ໂຄງການລິເລີ້ມຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ ຮາເວີດ (Harvard Initiative) ທີ່ແນໃສ່ເພື່ອ ກວດເຫັນ ແລະປິ່ນປົວພະຍາດມະເຮັງເຕົ້ານົມແຕ່ຫົວທີ ຢູ່ໃນບັນດາປະເທດກຳລັງພັດທະ ນາພົບວ່າ ຫລາຍກວ່າເຄິ່ງນຶ່ງຂອງຜູ້ຍິງທີ່ເສຍຊີວິດຍ້ອນ ພະຍາດມະເຮັງເຕົ້ານົມ ແມ່ນຢູ່ໃນພວກປະເທດເຫລົ່ານີ້.
ພວກນັກຄົ້ນຄວ້າຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ ຮາເວີດ (Harvard) ໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າຈຳນວນ ຜູ້ຍິງຢູ່ໃນບັນດາປະເທດກຳລັງພັດທະນາ ທີ່ເສຍ ຊີວິດຍ້ອນພະຍາດມະເຮັງເຕົ້າ ນົມໄດ້ມີເພີ້ມຫລາຍຂຶ້ນຢ່າງຜິດປົກກະຕິ. ສະນັ້ນ ພວກເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ລິເລິ້ມດຳເນີນໂຄງການປຸກລະ ດົມ ຢູ່ໃນນາໆປະເທດເພື່ອຂະຫຍາຍການຄົ້ນຄວ້າອອກໄປ ແລະເກັບກຳເອົາສະ ຖິຕິທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບພະຍາດນີ້ເພື່ອຫາທາງ ເລີ້ມຕົ້ນແກ້ໄຂບັນຫາດັ່ງກ່າວ.
ຢູ່ໃນສະຫະຣັດພວກອົງການຕ່າງໆພາກັນແຂ່ງຂັນກັນເພື່ອຂໍບໍລິຈາກເງິນສະນັບສະໜູນ ການຄົ້ນຄວ້າມະເຮັງເຕົ້ານົມແລະພວກນັກສະແດງ ຫລື ດາລາທັງຫລາຍກໍໄດ້ໃຫ້ຄວາມຮ່ວມມືແລະຊ່ວຍເຫລືອໃນ ດ້ານນີ້.
ແລະ ກໍມີຜູ້ຍິງທີ່ເປັນໂຣກມະເຮັງເຕົ້ານົມ ພາກັນເວົ້າກ່ຽວກັບເລື້ອງນີ້ ຢ່າງເປີດເຜີຍ ລວມທັງພັນລະຍາຂອງ ອະດີດປະທາ ນາທິບໍດີສອງທ່ານ ທີ່ໄດ້ອອກມາເວົ້າຕໍ່ໜ້າມວນຊົນ ກ່ຽວກັບການເປັນໂຣກມະເຮັງເຕົ້ານົມຂອງພວກເຂົາເຈົ້າເຊິ່ງໃນນັ້ນກໍມີ ທ່ານນາງ Betty Ford ໃນປີ 1972 ແລະ 10 ປີ ປາຍຕໍ່ມາອີກກໍແມ່ນ ທ່ານນາງ Nancy Reagan ໄດ້ອອກມາເວົ້າເພື່ອໃຫ້ຄວາມຮູ້ແກ່ປະຊາຊົນ ກ່ຽວກັບພະຍາດນີ້.
ແຕ່ກ່ອນຄົນທົ່ວໄປມັກຄິດວ່າ ພະຍາດອັນນີ້ມັກເກີດກັບພວກຜູ້ຍິງທີ່ຮັ່ງມີ ແລະ ຢູ່ປະເທດຮັ່ງມີເທົ່ານັ້ນ.
ທ່ານນາງ Felicia Knaul ຜູ້ນຳພາໂຄງການລິເລິ້ມທີ່ມະຫາ ວິທະຍາໄລ ຮາເວີດ (Harvard) ເວົ້າວ່າ ຈຸດປະສົງຂອງໂຄງ ການຂອງທ່ານກໍຄື ຊອກຫາຫົນທາງເພື່ອສະໜອງການປິ່ນປົວຮັກສາ ໂຣກມະເຮັງ ລວມທັງມະເຮັງ ເຕົ້ານົມໃຫ້ແກ່ພວກຄົນຢູ່ ໃນບັນດາປະເທດກຳລັງພັດທະນາໃຫ້ ໄດ້ຫລາຍຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ.
ການຄົ້ນຄວ້າຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ ຮາເວີດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຫລາຍກວ່າເຄິ່ງນຶ່ງຂອງຜູ້ຍິງຈຳນວນ ທັງໝົດ 450 ພັນຄົນ ທີ່ເສຍຊີວິດຍ້ອນໂຣກມະເຮັງນັ້ນແມ່ນຢູ່ໃນບັນດາປະເທດກຳລັງພັດທະນາ. ທ່ານນາງ Felicia Knaul ເວົ້າວ່າ ຖ້າຫາກຜູ້ຍິງຄົນ ນຶ່ງເປັນໂຣກມະເຮັງ ຢູ່ໃນບັນດາປະເທດກຳລັງ ພັດທະນາ ລາວ ມີໂອກາດທີ່ຈະເສຍຊີວິດຫລາຍກວ່າຜູ້ຍິງທີ່ເປັນໂຣກມະເຮັງຢູ່ໃນພວກປະເທດ ທີ່ຈະເລີນແລ້ວ.
ດຣ. Elmer Huerta ທີ່ໂຮງໝໍ Washington Hospital Center ໃນນະຄອນຫລວງວໍຊິງຕັນດີຊີ ທີ່ມີຄົນໄຂ້ຫລາຍຄົນ ເປັນຊາວຮິສປານິກ ຫລືພວກມີເຊື້ອສາຍສະເປນເວົ້າ ວ່າ ບັນຫາສ່ວນນຶ່ງຂອງໂຣກມະເຮງເຕົ້ານົມກໍແມ່ນ ເປັນຍ້ອນລັກສະນະຂອງພະຍາດນີ້ເອງ ເພາະວ່າໂຣກມະເຮັງເຕົ້ານົມ ເປັນພະຍາດທີ່ມີອາການ ມິດງຽບ ແລະກໍບໍ່ຄ່ອຍຈະເຈັບໃນເວລາມັນກຳລັງເລີ້ມຂະຫຍາຍໂຕຂຶ້ນ.
ທ່ານໝໍ Huerta ເວົ້າວ່າ
ຫລາຍໆປະຊາຄົມໃນພາກພື້ນອາເມຣິກາລາຕິນ ແລະ ອາເມຣິກາໃຕ້ບໍ່ມີເຄື່ອງ ຈັກກວດມະເຮັງເຕົ້າ
ນົມ ແລະ ຄົນທົ່ວໄປກໍຂາດຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບພະຍາດນີ້. ທ່ານກ່າວວ່າ "ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າຫາກພວກເຮົາມີການປະສົມປະສານກັນຂອງສະພາບທີ່ປິດງຽບ ແລະ ການຂາດເຂີນການເຂົ້າຫາວິທີ ກວດພະຍາດແຕ່ຫົວທີນັ້ນແລ້ວ ແລະ ເມື່ອໃດພວກຜູ້ຍິງພົບເຫັນບາງສິ່ງທີ່ຜິດປົກກະຕິ ແລະ ຖ້າເປັນເນື້ອ ງອກ ມັນກໍໃຫຍ່ຫລືແຜ່ອອກໄປໄກຫລາຍແລ້ວ. ດັ່ງນັ້ນ ການທີ່ຈະທຳການປິ່ນປົວກໍຖືວ່າຊ້າ ເກີນໄປ".
ດຣ. Shawna Willey ແພດຜ່າຕັດນົມ ທີ່ໂຮງໝໍຂອງມະຫາ ວິທະຍາໄລ Georgetown ໃນນະຄອນ ຫລວງວໍຊິງຕັນກ່າວ ວ່າ ທ່ານນາງກໍໄດ້ພົບເຫັນວ່າ ມີບັນຫາເຊັ່ນດຽວກັນຢູ່ໃນປະເທດໄນຈີເຣຍ. ທ່ານ ນາງໃຫ້ຄຳເຫັນວ່າເສດຖະກິດເປັນສາເຫດ ອັນ ໃຫຍ່ຫລວງກວ່າໝູ່ຍ້ອນວ່າປະຊາຊົນທົ່ວໄປທຸກຈົນ ຫລາຍ ແລະ ກໍເປັນສັງຄົມທີ່ໃຊ້ເງິນສົດໂດຍບໍ່ມີ ລະບົບໃຊ້ເຄຣດິດ ຫລື ໃຊ້ສິນເຊື່ອເພື່ອຈ່າຍຄ່າຕ່າງໆ.
ຖ້າຜູ້ໃດໄປໂຮງໝໍກໍຕ້ອງມີເງິນຈ່າຍໂລດ. ສະນັ້ນ ຖ້າຫາກ ພວກຜູ້ຍິງຢາກໄປໂຮງໝໍໃຫ້ນາຍໝໍດູດເອົາເນື້ອເຍື່ອອອກ ມາກວດເບິ່ງວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນມະເຮງໃນເຕົ້ານົມຫລືບໍ່ນັ້ນ ພວກ ເຂົາເຈົ້າ ກໍຕ້ອງມີເງິນຕິດມືໄປ ເສຍຄ່ານຳໂລດ. ແລະ ຖ້າເຂົາ ເຈົ້າຢາກໄປສ່ອງໄຟຟ້າກວດຫາມະເຮັງເຕົ້ານົມ ເຂົາເຈົ້າກໍຕ້ອງມີເງິນສົດຕິດຕົວໄປນຳຄືກັນ.
