກິດຫລາຍໆບັ້ນ ຕໍ່ລັດຖະ
ບານໃນມຽນມານັ້ນ ເພື່ອຜັກດັນໃຫ້ມີການປະຕິຮູບທາງການເມືອງ.

“ແທ້​ຈິງ​ແລ້ວ ​ບັນຫາໃຫຍ່ໆທີ່​ຖືກຕ້ອງ​ກັບ​ສະພາບ​ໂຕ​ຈິງນັ້ນ​ ແມ່ນ​ເລື້ອງ​ການ​
ປົກຄອງ​ດ້ວຍ​ໂຕ​ບົດກົດໝາຍ​ ແລະ​ສະຖານະ​ການ​ດ້ານສິດທິ​ມະນຸດ. ​ທ່ານ​ຈະມີ
ລັດຖະບານ​ແບບ​ໃດ​ກໍ​ໄດ້ຕາມໃຈ​ມັກ ແລະ​ມັນ​ບໍ່​ສໍາຄັນ​ວ່າ ​ຈະ​ເປັນ​ລັດຖະບານ​
ທີ່​ຖືກ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ເອົາແບບ​ປະຊາທິປະ​ໄຕຕາມ​ການ​ກ່າວ​ອ້າງ​ນັ້ນ ຫລື​ບໍ່ກໍ​ຕາມ
ແຕ່​ຖ້າ​ມີ​ການລະ​ເມີດ​ສິດທິ​ມະນຸດ​ຢ່າງ​ໂຈ່ງ​ແຈ້ງ​ເປີດ​ແປນ​ຢູ່​ໃນ​ປະ​ເທດນັ້ນແລະ
ເປັນ​ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ກັນ​ດີ​ແລ້ວ ການ​ປະນາມ​ຈາກ​ນາໆ​ຊາດ​ກໍ​ຈະ​ມີ​ຢູ່​ຕໍ່​ໄປ.”

ຫລາຍໆບໍລິສັດໃຫຍ່ໆຂອງມຽນມາ ເຊັ່ນ ບໍລິສັດ Myanmaar Economic Holdings ແມ່ນຖືກຈັດຢູ່ໃນບັນຊີລົງໂທດດັ່ງກ່າວ.

ນາງ Debbie Stothardt ນັກເຄຶ່ອນໄຫວດ້ານສິດທິ ກ່າວວ່າການປະຕິຮູບຕ່າງໆນັ້ນບໍ່​ໄດ້
ປັບປຸງຊີວິດຄວາມເປັນຢູ່ຂອງຊາວມຽນມາສ່ວນ​ໃຫຍ່ ​ໃຫ້​ດີ​ຂຶ້ນ​ເລີຍ ຊຶ່ງນາງເດບບີ ກ່າວວ່າ

ຄົນສ່ວນ​ໃຫຍ່​ໃນ​ມຽນມາ ​ແມ່ນ​ບໍ່ມີ​ນໍ້າສະອາດໃຊ້, ​ບໍ່​ມີໄຟຟ້າ​ໃຊ້ໃນ​ລະດັບ​ພື້ນ
ຖານ, ​ບໍ່ໄດ້​ຮັບການ​ຮັກສາ​ສຸຂະພາບ​ແລະການສຶກສາ​ໃນຂັ້ນພື້ນຖານ. ສະນັ້ນ
ການເຄື່ອນ​ໄຫວໄປ​ສູ່​ການ​ກະຈາຍຊັບ​ສິນ​ຂອງ​ປະ​ເທດທັງໝົດໄປ​ສູ່​ພາກ​ເອກະ​ຊົນ
ກໍແມ່ນເປັນການ​ຫັນ​ປ່ຽນເອົາ​ຊັບ​ສິນ​ຂອງ​ລັດ ​ໄປ​ເປັນ​ຂອງສ່ວນໂຕຂອງ​ພວກຜູ້ນໍາ
ທະຫານ ​ແລະພັກ​ພວກ​ຂອງ​ພວກເຂົາ ​ເປັນຕົ້ນຕໍ, ​ແລະມັນ​ກໍ​ຍັງ​ຈະ​ບໍ່​ຊ່ວຍເຮັດ​
ໃຫ້​ສະຖານະ​ການ​ດີ​ຂຶ້ນ​ແຕ່​ຢ່າງ​ໃດ ສໍາລັບ​ຊາວມຽນມາ​ທໍາມະ​ດາ​ສາມັນນັ້ນ.

ພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ມຽນມາ ແລະພວກນັກວິ​ເຄາະການເມືອງແຫ່ງຂົງເຂດບາງ​ຄົນ ກ່າວວ່າ ການລົງໂທດຂອງພວກປະເທດຕາເວັນຕົກນັ້ນ ເປັນຕົ້ນເຫດ​ສໍາລັບຄວາມທຸກຈົນຂອງ
ປະເທດ. ສະມາຄົມອາຊ່ຽນ ທີ່ມຽນມາກໍເປັນສະມາຊິກປະເທດນຶ່ງນັ້ນ ຢາກໃຫ້ມີ​ການ ຍົກເລີກການລົງໂທດດັ່ງກ່າວ.

ພວກຜູ້ນໍາສະມາຄົມອາຊ່ຽນກ່າວວ່າ ການເລືອກຕັ້ງແລະການປ່ອຍຕົວ ທ່ານນາງອອງຊານ ຊູຈີ ຈາກການກັກບໍລິເວນນັ້ນ ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ມຽນມາກໍາລັງສ້າງຄວາມກ້າວໜ້າໃນ​ດ້ານການປະຕິຮູບທາງການເມືອງແລ້ວ. ສະມາຄົມອາຊ່ຽນກ່າວວ່າ ​ເພາະສະ​ນັ້ນ ຈຶ່ງສົມ
ຄວນທີ່ຈະຍົກເລີກການລົງໂທດ.

ແຕ່ພວກກຸ່ມສິດທິຕ່າງໆກ່າວວ່າ ການປ່ຽນແປງຕ່າງໆນັ້ນ ຖືວ່າຍັງໄກຢູ່ຫລາຍ ຈາກການ
ປະຕິຮູບຢ່າງ​ແທ້ຈິງ ໂດຍສະເພາະເນຶ່ອງຈາກວ່າເວລານີ້ ລັດຖະບານທະຫານມຽນມາຍັງກັກ ຂັງພວກນັກໂທດການເມືອງ ຈໍານວນ ຫລາຍກວ່າ 2,000 ຄົນ​ໄວ້ຢູ່ ແລະຍັງຮັກສາການ
ຄວບຄຸມເສດຖະກິດ ຂອງປະເທດ​ໄວ້ຢ່າງແໜ້ນໜຽວ ຢູ່ຕໍ່​ໄປ .

XS
SM
MD
LG