ໃນຂະນະທີ່ຄວາມເປັນຫ່ວງເພີ່ມທະວີຂຶ້ນຢູ່ໃນຈີນກ່ຽວກັບ
ຜົນກະທົບຕໍ່ສຸຂະພາບຈາກມົນລະພິດນັ້ນ ລັດຖະບານຈີນ
ໄດ້ຮັບປາກວ່າ ຈະຖືເອົາການປັບປຸງສະພາບແວດລ້ອມເປັນ
ບຸລິມະສິດສູງສຸດອັນນຶ່ງ. ທີ່ປັກກິ່ງເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ເຈົ້າໜ້າທີ່
ໄດ້ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດແຜນການທົດລອງນຶ່ງຂຶ້ນມາ ເພື່ອກວດ
ລ້າງບັນຫາເສດອາຫານໃນຕົວເມືອງ. Shannon Van Sant
ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ ລາຍງານຈາກປັກກິ່ງ ນະຄອນຫຼວງຂອງຈີນ
ຊຶ່ງທອງປານ ມີລາຍລະອຽດ ມາສະເໜີທ່ານໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ.
ເບິ່ງວີດິໂອລາຍງານນີ້ ເປັນພາສາລາວ:
ມັນເປັນເວລາອາຫານທ່ຽງທີ່ຮ້ານ Xin Ma Pu ຮ້ານອາຫານເກົາຫຼີແຫ່ງ ນຶ່ງໃນເຂດຕາ
ເວັນຕົກສຽງເໜືອຂອງປັກກິ່ງ ບ່ອນທີ່ພວກລູກຄ້າ ຊຶ່ງສ່ວນ ຫຼາຍມາຈາກບັນດາມະຫາ ວິທະຍາໄລຢູ່ໃກ້ໆນັ້ນ ກໍາລັງກິນອາຫານບາບີຄິວ ຫຼືຊິ້ນດາດ ແລະຂົ້ວ ແບບເກົາຫຼີກັນ
ຢ່າງແຊບນົວ.
ຖ້າຫາກແຜນການໃໝ່ຂອງປັກກິ່ງໃຊ້ໄດ້ຜົນແລ້ວ ພວກລູກຄ້າຢູ່ທີ່ນີ້ຈະພາກັນກິນ ອາຫານທີ່ພວກເຂົາເຈົ້າສັ່ງມາກິນນັ້ນ ຫຼາຍຂຶ້ນແລະມີອາຫານເຫຼືອ ນ້ອຍລົງ.
ທ້າວ ວູ ຫົວທາວ ທີ່ເຄີຍໃຊ້ຊີວິດຜ່ານຄວາມລໍາບາກຍາກແຄ້ນມາພໍສົມຄວນໃນຈີນ
ເວົ້າວ່າ ລາວສະໜັບສະໜຸນນະໂຍບາຍດັ່ງກ່າວ ທີ່ແນເປົ້າໝາຍໃສ່ການຫຼຸດຜ່ອນ
ປະລິມານອາຫານເຫຼືອກິນ ທີ່ຖືກຖິ້ມໄປລ້າໆນັ້ນ.
ທ້າວ ຫົວທາວ ເວົ້າວ່າ: “ແຕ່ກີ້ ຂ້ອຍມີໂອກາດໄດ້ກິນກາລະເປົາ ປີນຶ່ງ ພຽງແຕ່ ສອງສາມເທື່ອເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຕົກມາດຽວນີ້ ຢາກກິນຫຍັງກະໄດ້ກິນ. ຈາກເວລາ ຂ້ອຍເປັນໜຸ່ມນັ້ນ ໄດ້ກິນອາຫານບໍ່ພຽງພໍ ຈົນຕົກມາດຽວນີ້ ຂ້ອຍຢາກເລືອກ ກິນຫຍັງກໍໄດ້. ຂ້ອຍຈື່ຄໍາກອນເກົ່າບົດນຶ່ງທີ່ເວົ້າວ່າ ກວ່າຈະໄດ້ເຂົ້າມານຶ່ງ
ເມັດນັ້ນ ຕ້ອງໃຊ້ຢາດເຫື່ອແຮງງານ. ມັນເປັນກອນທີ່ເຕືອນຂ້ອຍບໍ່ໃຫ້ຖິ້ມ
ອາຫານ ແລະປ່ອຍໃຫ້ມັນເນົ່າຖິ້ມ.”
ພາຍໃຕ້ແຜນການທົດລອງນີ້ ປັກກິ່ງຈະປັບໄໝພວກຮ້ານອາຫານ ປະມານ 8 ໂດລ່າ ຕໍ່ອາຫານເຫຼືອນຶ່ງໂຕນທີ່ເອົາໄປເທຖິ້ມລົງຖັງຂີ້ເຫຍື້ອ. ນັ້ນຄືຄວາມພະຍາຍາມເທື່ອ
ທໍາອິດເພື່ອກໍາຈັດອາຫານເຫຼືອກິນ ແຕ່ບັນດານັກວິຈານເວົ້າວ່າ ຄວນຈະໄໝແພງກວ່າ
ນັ້ນ ຍ້ອນວ່າຕ້ອງມີຈານອາຫານເຫຼືອເປັນຫຼາຍໆພັນຈານ ຈຶ່ງຈະໄດ້ນໍ້າໜັກນຶ່ງໂຕນ.
ມາດຕະການດັ່ງກ່າວແມ່ນແນເປົ້າໝາຍສ່ວນນຶ່ງ ໃສ່ການຫຼຸດຜ່ອນປະລິມານອາຫານ
ທີ່ກິນຖິ້ມກິນເສຍນັ້ນລົງ. Nie Yongfang ອາຈານສອນວິຊາ ວິທະຍາສາດສະພາບ
ແວດລ້ອມ ທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Tsinghua ເວົ້າວ່າ ເປົ້າໝາຍອີກສ່ວນນຶ່ງກໍແມ່ນ
ແນໃສ່ການປ່ຽນແປງວິທີການທີ່ຫົວເມືອງ ຕ່າງໆ ກໍາຈັດອາຫານເສດເຫຼືອ ຊຶ່ງມີຢູ່ສາມ
ວິທີດ້ວຍກັນ.
ອາຈານ ຢົງຟັ້ງເວົ້າວ່າ: “ວິທີທໍາອິດ ແມ່ນເອົາເສດອາຫານເຫຼືອນັ້ນ ຖິ້ມປົນກັນກັບ
ຂີ້ເຫຍື້ອ ປະຈໍາ ບ້ານ. ວິທີທີ່ສອງ ກໍຄືເອົາຖິ້ມລົງໄປຕາມທໍ່ໂສໂຄກ ແລະ ວິທີທີ່
ສາມ ກໍຄື ເອົາອາຫານເສດເຫຼືອທີ່ວ່ານີ້ໄປຂາຍໃຫ້ພວກທີ່ໃຊ້ເກືອສັດ ເຊັ່ນໝູ ເປັນຕົ້ນ. ໃນວິທີຕ່າງໆທີ່ກ່າວມານີ້ ວິທີທີ່ສາມແມ່ນວິທີທີ່ນິຍົມກັນເຮັດຫຼາຍທີ່
ສຸດໃນຫົວເມືອງຕ່າງໆ ແລະໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ຂີ້ເຫຍື້ອ 80 ເປີເຊັນ ຫຼືຫຼາຍກ່ວາ ແມ່ນຖືກກໍາຈັດໂດຍວີທີນີ້.”
ພາບກ່ຽວກັບມົນລະພິດອາກາດ ຢູ່ໃນຈີນ:
ປັກກິ່ງມີຂີ້ເຫຍື້ອປະເພດອາຫານເສດເຫຼືອຫຼາຍກວ່າ 9,000 ໂຕນໃນແຕ່ລະມື້ ແຕ່
ອາຈານ Nie ເວົ້າວ່າ ຖ້າເອົາອາຫານເສດເຫຼືອເຫຼົ່ານັ້ນ ໄປເກືອສັດ ມັນກໍອາດສາມາດ
ພາໃຫ້ສັດຕາຍໄດ້.
ບັນດາຜູ້ຈັດການຮ້ານອາຫານ Xin Ma Pu ເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າສະໜັບສະໜຸນ
ແຜນການຂອງລັດຖະບານ ເພື່ອຈະຫຼຸດຜ່ອນປະລິມານອາຫານເຫຼືອກິນລົງນັ້ນ ເຖິງແມ່ນມັນໝາຍເຖິງວ່າ ຈະໄດ້ຂາຍອາຫານໜ້ອຍລົງ ກໍຕາມ.
ຜູ້ຈັດການ ຫວັງ ຊຸນຢັນ ເວົ້າວ່າ: “ຊາວຈີນເປັນຄົນທີ່ມີນໍ້າໃຈເອື້ອເຟື້ອ ເຜື່ອແຜ່
ແລະມັກຈະສັ່ງອາຫານຫຼາຍຈົນກິນບໍ່ໝົດ. ສະນັ້ນ ຂ້ອຍກໍຫວັງ ແທ້ໆວ່າ ພວກ
ເຂົາເຈົ້າຈະຄຸມສະຖານະການໄວ້ໃຫ້ທຸ່ນທ່ຽງ ແລະກໍສັ່ງອາຫານໃນປະລິມານ
ທີ່ເໝາະສົມ ຫຼືພໍກິນ ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ອາຫານເຫຼືອຫຼາຍ ຊຶ່ງນັບວ່າ ມັນເປັນ
ຈຸດເລີ່ມຕົ້ນທີ່ດີ ສໍາລັບສະພາບແວດລ້ອມ ຂອງພວກເຮົາເນາະ.”
ຢູ່ຮ້ານອາຫານແຫ່ງນີ້ ພວກສາວເສີບຈະແນະນໍາ ຈານອາຫານທີ່ພໍເໝາະພໍດີກັບຈໍາ
ນວນຄົນສັ່ງ ເພື່ອໃຫ້ມີອາຫານເຫຼືອທີ່ຕ້ອງໂຍນຖິ້ມ ລົງໃສ່ຖັງຂີ້ເຫຍື້ອຂອງຮ້ານນັ້ນ ໜ້ອຍລົງ.
ຜົນກະທົບຕໍ່ສຸຂະພາບຈາກມົນລະພິດນັ້ນ ລັດຖະບານຈີນ
ໄດ້ຮັບປາກວ່າ ຈະຖືເອົາການປັບປຸງສະພາບແວດລ້ອມເປັນ
ບຸລິມະສິດສູງສຸດອັນນຶ່ງ. ທີ່ປັກກິ່ງເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ເຈົ້າໜ້າທີ່
ໄດ້ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດແຜນການທົດລອງນຶ່ງຂຶ້ນມາ ເພື່ອກວດ
ລ້າງບັນຫາເສດອາຫານໃນຕົວເມືອງ. Shannon Van Sant
ຜູ້ສື່ຂ່າວວີໂອເອ ລາຍງານຈາກປັກກິ່ງ ນະຄອນຫຼວງຂອງຈີນ
ຊຶ່ງທອງປານ ມີລາຍລະອຽດ ມາສະເໜີທ່ານໃນອັນດັບຕໍ່ໄປ.
ເບິ່ງວີດິໂອລາຍງານນີ້ ເປັນພາສາລາວ:
ມັນເປັນເວລາອາຫານທ່ຽງທີ່ຮ້ານ Xin Ma Pu ຮ້ານອາຫານເກົາຫຼີແຫ່ງ ນຶ່ງໃນເຂດຕາ
ເວັນຕົກສຽງເໜືອຂອງປັກກິ່ງ ບ່ອນທີ່ພວກລູກຄ້າ ຊຶ່ງສ່ວນ ຫຼາຍມາຈາກບັນດາມະຫາ ວິທະຍາໄລຢູ່ໃກ້ໆນັ້ນ ກໍາລັງກິນອາຫານບາບີຄິວ ຫຼືຊິ້ນດາດ ແລະຂົ້ວ ແບບເກົາຫຼີກັນ
ຢ່າງແຊບນົວ.
ຖ້າຫາກແຜນການໃໝ່ຂອງປັກກິ່ງໃຊ້ໄດ້ຜົນແລ້ວ ພວກລູກຄ້າຢູ່ທີ່ນີ້ຈະພາກັນກິນ ອາຫານທີ່ພວກເຂົາເຈົ້າສັ່ງມາກິນນັ້ນ ຫຼາຍຂຶ້ນແລະມີອາຫານເຫຼືອ ນ້ອຍລົງ.
ທ້າວ ວູ ຫົວທາວ ທີ່ເຄີຍໃຊ້ຊີວິດຜ່ານຄວາມລໍາບາກຍາກແຄ້ນມາພໍສົມຄວນໃນຈີນ
ເວົ້າວ່າ ລາວສະໜັບສະໜຸນນະໂຍບາຍດັ່ງກ່າວ ທີ່ແນເປົ້າໝາຍໃສ່ການຫຼຸດຜ່ອນ
ປະລິມານອາຫານເຫຼືອກິນ ທີ່ຖືກຖິ້ມໄປລ້າໆນັ້ນ.
ທ້າວ ຫົວທາວ ເວົ້າວ່າ: “ແຕ່ກີ້ ຂ້ອຍມີໂອກາດໄດ້ກິນກາລະເປົາ ປີນຶ່ງ ພຽງແຕ່ ສອງສາມເທື່ອເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຕົກມາດຽວນີ້ ຢາກກິນຫຍັງກະໄດ້ກິນ. ຈາກເວລາ ຂ້ອຍເປັນໜຸ່ມນັ້ນ ໄດ້ກິນອາຫານບໍ່ພຽງພໍ ຈົນຕົກມາດຽວນີ້ ຂ້ອຍຢາກເລືອກ ກິນຫຍັງກໍໄດ້. ຂ້ອຍຈື່ຄໍາກອນເກົ່າບົດນຶ່ງທີ່ເວົ້າວ່າ ກວ່າຈະໄດ້ເຂົ້າມານຶ່ງ
ເມັດນັ້ນ ຕ້ອງໃຊ້ຢາດເຫື່ອແຮງງານ. ມັນເປັນກອນທີ່ເຕືອນຂ້ອຍບໍ່ໃຫ້ຖິ້ມ
ອາຫານ ແລະປ່ອຍໃຫ້ມັນເນົ່າຖິ້ມ.”
ພາຍໃຕ້ແຜນການທົດລອງນີ້ ປັກກິ່ງຈະປັບໄໝພວກຮ້ານອາຫານ ປະມານ 8 ໂດລ່າ ຕໍ່ອາຫານເຫຼືອນຶ່ງໂຕນທີ່ເອົາໄປເທຖິ້ມລົງຖັງຂີ້ເຫຍື້ອ. ນັ້ນຄືຄວາມພະຍາຍາມເທື່ອ
ທໍາອິດເພື່ອກໍາຈັດອາຫານເຫຼືອກິນ ແຕ່ບັນດານັກວິຈານເວົ້າວ່າ ຄວນຈະໄໝແພງກວ່າ
ນັ້ນ ຍ້ອນວ່າຕ້ອງມີຈານອາຫານເຫຼືອເປັນຫຼາຍໆພັນຈານ ຈຶ່ງຈະໄດ້ນໍ້າໜັກນຶ່ງໂຕນ.
ມາດຕະການດັ່ງກ່າວແມ່ນແນເປົ້າໝາຍສ່ວນນຶ່ງ ໃສ່ການຫຼຸດຜ່ອນປະລິມານອາຫານ
ທີ່ກິນຖິ້ມກິນເສຍນັ້ນລົງ. Nie Yongfang ອາຈານສອນວິຊາ ວິທະຍາສາດສະພາບ
ແວດລ້ອມ ທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Tsinghua ເວົ້າວ່າ ເປົ້າໝາຍອີກສ່ວນນຶ່ງກໍແມ່ນ
ແນໃສ່ການປ່ຽນແປງວິທີການທີ່ຫົວເມືອງ ຕ່າງໆ ກໍາຈັດອາຫານເສດເຫຼືອ ຊຶ່ງມີຢູ່ສາມ
ວິທີດ້ວຍກັນ.
ອາຈານ ຢົງຟັ້ງເວົ້າວ່າ: “ວິທີທໍາອິດ ແມ່ນເອົາເສດອາຫານເຫຼືອນັ້ນ ຖິ້ມປົນກັນກັບ
ຂີ້ເຫຍື້ອ ປະຈໍາ ບ້ານ. ວິທີທີ່ສອງ ກໍຄືເອົາຖິ້ມລົງໄປຕາມທໍ່ໂສໂຄກ ແລະ ວິທີທີ່
ສາມ ກໍຄື ເອົາອາຫານເສດເຫຼືອທີ່ວ່ານີ້ໄປຂາຍໃຫ້ພວກທີ່ໃຊ້ເກືອສັດ ເຊັ່ນໝູ ເປັນຕົ້ນ. ໃນວິທີຕ່າງໆທີ່ກ່າວມານີ້ ວິທີທີ່ສາມແມ່ນວິທີທີ່ນິຍົມກັນເຮັດຫຼາຍທີ່
ສຸດໃນຫົວເມືອງຕ່າງໆ ແລະໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ຂີ້ເຫຍື້ອ 80 ເປີເຊັນ ຫຼືຫຼາຍກ່ວາ ແມ່ນຖືກກໍາຈັດໂດຍວີທີນີ້.”
ພາບກ່ຽວກັບມົນລະພິດອາກາດ ຢູ່ໃນຈີນ:
ປັກກິ່ງມີຂີ້ເຫຍື້ອປະເພດອາຫານເສດເຫຼືອຫຼາຍກວ່າ 9,000 ໂຕນໃນແຕ່ລະມື້ ແຕ່
ອາຈານ Nie ເວົ້າວ່າ ຖ້າເອົາອາຫານເສດເຫຼືອເຫຼົ່ານັ້ນ ໄປເກືອສັດ ມັນກໍອາດສາມາດ
ພາໃຫ້ສັດຕາຍໄດ້.
ບັນດາຜູ້ຈັດການຮ້ານອາຫານ Xin Ma Pu ເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າສະໜັບສະໜຸນ
ແຜນການຂອງລັດຖະບານ ເພື່ອຈະຫຼຸດຜ່ອນປະລິມານອາຫານເຫຼືອກິນລົງນັ້ນ ເຖິງແມ່ນມັນໝາຍເຖິງວ່າ ຈະໄດ້ຂາຍອາຫານໜ້ອຍລົງ ກໍຕາມ.
ຜູ້ຈັດການ ຫວັງ ຊຸນຢັນ ເວົ້າວ່າ: “ຊາວຈີນເປັນຄົນທີ່ມີນໍ້າໃຈເອື້ອເຟື້ອ ເຜື່ອແຜ່
ແລະມັກຈະສັ່ງອາຫານຫຼາຍຈົນກິນບໍ່ໝົດ. ສະນັ້ນ ຂ້ອຍກໍຫວັງ ແທ້ໆວ່າ ພວກ
ເຂົາເຈົ້າຈະຄຸມສະຖານະການໄວ້ໃຫ້ທຸ່ນທ່ຽງ ແລະກໍສັ່ງອາຫານໃນປະລິມານ
ທີ່ເໝາະສົມ ຫຼືພໍກິນ ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ອາຫານເຫຼືອຫຼາຍ ຊຶ່ງນັບວ່າ ມັນເປັນ
ຈຸດເລີ່ມຕົ້ນທີ່ດີ ສໍາລັບສະພາບແວດລ້ອມ ຂອງພວກເຮົາເນາະ.”
ຢູ່ຮ້ານອາຫານແຫ່ງນີ້ ພວກສາວເສີບຈະແນະນໍາ ຈານອາຫານທີ່ພໍເໝາະພໍດີກັບຈໍາ
ນວນຄົນສັ່ງ ເພື່ອໃຫ້ມີອາຫານເຫຼືອທີ່ຕ້ອງໂຍນຖິ້ມ ລົງໃສ່ຖັງຂີ້ເຫຍື້ອຂອງຮ້ານນັ້ນ ໜ້ອຍລົງ.
